ตู้ถ่ายรูป กล้องฟิล์ม สเก็ตบอร์ด
สามสิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นตัวแทนชั้นดีที่ทำให้มนุษย์ทุกคนในยุคนี้ยังคงรู้สึกและยึดติดอยู่กับอดีต
ราวกับได้นั่งไทม์แมชชีนแห่งกาลเวลากลับไปยังทศวรรษที่ผ่านพ้นและเติบโตขึ้นมา
การที่ทุกอย่างในอดีตหวนกลับคืนมาทั้งหมดยิ่งตอกย้ำและทำให้เห็นว่า
มนุษย์ถวิลหาความเป็นอดีต (Nostalgia) และอยากกลับไปมีชีวิตแบบที่เคยมีความสุขมาก ๆ เพียงใด
แน่นอนว่าใคร ๆ ต่างก็อยากกลับไปเป็นเด็ก อยากกลับไปแก้ไขสิ่งที่เคยผิดพลาด
อยากร้องไห้เพราะแค่หกล้มก้นจ้ำเบ้า อยากเนื้อเต้นเมื่อการ์ตูนเรื่องโปรดปรากฏบนหน้าจอโทรทัศน์
ทั้ง ๆ ที่การข้ามเวลาด้วยไทม์แมชชีนเกิดขึ้นได้แค่ในนวนิยายและไม่อาจเกิดขึ้นได้ในชีวิตจริง
แล้วทำไมนวนิยายประเภทพล็อตเดินทางข้ามเวลาที่มีฉากหลังเป็นพีเรียดถึงยังเกิดขึ้นใหม่เสมอ
ทำไมคำถามที่ว่า "ถ้าหากคุณย้อนเวลากลับไปได้ คุณจะกลับไปแก้ไขอะไร?" ถึงยังมีอยู่ร่ำไป
หรือเพราะว่าความจริงแล้ว...มนุษย์ไม่ได้อยากเดินทางข้ามเวลาเพื่อกลับไปอดีตจริง ๆ หรอก
แต่มนุษย์นั้นมีความต้องการอยู่ลึก ๆ ที่จะทำให้อดีตยังคงอยู่ถึงปัจจุบัน
หรือสร้างอดีตขึ้นมาใหม่เพื่อหลอกตัวเองว่าในเวลาปัจจุบันทันด่วนนี้คืออดีต
อย่างไรก็ตาม การพยายามทำปัจจุบันให้กลายเป็นอดีตนั้น กลับไม่อาจเกิดขึ้นจริง ๆ ได้
เพราะสิ่งที่เคยอยู่ในอดีตและดำเนินมาถึงปัจจุบันได้บิดเบี้ยวและเปลี่ยนแปลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
จนบางที ปัจจุบันที่เป็นอยู่อาจเป็นแค่ซากของอดีตที่ยังคงเหลือและทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าก็เท่านั้น
มนุษย์ทุกคนจึงทำได้เพียงแต่ยอมรับกับสิ่งที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงแก้ไข
และปล่อยให้อดีตถูกบันทึกไว้ไม่ได้ต่างอะไรจากหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์
แล้วจึงใช้ประวััติศาสตร์ที่เกิดขึ้นสอนใจเราไม่ให้ประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอยอีก
หรือถ้าซ้ำรอยก็ต้องเป็นประวัติศาสตร์ในอนาคตที่ดีขึ้น
...กว่าเดิม
พรชา จุลินทร (สบาย)
31 ธันวาคม 2564
12.20 น.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in