3. ส่วนตัว Museum นี่ข้างในทำดีมาก คือแทบจะกู้เอาทุกสิ่งทุกอย่างที่หลงเหลือไว้มาเก็บทั้งหมดเลย มีโครงสร้างเก่าของตึกส่วนที่ยังคงสภาพแทบสมบูรณ์อยู่ มีเสาหลักเสาสุดท้าย (final column) ที่กลายมาเป็นที่รำลึกของญาติมิตรผู้เสียชีวิต (ตามภาพ) คือเอารูปมาแปะ เขียนข้อความถึง ฯลฯ 

4. ที่ตะลึงมากคือเอาบันไดสู่อิสรภาพยกมาไว้ด้วย นี่เป็นบันไดที่ผู้รอดชีวิตส่วนหนึ่งใช้เพื่อหนีจากตึกออกมาได้สำเร็จ

5. ตรงทางเข้าจะเป็นส่วนแสดงภาพของผู้เห็นเหตุการณ์ตอนนั้น คือเป็นรูปคนตะลึงเฟดไปเรื่อยๆ ที่ดีมากและคิดมาก็คือเขาลิงก์หน้าของแต่ละคนเข้าไว้ที่ตำแหน่งเดียวกัน หมายถึงว่า รูป ต่อรูป ตำแหน่งของใบหน้าทุกคนจะอยู่ตำแหน่งเดียวกันแล้วก็ทำให้เห็นว่าอารมณ์มันเป็นอารมณ์เดียวกันจริงๆ

6. อีกด้านหนึ่งของผนังในรูปคือศพที่ยังไม่สามารถระบุตัวได้จนถึงทุกวันนี้ ซึ่งมีองค์กรที่ตั้งขึ้นมาเพื่อมีภารกิจระบุตัวศพให้ครบทุกคนด้วย พอเล่าถึงตรงนี้คนเล่าก็เสียงสั่น

7. งานศิลป์ในภาพต่อมานี่คอนเซปท์ดีมาก คือตรงกลางเป็นเหล็กหล่อคำว่า No Day Shall Erase You From The Memory Of Time ซึ่งไม่ใช่เหล็กหล่อธรรมดาๆ เพราะว่าเป็นเหล็กที่มาจากโครงสร้างของตึกเวิลด์เทรดจริงๆ

8. ส่วนสีฟ้ารอบๆ นั้นก็คอนเซปท์ดี เป็นแผ่นโมเสกสีฟ้าที่แตกต่างกัน 2,977 แผ่นตามจำนวนผู้เสียชีวิต ที่ต้องเป็นสีฟ้าเพราะว่า "ทุกคนในเหตุการณ์จำได้ว่าเช้าเดือนกันยาวันนั้นเป็นวันที่ท้องฟ้าสดใสมาก ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้" สีฟ้าทั้ง 2,977 แผ่นก็เพื่อบอกว่าทุกคนที่เสียชีวิตในเหตุการณ์นั้นแตกต่างกัน แต่เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน

9. สีหลักของมิวเซียมจึงเป็นสีฟ้าไปด้วย ซึ่งเมอร์แชนไดส์ก็สะท้อนความจริงนี้ เช่น อัพเดทโลโก้ I <3 NY เป็นหัวใจสีฟ้า นอกนั้นพวกสินค้าในช็อปของมิวเซียมก็เป็นพวกที่ระลึกต่างๆ ที่ไม่กระโตกกระตากมาก แล้วก็พวกของที่ระลึกของหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เช่น ดับเพลิงนิวยอร์ก หรือ ตำรวจนิวยอร์ก

10. ไกด์เขาเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยเยอะ ที่จำได้เรื่องนึงคือเขาบอกว่า ตอนสำรวจหาผู้รอดชีวิตภายใต้ซากปรักหักพัง สุนัขกู้ภัยหาเท่าไรๆ ก็เจอแต่ศพ ไม่เจอผู้รอดชีวิตเลย พวกมันจึงซึมเศร้าไปเลย พวกนักดับเพลิงเลยต้องเอาพวกมันไปที่แม่น้ำฮัดสัน แล้วแกล้งฝังตัวเอง ให้มันมาขุดค้นเจอ เพื่อว่ามันจะได้หายจากซึมเศร้าบ้าง

สรุปว่าเป็นมิวเซียมที่ดี ที่เหมาะที่ควร และถ้าซื้อทัวร์ด้วยจะดีมาก คือฟังเขาเล่าแล้วสะเทือนใจ มองย้อนกลับไปวันนั้นเห็นเป็นฉากๆ เลยว่าตอนนั้นที่เรารู้ข่าวเรารู้สึกยังไงมั่ง