ผมกระพริบตาสองสามครั้งไล่ความมึนงงขณะที่นั่งรออยู่ตรงฟุตพาท มองเพื่อนและพี่ร่ำลาและแยกย้ายกันกลับบ้าน แค่ว่าไอ้คนที่เมาสุดในกลุ่มมีคนพาไปส่งบ้าน ผมก็หมดห่วงไม่ได้คิดถึงตัวเองว่าจะมีใครพากลับไหม เป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่มาสังสรรค์ต้องอยู่เป็นคนเก็บเพื่อนและห้ามเมา เพราะบ้านไกลสุดและต้องเอาตัวกลับไปบ้านให้ได้

            แต่วันนี้รุ่นพี่สาขาเดียวกันดันออกมาฉลองเหมือนกัน เหมือนเอาน้ำมันมาราดบนกองไฟ เพราะหลังจากที่คิดว่าจะดื่มน้อย กลับปล่อยตัวและใจไปกับความสนุกตรงหน้าคิดว่ากินอีกหน่อยก็คงกลับบ้านได้เหมือนอย่างเคย แต่เอาเข้าจริงตอนนี้มันก็มึนพอควร

            รองเท้าหนังของใครบางคนหยุดตรงหน้า เขายืนอยู่ตรงหน้าผมราวสามวิก่อนจะพูดอะไรสักอย่างที่เหมือนกับ กลับบ้านได้หรอเราเดี๋ยวพี่ไปส่ง อะไรทำนองนั้น

            ผมมึนเกินจะปฏิเสธ อีกใจหนึ่งก็ดีใจผมจะได้หลับได้อย่างเต็มที่ ไม่ต้องแกล้งทำเป็นมีสติ

            ผมพยักหน้าจากนั้นเขาก็เดินไปที่ลานจอดรถด้านหลังร้าน ไม่นานก็ขับดูคาร์ติคันใหญ่ออกมาจอดอยู่ข้างหน้าผมใช้เวลาชั่วครู่คร่อมขาบนรถคันใหญ่นี้ จนในที่สุดก็เรียบร้อย

            “บ้านอยู่ไหน”

            ผมตอบไปเบาๆ เสียงยานคางเอาจริงไม่อยากพูดอะไรมากนัก อยากจะหลับเสียอย่างเดียว

            สักพักรถคันใหญ่ก็ออกตัว

            ลมแรงที่ปะทะหน้าจนชาทำให้ผมเจ็บ ผมหลับตา ขออนุญาตซบตัวกับแผ่นหลังของเขา แอบดมกลิ่นน้ำหอมที่เขาใช้ หอมดีวันหลังผมจะไปซื้อตาม

 ไม่รู้ว่าเค้าพูดอะไรกลับมา แต่ผมไม่สนหรอกนะตอนนี้ผมอยากจะนอน ถ้าเขาถือตัว พรุ่งนี้ค่อยขอโทษก็แล้วกัน

            ผมตื่นอีกทีตอนที่รถหยุดลงที่บ้านขนาดใหญ่หลังหนึ่งใ ช้เวลาประมวลอยู่ราวสิบวินาที ก่อนจะนึกได้ว่านี่ไม่ใช่บ้านของผม

            กลิ่นดอกอะไรสักอย่างหอมโชยมาผมที่เพิ่งตื่นเริ่มจะมีสติ ครั้นพอจะถาม เขากลับพูดออกมาราวกับอ่านใจกันออก

            “บ้านพี่ มาเปลี่ยนรถ”

            “บ้านเราอยู่อีกฝั่งเลย กลัวตำรวจจับ”

            ผมพยักหน้าเออออ ลงจากรถคันใหญ่ไปนั่งรออยู่ที่บันไดหน้าบ้านของเขา ดวงตาจับจ้องดอกไม้สีแดงสดที่บานอยู่ในกระถางพลางคิดว่า ทำไมมันมาถึงตอนนี้ได้

            จอห์นนี่เป็นรุ่นพี่ปีสี่ ผมไม่ได้สนิทสนมกับเขาขนาดนั้น เคยยกมือไหว้ไม่กี่ครั้ง แอบแปลกใจที่เขามาส่งรุ่นน้องที่ไม่สนิทอย่างผม

            เขาไม่เชิงเป็นที่นิยมในหมู่สาวๆหรือเป็นก็ไม่แน่ใจ แต่ผมรู้ว่าเขาค่อนข้างฮอตในคณะพอสมควร   

            นั่งคิดไปเรื่อย ๆจนตาเริ่มจะปิดอีกรอบ อีกฝ่ายถึงจะเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับกุญแจรถในมือ

            “หาเกือบไม่เจอ โทษทีไอ้คิมใหญ่เพิ่งเอามาคืน”

            ผมพยักหน้ารอให้เขาเดินนำไปที่รถคันใหญ่ที่จอดอยู่ในลานจอดด้านข้างแต่เขากลับทิ้งตัวลงนั่งด้านข้าง พร้อมกับบุหรี่หนึ่งมวนในปาก

            “เอามั้ย”​

            ผมพยักหน้ารับบุหรี่และไฟแชคที่เขายื่นให้มาไว้ในมือพอมองเขาใกล้ๆก็พบว่านัยน์ตาสีเทาเข้มของเขาเข้ากันดีกับผมสีน้ำตาลอ่อนอันที่จริงที่เขาฮอตก็คงเพราะสีตาประหลาดนี่

            จำได้ว่าเขาเป็นลูกครึ่งแต่ก็ไม่ได้สนิทขนาดจะรู้ว่าอีกครึ่งเขาสัณชาติอะไร

            งงนิดหน่อยที่ปล่อยให้เวลาผ่านมานานขนาดนี้ได้ยังไงเกือบจะตีสอง แต่ผมยังอยู่ที่บ้านคนอื่น

            ช่างมันเถอะกลับดึกกว่าเดิมนิดหน่อยจะเป็นอะไร

            “ทำไมพี่เพิ่งเคยเห็นหน้าเรา”เขาถามขณะที่พ่นควันออกมาจนฟุ้ง

            “ผมยกมือไหว้พี่เป็นสิบๆครั้ง” 

            เขาหัวเราะหึ ผมนั่งเงียบ รู้สึกเหนื่อยที่จะเสพสิ่งที่อยู่ในมือต่อจึงใช้เท้าบี้มันกับพื้นถนนเหลือตั้งเกือบครึ่งมวล แต่ก็ช่างมันเถอะ

            “ถ้าจะสูบแค่นั้นคนละครึ่งกับพี่ก็ได้”

            “ใครเขาสูบต่อกัน”

            “ไม่ได้หรอ”

            ผมเลิกคิ้วสีหน้าไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ใครจะอยากสูบต่อจากคนอื่นถ้าไม่ได้คิดอะไรกันล่ะ

            “อยากกลับหรือยัง”

            “อันที่จริง…” ผมเว้นช่วงคิด ไอ้อยากกลับก็อยาก แต่ในขณะเดียวกันบางอย่างในตัวที่เคยนิ่งสงบกลับบอกว่าตอนนี้ก็ไม่แย่“อยากอยู่ต่ออีกสักพัก”

            “โอเค”

            และผมทันมองริมฝีปากของเขาเหยียดยิ้มออกชั่วครู่ก่อนที่เขาจะกลับไปง่วนอยู่กับบุหรี่ในมือ

            ตีสองกับอีกสามสิบนาทีผมเข้ามานั่งอยู่บนโซฟาตัวหนาของเขา น่าแปลกที่บ้านใหญ่ขนาดนี้แต่กลับดูเหมือนมีเขาคนเดียวที่อยู่ ผมนั่งหน้ามึนอยู่บนโซฟา ข้างๆเขานี่แหล่ะ เพิ่งตัดสินใจได้ว่างั้นก็ค้างบ้านเขาไปเลยก็แล้วกันไม่ลำบากให้เขาขับรถไปกลับคนเดียวด้วย ในตอนที่เขาถามว่าจะกลับเลยไหมถึงได้ส่ายหน้า

            “คิดดูแล้ว ขอค้างได้ไหม”

            “ขับไปมามันเหนื่อย เกรงใจ”

            เขาดูแปลกใจแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนอกจากพาเข้ามาในบ้าน

ไม่จำเป็นต้องอาบน้ำ เพราะอีกไม่กี่ชั่วโมง ผมจะจากไป

ขออนุญาตนอนบนโซฟา เขาไม่ได้ว่าอะไร แต่นั่งลงข้างกันชิดเสียจนรู้สึกถึงแขนเสื้อของเขาที่ปัดป่ายกับแขนของผม

“มึนอะไร”

“ไม่รู้ เอาตรง ๆ คือยังไม่เต็มร้อย”

เขาหัวเราะ เขาลูบหลังผมเบาๆ ตอนแรกมันก็เป็นจังหวะปกติจนกระทั่งมันเนิบช้าลง แต่เขาก็ยังไม่เอามือออกไปจากหลังของผม

ทันใดนั้นทั้งผมและเขา เราต่างเงียบเพิ่งจะรู้สึกว่าเขาเข้ามาใกล้กว่าเดิม  

ไม่ใช่ไม่รู้ประกายของสะเก็ดไฟในบรรยากาศทั้งก่อนหน้านี้และตอนนี้

ในหัวผมเต็มไปด้วยเรื่องราวฉิบหายที่จะเกิดต่อจากนี้

“นิ่งเลย”

“มันจะเลยเถิด”

แต่ก็ยังเลือกที่จะหันหน้าไปเผชิญกับเขา

เขาหัวเราะอีกครั้ง มองเห็นประกายบางอย่างในดวงตาของเขา

“อย่าไปกลัว”

เขาพูดเสียงเบา

จากนั้นผมก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลยนอกจากริมฝีปากคู่นั้นกับมือร้อน ๆ ที่ทิ้งสัมผัสหวาบหวามเอาไว้เป็นหลักฐาน

ว่าพรุ่งนี้ ความสัมพันธ์ของผมและเขาจะเปลี่ยนไปจากวันนี้อย่างสิ้นเชิง