หลังจากที่ได้อ่าน South of The Border, West of The Sun เสร็จสิ้นความรู้สึกว่างเปล่าได้เข้ามาย่างกราย มันค่อยๆกัดกินความสดใสและชีวาออกไปจนหมดสิ้น เขาเหลือบตามองไปที่มัน ใช่แล้วหนังสือเล่มบางของมูราคามิ ถูกเขาวางทิ้งไว้บนโต๊ะซึ่งล้นด้วยของใช้จิปาถะมันไม่เหมาะนักที่จะวางหนังสือแสนวิเศษที่ซื้อมาได้เพียงสองสัปดาห์ไว้ตรงนั้น แต่เขาทำไม่ได้เขาไม่อาจแตะต้องมันได้อีกเขารู้ตัวดีว่าจะเป็นอย่างไรหากเอื้อมมือเข้าใกล้มันอีกแม้เพียงเศษหนึ่งส่วนล้านมิลลิเมตร คับคล้ายคับคลากับที่ชิมาโมโตะรู้ตัวเองดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากเธอได้พบและพูดคุยกับฮาจิเมะอีกแม้เพียงครู่เดียว เขารู้รู้อย่างซึ้งใจเกินบรรยายราวกับว่าเขาเป็นเธอและหนังสือคือฮาจิเมะ

"นับแต่แปลหนังสือเล่มนี้เมื่อหลายปีมาแล้ว ผมไม่เคยกล้าอ่านมันจนจบอีกเลย, จนกระทั่งวันนี้..."

- โตมร ศุขปรีชา, ผู้แปล

ก่อนที่จะกระโจนเข้าสู่เนื้อหาของหนังสือเขาชอบอ่านคำนำทั้งจากสำนักพิมพ์และผู้แปลก่อนทุกครั้งแต่คำพูดนี้มันสะดุดใจและชวนงุนงงยิ่งกว่าคราวใดที่ได้อ่านแต่หลังจากที่เขาได้ดำดิ่งสู่โลกแห่งแจ๊สและกลิ่นฝนเขาก็เริ่มค้นพบความหมายของคำพูดนั้นมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น มากเสียจนมันล้นเอ่อออกมาทางจิตใจลามไปลึกจนเข้าถึงแก่นกระดูกทะลุออกจนสิ้นจิตวิญญาณ แล้วก็ตระหนักรู้ได้ว่าเขาก็เหมือนโตมรไม่อยากอ่านมันอีกรอบ ไม่แม้แต่อยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสเพียงผิวสากๆของปกหนังสือเล่มนี้อีก

สิ่งที่หนังสือเล่มนี้ให้เขาไม่ได้มีเพียงความว่างเปล่าที่ไร้ปลายทางแต่มันเปรียบดั่งเครื่องย้อนเวลาพาเขาย้อนกลับไปอายุ 14 อีกครั้ง ห้วงเวลาที่ยากจะลืมเลือนความสุขได้ล้นทะลักขลุกอยู่ในหัวใจยามที่ได้จ้องมองดวงตาคู่นั้น ชิมาโมโตะเขาไม่เคยลืมเธอเลยเขาสนุกและมีความสุขทุกครั้งที่ได้เจอและคุยกับเธอ แม้ตอนที่เขาคบคนอื่นอยู่ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอก็ยากล้นเกินความสามารถของสมองที่จะปิดกั้นมันไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย อดีตที่ชวนฝันละเมอกลับมาเป่าหูเขาอีกครา ปั่นหัวเขาเสียจนสับสนกับความเป็นจริง เขาจำได้ทุกอย่างทุกช่วงเวลาที่เราเคยเคียงข้างกันมันไม่เคยจางหายไปไกลเพียงแต่ถูกฝังไว้ในบ่อโคลนแห่งจิตใจ ไม่มีวันเสื่อมสลาย อยู่เหนือกาลเวลา แม้กระนั้นมันก็ไม่ยากเกินจะรู้ซึ้งถึงการมีตัวตน ดวงตาสีดำบริสุทธิ์รอยยิ้มแห่งสวรรค์การมองตาเพียงชั่วครู่กลับกลายเป็นหยุดยั้งการหลั่งไหลของกาลเวลาชั่วนิรันดร์