พี่ๆ จาก Artfield ทำงานกับผู้ป่วยตามโรงพยาบาล บำบัดจิตใจของผู้คนที่มีทุกข์ด้วยเสียงดนตรี เสียงเพลงที่เป็นแค่เพียงคลื่นอย่างหนึ่ง เราอาจจับต้องไม่ได้ แต่กลับช่วยสร้างความเปลี่ยนแปลงในจิตใจที่หม่นหมองของผู้คน รวมไปถึงร่างกายที่อ่อนล้าจากความเจ็บป่วย ให้มีความเบิกบาน สดใสขึ้นมาแทน

กิจกรรมของวันนี้คือการออกเสียงในโทนต่างๆ เราได้ทำ 3 โทน คือ chest tone, mouth tone และ head tone การส่งเสียงเหล่านี้เป็นเหมือนกับการสื่อสารกับร่างกาย ระหว่างเปล่งเสียงออกมา เราจะใช้มือทาบตามส่วนของร่างกายเพื่อให้ได้รู้สึกถึงการสั่นขณะเปล่งเสียงออกมา เริ่มที่ chest tone เราจะเปล่งเสียง “ฮัม” ลากเสียง “ฮัมมมม…” ยาวไปตามจังหวะดนตรีของพี่ๆ พร้อมกับเอามือทั้งสองทาบที่หน้าอก

ผ่านไปได้ซักพัก จะเปลี่ยนไปทำเสียง “ฮัง” คือ nose tone เราก็ใช้มือทาบที่จมูกทั้งสองข้าง เปล่งเสียงเรื่อยๆ พร้อมจังหวะดนตรีที่คลออยู่เป็นเสียงแบคกราวด์ “ฮังงงงง ฮังงงงง…” และมาถึงเสียง head tone เราร้อง “ฮู้วววว ฮู้ววววว ฮู้วววว…” ตอนนี้มือทั้งสองจะย้ายมาทาบที่ศรีษะ มาถึงตอนนี้ลมเริ่มหมด และรู้สึกเหนื่อยนิดๆ แต่ก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นเราวนกลับมาทำเสียงแรกกันอีก ไล่ไปเรื่อยๆ เหมือนเดิม

ออกเสียงแต่ครั้ง มือก็จะย้ายไปทาบตามร่างกายแต่ละส่วน — อก จมูก ศีรษะ

ตอนเริ่มทำแรกๆ รู้สึกว่ายังควบคุมร่างกายไม่ค่อยได้ ตอนออกเสียง “ฮัม” และต้องลากเสียงยาวๆ แทนที่จะสั่นบริเวณอก แต่ปากสั่นแทนซะงั้น จนได้ลองทำเรื่อยๆ และเริ่มสั่นที่บริเวณอกแทน เหมือนกับได้ทำความเข้าใจกับร่างกายตัวเองมากขึ้น

มีกรณีหนึ่งที่พี่จาก Artfield ยกมาเล่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้ป่วยมะเร็งท่านหนึ่งที่ได้ลองใช้การบำบัดวิธีเดียวกับที่เราทำกันวันนี้ จากที่ไม่สามารถยอมรับได้ และเป็นทุกข์กับความจริงที่ว่าตนป่วยเป็นมะเร็ง กลับได้เปลี่ยนมุมมองและยอมรับว่า เจ้ามะเร็งนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายที่จะดำรงชีวิตต่อไป ทำให้ปล่อยวาง และดำเนินชีวิตต่อไปด้วยใจที่เป็นสุขขึ้น เพื่อให้เราประคองการรักษากายต่อไปได้

อาจไม่ใช่แค่ดนตรีเท่านั้นที่ช่วย แต่เป็นการได้รู้ว่ายังมีผู้อื่นอยู่เคียงข้าง ใช้เวลาอยู่กับเรา และอยู่กับตัวเอง ทำความเข้าใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ การได้เปิดใจ ทำความเข้าใจ ปล่อยวางความทุกข์ไป และเปิดพื้นที่ให้ใจได้มีพื้นที่เต้นอย่างเบิกบาน

เมื่อมีความทุกข์ ไม่ว่าจะทางกายหรือใจ เราทุกคนต่างอยากมีที่พึ่ง และหลุดพ้นจากความทุกข์เหล่านั้น ผลัดกันเป็นไหล่ให้พิง เป็นมือที่ยื่นเข้ามาช่วยพยุง เป็นรอยยิ้มที่ทำให้วันเบิกบาน เป็นผู้แบ่งปันเสียงดนตรี เป็นผู้ฟังอย่างไม่ตัดสิน

เราจะเป็นปัจจัยเหล่านี้ให้กันกับใครสักคนได้บ้างไหมนะ เป็นไหล่ เป็นมือ เป็นรอยยิ้ม เป็นคนที่มอบเสียงดนตรีเป็นคนที่รับฟัง เป็นปัจจัยที่ทำให้ใครสักคนยังไปต่อไปได้ ฟังดูง่ายแต่ก็ยากนะ บางที เราอาจไม่สามารถเป็นปัจจัยทุกอย่างได้ภายในครั้งเดียว แต่เราเป็นปัจจัยอย่างใดอย่างหนึ่งสำหรับใครสักคนได้แน่ละ

21.05.21

ร่างจากกุมภา 2 ปีก่อน

ดองไว้นานขนาดนั้นเลย