"ตอนนี้ร้านมีโปรโมชั่นซื้อ 12 ชิ้นแถมกล่องสี่ชิ้นฟรีนะครับ ลูกค้าสนใจไหมครับ"

    

       ก็คุณลูกค้ากลุ่มนี้น่ะสิ..เล่นจ้องกันซะขนาดนี้

       "มีโปรโมชั่นไหนซื้อแล้วแถมพนักงานบ้างไหมคะ คิกคิกคิก" กลุ่มสาวพนักงานออฟฟิศพากันขำคิกคักหลังเพื่อนตัวเองพูดอ้อร้อใส่เจ้าพนักงานหนุ่มหน้าตาดี

       "ม-ไม่มีครับ ขอโทษด้วยครับ"

       ปั๊ง!!!

       "ว้ายยยยย" เหล่าสาวๆร้องเสียงดังหันไปทางต้นเสียงเป็นตาเดียว รวมทั้งมินโฮก็ด้วย

       นัมแทฮยอน  ร่างโปร่งที่คุ้นตาเจ้าของเสียงแก้วกระแทกโต๊ะเมื่อครู่ ลูกค้ากิตติมาศักดิ์(ของมินโฮ)ที่ชอบมาป่วนร้านก่อนเลิกอยู่เสมอ แต่ไม่ใช่ในวันนี้ แทฮยอนมาไวกว่าเดิมด้วยเหตุผลที่ว่า 

       "วันนี้ไม่มีเล่นที่ร้าน แต่หิวโดนัท"

       ว่าแล้วก็เข้ามานั่งอยู่มุมกระจกด้านหน้าของร้านอยู่สองสามชั่วโมงไม่ยอมไปไหน แทฮยอนในวันที่ว่างงานนั้นค่อนข้างแตกต่างจากวันก่อนๆที่เคยเจอ ร่างโปร่งใส่เสื้อยืดคอกว้างสีขาวทับด้วยเสื้อถักไหมพรมตัวโคร่งสีดำที่แขนยาวจนกร่อมปลายนิ้วมือ สกินนี่ยีนส์สีเข้มที่ดูรัดรูปกว่าวันก่อนๆ พร้อมกับผมสีน้ำตาลฟูฟ่องไม่กระเซอะกระเซิงเหมือนที่เคยเจอ  อย่างกะเพิ่งไดร์มายังไงอย่างงั้น   

       "เอาน้ำนี่ไปเปลี่ยนหน่อยสิ" 

       "พอดีไม่ชอบน้ำสตรอวเบอร์รี่" 

       เงียบ กัน ทั้งร้าน 

       "คะ ครับคุณลูกค้า สักครู่นะครับ"

      "น้องคะ พี่ไม่เอาโปรโมชั่นอะไรหรอก คิดตังเลยก็ได้จ้า" มินโฮจึงจัดการคิดตัง ยื่นถุงขนม ส่งลูกค้าออกร้านแล้วก็รีบเดินจ้ำอ้าวมาหาเจ้าตัวดีที่เพิ่งจะไล่ลูกค้าของร้านไป

      "แทฮยอน ตะกี้ทำอะไรอะ ลูกค้าตกใจหมดเลย" มินโฮยืนกอดอกค้ำหัวแทฮยอนที่ตอนนี้กำลังนั่งเอาหลอดกระเทาะน้ำแข็งไปมาสบายใจเฉิบ ไหนบอกไม่ชอบน้ำสตรอวเบอร์รี่ไง ดูดจนแห้งซะขนาดนี้ 

      "ก็ไม่ได้ทำไรปะ แค่จะให้มาเปลี่ยนน้ำ แต่นายมาช้าฉันหิวน้ำเลยกินไปหมดละ" 

     "อีกอย่างนะ ใครเค้าเทรนให้นายเรียกลูกค้าด้วยชื่อของลูกค้าเหรอ เสียมารยาทชะมัดเลย" แทฮยอนแกล้งว่าพร้อมทำหน้าลอยหน้าลอยตาน่าหมันไส้ใส่มินโฮ 

      นิสัยแบบนีิ้เลิกงานแล้วจะจับตีซะให้เข็ดเลย 

       

     "ครับคุณลูกค้า แต่คราวหน้าไม่เอาแล้วนะครับ ลูกค้าคนอื่นเค้าจะตกใจ" มินโฮก็แกล้งทำหน้าจริงจังคืนบ้าง จนเจ้าแมวหางลู่หูตก แต่ก็ได้ไม่นานนักหรอก ก็แมวตัวนี้มันดื้อหนิ

     22.30 น.

     อีกไม่นานก็คงจะได้กลับบ้านแล้ว ตอนนี้ไม่มีลูกค้าคนไหนเหลือเลยนอกจากเจ้าตัวยุ่งที่ยังคงนั่งเล่นเกมโทรศัพท์มือถือไม่ยอมวาง 

     หรือว่าจะคุยกับใครรึเปล่านะ

     ภาพเหตุการณ์ในวันก่อนก็กลับมาฉายซ้ำในหัวของมินโฮ ภาพจำที่ว่าเค้ากับแทฮยอนกำลังจะจูบกัน เพียงแค่คิดใบหูของมินโฮก็เริ่มแดงขึ้นมาใบหน้าเห่อร้อน 

     เสียดายชะมัด 

     ถ้าไม่มีไอ้หมวกกันน็อ-

     พลั่ก!! 

     

     ทันใดนั้นเองประตูร้านก็ถูกผลักออกอย่างแรง สิ่งที่มินโฮเห็นเป็นอย่างแรกเลยคือชายหนุ่มร่างสูง สวมชุดไบก์เกอร์สีดำ ไม่เห็นใบหน้าเพราะถูกปกปิดด้วยหมวกกันน็อคที่เป็นอันเดียวกันกับคนที่ขับมารับแทฮยอนในทุกครั้งที่มาที่นี่  มินโฮจำได้ 

      "แทฮยอน กลับ" เสียงทุ้มเปล่งออกมา แม้จะได้ยินไม่ชัดเพราะเจ้าตัวไม่ยอมถอดหมวกกันน็อคออกแต่ก็สัมผัสได้ถึงความแข็งกร้าวและจริงจังในน้ำเสียง 

      "พี่ซึงฮุนจะมาทำไมวะ ไร้สาระ ผมจะกลับเดี๋ยวกลับเอง" แทฮยอนมองหน้า ซึงฮุน ชายหนุ่มในชุดหนังที่ตอนนี้ยอมถอดหมวกออกเสียที ว่าเสร็จก็หันขวับเป็นนัยว่าจะไม่กลับไปด้วยอย่างแน่นอน 

     "กลับ เดี๋ยวนี้หัดขึ้นวะกับพี่แล้วใช่ไหม" ซึงฮุนคว้าแขนกระชากแทฮยอนขึ้นอย่างแรงจากที่นั่ง

      มินโฮเห็นท่าไม่ดีกลัวอีกคนจะเจ็บเลยรีบเดินออกมาจากหลังเค้าท์เตอร์ เดินเข้ามาห้ามขณะที่ซึงฮุนฉุดกระชากลากถูแทฮยอนที่กำลังเกาะเบาะที่นั่งเหมือนลูกแมวกำลังข่วนเบาะหาที่ยึดเหนี่ยว

      "ไม่กล้บโว้ยยยยยยยยยย" แทฮยอนยังคงดื้อดึงยื้อแขนจากซึงฮุนสุดฤทธิ์ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองยังไงก็สู้แรงเขาไม่ไหว 

     "เอ่อ คุณลูกค้าครับอย่าทะเลาะกันในร้านเลยนะครับ" มินโฮว่าด้วยน้ำเสียงสุภาพ(แบบพยายามสุดๆแล้ว) เดินเข้าไปจับไหล่ของซึงฮุนเป็นเชิงปราม แต่ก็โดนสะบัดทิ้ง

     "เป็นแค่พนักงานอย่าเสื*ก"  

     เอ้า

     ไอนี่หยาบคายชิบห*ย เดี๋ยวกูถอดผ้ากันเปื้อนต่อยมึงตรงนี้เนี่ยแหละ  

     "เป็นบ้าอะไรของพี่วะ ทำไมต้องพาลคนอื่นด้วยอะ" แทฮยอนเหลืออดกับคำพูดของซึงฮุนที่ดูถูกมินโฮ พยามยามสะบัดมืออย่างแรงเพื่อจะปลดข้อมือของตัวเองออก แต่ก็ไม่เป็นผล

     หมับ

     รู้ตัวอีกทีมินโฮก็กำลังจับข้อมือของซึงฮุน

     "ปล่อยเถอะนะครับคุณลูกค้า" 

     "แล้วมึงยุ่งไรด้วยวะ"

     "ปล่อยครับ"

     "แทฮยอนกลับ" ซึงฮุนยังคงยืนยันคำเดิม

     "โอ๊ย พี่ผมเจ็บ" ข้อมือของแทฮยอนถูกบีบแรงกว่าเก่าและออกแรงลากอีกคนพาออกไปนอกร้าน

     "ปล่อย" 

     น้ำเสียงของมินโฮเริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม 

     มินโฮกำลังหัวเสีย

     อย่างมาก

  

    "ทำไมกูต้องมาฟังคนอย่างมึงด้วยวะ" ซึงฮุนหันมาขมวดคิ้วเพราะเริ่มมีน้ำโหกับไอ้พนักงานโดนัทขี้เจ๋อนี่แล้ว 

    "กูบอกให้มึงปล่อยไง"

     เงียบ

    ทั้งแทฮยอนและซึงฮุนต่างตกใจกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน โดยเฉพาะซึงฮุนที่ตอนนี้ยืนอ้าปากค้าง

    ซึงฮุนยอมปล่อยข้อมือแทฮยอน ในขณะที่ใบหน้าก็มีความสงสัยมากมายลอยอยู่เต็มไปหมด ไอนี่มันใครวะ ? 

    แทฮยอนวิ่งไปหลบข้างหลังของมินโฮไม่ลืมแลบลิ้นใส่ซึงฮุนอีกหนึ่งทีเป็นการเยาะเย้ยพี่ชายตัวเอง

     ใช่ พี่ชาย ลีซึงฮุน ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งแทฮยอนและซึงฮุนต่างก็เป็นลูกคนเดียวจึงเปรียบกันและกันเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน ในวันที่แทฮยอนหนีออกจากบ้านไปแล้วไม่ยอมกลับบ้าน ซึงฮุนก็ขออาสาดูแลน้องคนนี้เอง เพื่อที่จะไม่ให้น้าสาว แม่ของแทฮยอนเป็นห่วงเจ้าลูกชายตัวแสบมากไปกว่านี้

     ก็เพราะน้องมันดื้อแบบนี้ไงเลยต้องดุ 

     “มึงเป็นอะไรกับแทฮยอน” ซึงฮุนเอ่ยถาม ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย ปกติคนขายโดนัทเค้าปกป้องลูกค้ากันขนาดนี้เลยเหรอวะ.. 

      “เอ่อ...” มินโฮเดดแอร์ไปพักใหญ่ นั่นสิ เราเป็นอะไรกับเค้าวะ ทำไมต้องเป็นขนาดนี้ หรือว่าเป็นเพราะ ชอบ..ล่ะมั้ง ?  ควรตอบอะไรดีวะเนี่ย แล้วถ้าคนตรงหน้าเป็นแฟนแทฮยอนขึ้นมาทำยังไง เสียหมาเลยนะเว่ย 

        ในขณะที่มินโฮหยุดคิดนานเกินไป ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น  

        “เป็นแฟน” 

         แทฮยอนเอ่ยตอบแทนคนตัวสูงที่คิดช้าไม่ทันใจตนเอง เป็นคำตอบที่ไม่สนว่าใครจะคิดยังไง ไม่สนว่าพี่ซึงฮุนจะโอเคไหม และไม่สนด้วยว่ามินโฮจะอยากเป็นแฟนด้วยไหม

          ก็ถ้าแทฮยอนจะให้เป็นก็ต้องเป็นสิ 

          “ห๊ะ”

          เสียงอุทานดังกล่าวไม่เพียงออกมาจากปากของซึงฮุน แต่ยังคงออกมาจากปากมินโฮ คนที่เพิ่งถูกมัดมือชกไปเนียนๆ 

           “ดะ เดี๋ยวแทฮยอน” 

           

           “เดี๋ยวอะไรอ่าที่รัก บอกๆพี่เค้าไปเหอะ ซักวันยังไงก็ต้องบอกใช่ไหมล่าา” แทฮยอนไม่ว่าเปล่าสวมกอดเอวของมินโฮจากด้านหลังพร้อมเอาคางเกยไหล่ เอาหัวถูไถเป็นแมวอ้อนกินขนม 

     

            หัวใจของมินโฮไม่ไหวแล้วจ้า 

            “มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ ทำไมปล่อยให้พี่เป็นห่วงแบบนี้ เรานี่มันดื้อจริงๆเลยนะ” ซึงฮุนเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร(จากปากแทฮยอน)ก็มีท่าทีที่อารมณ์เบาลงกว่าตอนแรก

            “กลับไปก่อนเหอะพี่ซึงฮุน แทฮยอนกลับเองได้” ปากพูดเสร็จมือก็ทำท่าไล่ ชิ่วๆ คนจะอยู่กันสองต่อสอง

            “แน่นะ” 

            “แน่สิ” 

            ซึงฮุนปรายตามองไปที่มินโฮ 

            “มึงอะ ดูแลแทฮยอนด้วย” 

            “คะ ครับพี่”

            “ขอโทษด้วยนะครับที่เมื่อกี้ผมเสียมารยาทใส่พี่ไป” มินโฮเห็นว่าอีกฝ่ายดูท่าจะเป็นรุ่นพี่ผนวกกับสถานะลูกค้าของทางร้านจึงคิดว่าการขอโทษน่าจะเป็นเรื่องที่สมควรที่สุด ก็ดันไปขึ้นมึงขึ้นกูกับพี่เค้า

             “ไม่เป็นไร ดีแล้วล่ะ” 

             “ไว้วันหลังจะชวนไปแดกเหล้านะ” ซึงฮุนว่าเสร็จก็ตบบ่ามินโฮ คว้าหมวกกันน็อคมาสวมเดินออกนอกร้านไป 

             มินโฮหันกลับมามองเจ้าตัวยุ่งที่ตอนนี้ก็กำลังยืนมองเค้าอยู่เหมือนกัน  

             “อย่าไปถือสาพี่ซึงฮุนเลยนะ เป็นบ้าแบบนี้ตลอดแหละ” แทฮยอนคว้าข้อมือของมินโฮมาถูๆคลำๆเล่น เหมือนจะแก้เขินกับสถานการณ์เมื่อครู่ 

             “มีน้องน่ารักแบบนี้ใครๆก็หวง” มินโฮไม่ว่าเปล่าเอามืออีกข้างที่ว่างมาเกลี่ยผมสีน้ำตาลของแทฮยอนให้เข้าที่เข้าทาง สังเกตได้อีกว่าใบหูของแทฮยอนเป็นสีแดงอมชมพูเป็นปฏิกิริยาที่ทำให้หัวใจของมินโฮเต้นผิดจังหวะ

              “เราไดร์ผมมา รู้ปะ”

              “รู้สิ ผมเป๊ะมาซะขนาดนี้ 5555” 

              “น่ารักปะ ถ้าน่ารักจะไดร์แม่งทุกวันเลย”

              “น่ารัก” 

               แทฮยอน ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรืออะไร โผเข้ากอดมินโฮจนจมเข้าไปในอ้อมแขนของอีกฝ่าย 

              “สรุปเป็นแฟนกันแล้วนะ”

              “สรุปกับใครไม่ทราบครับคุณลูกค้า ตะกี้ผมยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย” มินโฮหยอกแทฮยอนพลางลูบหัวอีกคนไปมา ยิ้มไม่หุบเลยโว้ย ทำไงดี 

              “ไม่สนอะ ก็จะสรุปแบบนี้ สรุปว่าเป็นแฟนกันนะ” แทฮยอนเงยหน้ามาหามินโฮในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน 

               มินโฮไม่ตอบ 

         

               เพียงแต่คลายอ้อมกอดและโน้มตัวลงไปค่อยๆเอียงคอปรับองศา อีกฝ่ายก็รับรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แขนสองข้างจึงพาดไปที่ไหล่กว้างของมินโฮ 

               ครั้งนี้จะไม่พลาด

             ริมฝีปากหนาค่อยๆบรรจงจุมพิตไปที่ริมฝีปากของอีกคน ละเลียดชิมความหวานจากเกล็ดน้ำตาลโดนัทที่ติดอยู่ตรงมุมปากของแทฮยอน ทั้งสองผลัดเปลี่ยนกันแสดงความรู้สึกหลงใหลในกันและกัน ผ่านรสสัมผัสอันแสนหวานชวนให้เสพติด ยากที่จะถอนตัว

             “ปิดร้านกัน” แทฮยอนเอ่ยขึ้นมาทันทีหลังถอนจูบออกจากมินโฮ  

             “สมควรปิดได้แล้วล่ะนี่มันก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว” มินโฮว่าพร้อมกับถอดหมวกและชุดยูนิฟอร์ม เตรียมตัวเก็บของปิดร้าน 

             “ไปรอข้างนอกนะ” 

              

              มินโฮอยากขอบคุณ 

              ขอบคุณอะไรก็ตาม ที่ส่งแทฮยอนมาให้มินโฮ ขอบคุณที่อย่างน้อยยังบอกให้เค้ารู้ว่าชีวิตจะเฮงซวยขนาดไหนก็ยังมีคนที่พร้อมจะอยู่ข้างๆเรา 

              คนธรรมดาที่ทั้งชีวิตเคยขอแค่เรื่องธรรมดาๆ 

              ไม่อยากเชื่อว่าพระเจ้าจะส่งสิ่งที่ดีที่สุดมาให้ 

          

               .

               . 

              “รถประจำทางหมดเที่ยงคืน ลืมไปเลยอะ” แทฮยอนทำหน้าเซ็งตอนอ่านป้ายบอกคิวรถประจำทาง ท่าทางงอแง เป็นปกติของเค้า

               “นี่มีมอไซค์กลัวไรอะ” 

               “บ้านฉันไกลอะ ไม่อยากให้นายขับไปส่ง”

               “ไม่เป็นไรหรอกแทฮยอน ไปส่งได้”

               “งั้นห้องมินโฮอยู่ไกลปะ”

               “ก็ไม่ไกลอะ ห่างจากตรงนี้ไม่ถึงโล”

                . 

                .

                .

               “งั้นคืนนี้ขอนอนด้วยนะ” 

               

 

             

    ____________________________________________________

      Talk : จบไปแล้วนะคะสำหรับฟิคหนุ่มคนขายโดนัท ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนใจและติดตามฟิคนี้นะคะ ฟีตแบคเกินคาดจริงๆค่ะ 

                หวังว่าจะได้พบกันอีกในผลงานหนัานะคะ 

ติชม คอมเม้น ได้ที่แท็ก #SFAUNamsong ในทวิตเตอร์ได้เลยค่ะ หรือจะเมนชั่นมาหาที่ได้ที่ @zefisdoqe ยินดีตอบคำถามของทุกคนนะคะ 

รัก <3