ก้อนความคิด
ความรู้สึก ผสมปนเป คล้ายกับเมฆฝนในความคิด
มันมืดครึ้ม และดูหนักอึ้ง พร้อมจะพรั่งพรูออกมา
แต่ในเวลาเดียวกัน ก็บางเบา อ่อนไหว ต่อสายลม
แค่ลองนึกเปรียบเปรยดูเล่นๆ
ถ้าเพียงแค่ผีเสื้อกระพือปีก มีเพีียงลมเบาๆ กลุ่มก้อนเมฆนั้นก็คงหายไป
สำหรับฉัน ก้อนความคิดนั้นมันพลิ้วไหวได้ขนาดนั้นเลยละ
แต่เผอิญว่า ไม่มีผีเสื้อบินอยู่ตรงนั้น
ไม่มีเลยสักตัว
คุณผีเสื้อ ช่วยบินมาหน่อยนะ
จะเชื้อเชิญยังไงดีล่ะ
ถ้าจะพยามปลูกดอกไม้ รดน้ำพรวนดิน
รอดูดอกไม้เติบโต เติมโน่นนิด นี่หน่อย
พอผลิดอกเบ่งบานแล้ว
เด็ดสักดอกมาทัดหู จะเป็นยังไงนะ
แต่ถ้ามันไม่ใช่ดอกที่ผีเสื้อชอบ ไม่ใช่ดอกที่มีน้ำหวานชื่นใจ
ไม่มีสีสันดึงดูด ไม่มีกลิ่นหอมชวนผีเสื้อให้เข้าใกล้
ก็คงไม่มีความหมายแหละนะ
ฉันและผีเสื้ออาจไม่ได้มีใจชอบดอกไม้แบบเดียวกัน
จะพยายามไปทำไมกัน
ทำไปทำไมกัน
มันคงดีที่ได้ห่วงใย ดูแล
แม้สุดท้าย จะรู้ว่าผีเสื้อไม่บินมา
แต่ดอกไม้ก็เติบโต
แถมเรายังได้ชมดอกไม้ใกล้ๆ
เราได้เอามาปักแจกัน
ทัดหูบ้าง เมื่อใจอยากลองทำอะไรใหม่ๆ
ไม่ได้มีแค่ผีเสื้อที่ต้องการดอกไม้นี่นา
ฉันเองก็ต้องการเหมือนกัน
ฉันได้ทำสิ่งที่ฉันต้องการแล้ว
ต่อให้ไม่มีผีเสื้อสักตัวบินมา
ก็คงไม่เป็นไร
ถึงจะเศร้า แต่เดี๋ยวก็หายไป
แค่ใช้เวลา
ก็เหมือนกับหลายๆ เรื่องในชีวิต
ต้องใช้เวลา
และใส่ใจหล่อเลี้ยง
หรือบางครั้ง ก็อาจเป็นแค่ความบังเอิญและโชคดี
ที่ช่วยให้ผ่านเรื่องต่างๆ ไปได้
ไม่มีอะไรตายตัวแน่นอน
แต่อะไรกันละ ที่เรามีอยู่กับตัว
เวลา
ใจ
ให้เวลา
ใส่ใจ
พอแล้วละ
อย่างน้อยก็สำหรับฉัน
ดอกไม้ได้เติบโต
พอ
.
ฉันได้รู้วิธีปลูกและดูแลดอกไม้แล้ว
มันก็เป็นการเรียนรู้
ต่อไปฉันจะปลูกอะไรได้อีกมากมาย
และบางครั้งฉันอาจต้องเรียนรู้ที่จะปัดเป่าก้อนเมฆ
ก้อนความคิดหนักอึ้งออกไปด้วยตัวเอง
ถ้ามันจะอ่อนไหว ขนาดแรงปีกผีเสื้อยังทำให้ความคิดนั้นปลิวหายได้
ฉันคิดว่า ฉันเอง ก็น่าจะไหวนะ
04.12.21
18.12.21
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in