ถึงแม้ว่า "ลิ" ที่ย่อมาจากคำว่า "ลิขิต" ซึ่งหมายถึง "การเขียน" จะอยู่ท้ายสุดของหัวใจนักปราชญ์

"สุ จิ ปุ ลิ" ที่เป็นหลักสำคัญในทางพุทธศาสนามานานแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า

การเขียนมีความสำคัญน้อยไปกว่าการฟัง การพูด และการอ่าน มิหนำซ้ำ การเขียนยังได้กลายเป็น

ในการเรียนรู้ของมนุษย์ทุกช่วงวัย ตลอดจนในด้านของการบันทึกเรื่องราวทางประวัติศาสตร์

ซึ่งกาลเวลาไม่อาจพรากให้สูญสลายหายไปตั้งแต่ยุคที่มนุษย์เริ่มประดิษฐ์ตัวอักษรขึ้นมาใช้เอง 

เป็นนักอ่าน ฉันเป็นคนเรียนรู้ทุกอย่างผ่านภาพและอาศัยการฟังกับการรับชมเป็นส่วนใหญ่ 

และวิถีที่ฉันเป็นอยู่ในทุกวันนี้ได้ทำให้ฉันสามารถจบการศึกษาในระดับปริญญาตรี

ในฐานะของบัณฑิตเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ทั้งยังได้ถูกคัดเลือกให้เป็นหนึ่งในสองคนของประเทศไทย

ที่ได้รับทุนสนับสนุนวิทยานิพนธ์ด้านภาพยนตร์ ประจำปี 2566 จาก หอภาพยนตร์ (องค์การมหาชน)

ซึ่งเป็นผลพวงมาจากการได้มีโอกาสทำวิจัยในระดับปริญญาโท ทว่าในแง่ของความปรารถนา

อันแรงกล้าที่ฉันอยากเป็นนักเขียนซึ่งมีโอกาสได้ออกหนังสือและเห็นผลงานของตัวเองบน

ชั้นวางหนังสือในหมวดนวนิยายภายในร้านหนังสือทั่วไปกลับยังคงไม่สามารถเกิดขึ้นจริงได้

เพราะตัวฉันเองก็เคยผ่านการถูกปฏิเสธมาแล้วหลายต่อหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นจากคนรู้จักที่เป็น

นักเขียนเหมือน ๆ กัน จากกองบรรณาธิการของสำนักพิมพ์ชื่อดังระดับประเทศ และจากกลุ่มคน

ในวงการน้ำหมึก ความผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้ฉันเจ็บปวดรวดร้าวและหมดพลังใจ

หากแต่ไม่อาจทำให้ฉันคิดคดทรยศต่อการเขียนที่ฉันลุ่มหลงยิ่งกว่าสิ่งใด และเพราะฉัน

ประสบความสำเร็จในแง่ของการเขียนผลงานวิชาการ ฝีไม้ลายมือที่ทีแรกฉันคิดว่า

"ฉันไม่เอาอ่าว" จึงได้สำแดงผ่านงานเขียนเหล่านั้นจนกลายเป็นที่ประจักษ์ต่อสายตาหลายคู่มาแล้ว

เพราะมีการเขียนจึงทำให้ฉันได้อ่าน เพราะมีการอ่านจึงทำให้ฉันได้เขียน 

ฉันจึงเชื่อมั่นเหลือเกินว่า"งานเขียนเปลี่ยนโลกได้" ไม่ใช่เพียงแค่โลกทั้งใบของฉัน 

แต่อาจหมายถึงโลกของใครอีกหลายคนที่มีโอกาสได้อ่านงานเขียนที่ทรงคุณค่า ถึงแม้ว่า 

"ชีวิตของคนเราจะไม่อาจอยู่ยั้งยืนยงมากพอสำหรับการอ่านงานเขียนดี ๆ ทั้งหมดบนโลกใบนี้" ก็ตามที

พรชา จุลินทร (สบาย)

20 มกราคม 2568

16.15 น.