day7-1stweek - ordinary life in NZ

Log in

เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ

ordinary life in NZ – ordinarygirl

day7-1stweek

พริบตาเดียว วนมาวันศุกร์แล้ว
เขียน1 June 2018,20:23

สัปดาห์แรกในนิวซีแลนด์ของเรา ผ่าน-ไป-ไว-มาก !
เรามีชีวิตที่แฮปปี้มากกก เราไม่ได้คาดหวังว่าตัวเองจะมีความสุขขนาดนี้ เหมือนจะเว่อ แต่เมื่อเช้า บนรถระหว่างทางไปโรงเรียน แค่มองฟ้าไปเห็นนกกำลังบิน เราก็นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า ฮือ

_____________________________________________________________________________________________________

เรื่องราวของวันจันทร์ที่ 28 May 2018

วันแรกที่ไปโรงเรียน เราไปพร้อมกับยูกะและโจสลิน เพื่อนต่างชาติที่พักบ้านเดียวกับเรา ยูกะเรียนโรงเรียนเดียวกัน เพราะงั้น ตอนกลับ ยูกะก็พาเรากลับด้วย ^^

ช่วงเช้า
เราต้องเข้า test ภาษาก่อนว่าเหมาะกับคลาสไหน เราคิดว่าข้อสอบเป็น general english เลยแบบแค่ทำๆไป(ตามความคิดเรา5555) มีทั้งแบบทดสอบ grammar,reading,speaking,writing แล้วสตาฟก็จะพาเดินแนะนำส่วนต่างๆของโรงเรียน กฎ ข้อควรทำ จนปล่อยพักเบรค แล้วพวกเรานักเรียนใหม่ก็รอเข้าเรียนคาบบ่ายเลย

FIRST LUNCH ; BURGER KING !!!!!!!!!!

คาบแรกของเราคือคลาส 1PM เรียนประมาณ 1.30ชั่วโมง
วันนั้นเราเรียนแบบงงๆ เพราะเราไม่รู้จักใครเลย นักเรียนใหม่ที่เราคุ้นก็อยู่คนละคลาส แล้วคลาสบ่ายร.ร.เราจะเน้น speaking เยอะมาก จำได้ว่านั่งข้างๆเพื่อนจากบราซิล คุยกันแบบเจื่อนๆ ฮือออ

skip to 2PM คลาส ,คาบสุดท้าย(ที่นี่เราเรียน 3 คาบ) คาบนี้เรียนประมาณ 1 ชั่วโมง เลิกบ่ายสามครึ่ง
คลาสเล็กกว่าคาบก่อนหน้า เพราะว่า นักเรียนที่นี่ หลายคนมีงานต้องทำต่อ ไม่ก็ลงเรียนแค่ 15/20hours per week แบบของเราเรียนมากสุด คือคอร์ส intensive(25hrs) อ้วกแตกอ่ะ คลาสนี้เน้น speaking มากที่สุดเลยมั้ง อาจเพราะครูคาบนี้เราด้วย เรียนกันแบบไม่ตามชีทเท่าไหร่ สบายๆ

ยูกะพาไปกินไอติมกับเพื่อนคนเกาหลี ชื่อ จีน่า !
เราลองรส chili chocolate hokey pokey กับ salted caramel อะไรสักอย่าง คิดว่าค่อนข้างหวานแต่ว่าไอติมเข้มข้นมาก คาราเมลก็หอมมาก ต้องลองเลย !

อืืมม วันแรกค่อนข้างวุ่นวายสำหรับเรา เพราะต้องตื่นแต่เช้า ขึ้นบัสเข้าเมือง ยูกะพาไปซื้อบัตร AT Hop(อันนี้ไม่ยุ่งยากเท่าไหร่) เลิกเรียนพาไปเดินรอบๆ แปปๆรอบๆก็เริ่มมืด แล้ววันหนึ่งวันก็จบลงไปแบบไม่ทันรู้ตัวอ่ะ
ระหว่างทางไปเรียน

หลังจากวันจันทร์ ชีวิตเราก็หมุนน กลับเข้ามาสู่วังวนความเป็นนักเรียน เหมือนกลับไปเรียนประถม ม.ต้น ไรงี้ใหม่อีกครั้ง เพราะนี่ไม่ได้ตื่นแต่เช้าาเพื่อรีบไปรร.นานมากแล้ว ! (เริ่มไปสายตั้งแต่ม.ปลายเลยทีเดียว แย่แมะ555)

คือโฮมสเตย์เราอยู่ไกล ใช้เวลานั่งบัสเข้าไปเรียนประมาณ 1 ชั่วโมง(ที่นี่รถไม่ติดเท่าที่ไทยนะ ถนนใหญ่นอกเมืองคือบัสมีเลนของตัวเองเลยนะ) แต่เราก็อยากไปพร้อมโจสลินหรือยูกะ ซึ่งโจสลินอ่ะ ขึ้นบัสประมาณ 7โมงตลอด นั่นหมายความว่าเราต้องตื่น 6 โมง !!
วีคนี้เราไปถึงร.ร. ประมาณ 8 โมงตลอด (คลาสเริ่ม 9โมงจ้า) ไปนั่งชงชากาแฟกินที่ห้องครัว ไม่ก็ออกไปเดินดูรอบๆโรงเรียนตอนเช้า เอ้อ ! เราต้องหาอาหารกลางวันกินเองด้วย เพราะว่าโฮมสเตย์ไม่รวมอาหารกลางวันใน weekdays
ช่วงวันแรกๆเราไปซื้อของที่ซุปเปอร์ใกล้ๆ ซึ่งตอนเช้า พนักงานที่นั่นก็มีไม่มาก เลยมีแต่ช่องจ่ายเงินให้ลูกค้าแสกนบาร์โค้ดและจ่ายเงินเองอ่ะ
มื้อกลางวันเด๋อๆของเรา
สรุปคือ เรามี คาบเช้า 9.00-11.45 (มีพักระหว่างนั้น)
คาบ 1PM,2PM และเลิกเรียน บ่าย3.30 ทุกวันจันทร์-พฤหัส
ส่วนวันศุกร์ เราจะเรียนแค่คาบเช้า หลังจากนั้น ที่โรงเรียนของเราจะมารวมตัวกันที่โถงเพื่อร่วมกันบอกลาคนที่เรียนวันสุดท้าย หลังจากนั้น เราก็จะมีกิจกรรมพิเศษที่แต่ละคนเลือกตอนต้นสัปดาห์ ซึ่งกิจกรรมนี้ก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ โรงเรียนจะมีแพลนบอกมาเลยว่าเดือนนั้นมีกิจกรรมอะไรบ้าง

อาหารจากนรคอร์สbusiness เหมือนจะผลัดกันทำ ตามชาติของคนในคอร์สไรงี้

ที่น่าสนใจมากสำหรับเรานะ คือ นักเรียนคอร์ส business english จะทำอาหาร หรือขนมมาขายช่วงพักเช้าทุกวันเลย แล้วก็จะสรุปยอดให้ฟังทุกวันศุกร์ ซึ่งเงินก้อนนั้นคือเอาไปบริจาคนะ ! เราคิดว่าเป็นคอร์สที่ดีมากเลย ! (โอนิกิริอร่อยยย แต่หมดไวมาก ฮือ)

บราวนี่ 1$ ! ก็คือเพื่อนในคลาสเอามาขาย
Homestay
อาจจะฟังดูแปลก แต่ว่า วีคแรกของเรา กินดินเนอร์พร้อมเค้าไปแค่ 2 มื้อเอง ซึ่งเราชอบมากเลยที่บางทีเค้าก็ออกไปข้างนอก หรือว่าวางมื้อเย็นไว้ให้เรากินกับยูกะ โจสลินเอง ซึ่งเรารู้สึกสะดวกสบายใจกว่า ที่ได้นั่งคุยนั่งเมาท์ด้วยภาษาอังกฤษมั่วๆกันสามคน แล้วไอ้ช่วงเวลาที่เราได้นั่งคุยกันหลังกินข้าวคือช่วงที่เราชอบมากเลย ! ไม่รู้สิ เรารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราสามเชื้อชาติมันดีขึ้นเรื่อยๆในทุกวันเลย

แต่ว่าเราก็ชอบโฮสเรานะ ! (อาจจะมีแต่เราที่ชอบก็ได้555) เราชอบที่เค้ารักความเป็นส่วนตัว มีสเปซระหว่างกัน แล้วก็ค่อนข้างง่ายๆชิลๆ แต่ในเรื่องกฎบ้านงี้ก็คือแจ้งตั้งแต่วันแรกชัดเจน สำหรับเรามันเลยแบบอยู่ง่าย สบายใจน่ะ

ทุกวันเวลาเจอกันโฮสก็จะชวนคุย เริ่มบทสนทนากับพวกเรา ช่วยแก้หรือเพิ่มศัพท์ใหม่ให้ด้วย procrastinate & appreciate อ่ะ จำขึ้นใจมากตอนนี้ 55555

อันนี้เป็นมื้อพิเศษหรือเปล่าไม่รู้ แต่คือกินรวมกัน 5 คน มันบดกับเนื้อแกะอบ แกะนุ่มมากกกก แบบโอ้ย อยากกินอีกทั้งตัว แง กินกับแครอท ถั่วมินท์ ผักไรไม่รู้ต้ม เออ อร่อยง่ะ แต่ก็เยอะมาก แล้วเราก็พูดมาก เลยกินช้าสุด

ตัวอย่างมื้อเย็นแมะ คือแบบดูรู้เลยว่าโฮสผชหรือโฮสผญทำนะคะ 55555 อร่อยนะ ! แต่แบบ คาร์บเกินครึ่งอ่า
โอ้ย เขียนตามที่นึกสดๆเล้ยย วนกลับมาที่กิจกรรมวันศุกร์

เราเลือกไป MOTAT museum มันเป็นที่เกี่ยวกับ transport & technology 10$ for student ครูที่รร.พาไป ซึ่งนร.ส่วนมากเลือกดูหนังที่โรงเรียนอ่า เลยมีแต่เรากับเพื่อนคนไทยที่เป็นนร.ใหม่เหมือนกัน แล้วก็มีเพื่อนชาติอื่นนิดเดียวเอง รวมแล้วไปกันประมาณ 7-8คนเอง

ที่พิพิธภัณฑ์ก็เงียบๆ ไกลจากตัวเมืองนิดนึง มีเด็กๆเป็นส่วนมาก เรากับเพื่อนเลยเดินดูรอบๆผ่านๆ เพราะความจริงแค่อยากนั่งบัสดูรอบเมืองเท่านั้นเอง แต่บังเอิญว่าข้างๆพิพิธภัณฑ์มีสวนสาธารณะ(western springs lakeside park)อยู่ เราเลยไปเดินเล่นที่นั่นระหว่างรอครูนัดกลับเมือง

นี่คือรถรางที่นั่งฟรีได้ที่มิวเซียม แต่เราไม่มีเวลา เลยไม่ได้นั่ง
อากาศดีมากก ท้องฟ้าแจ่มใสพาใจสุขสันต์สุดๆ ที่นั่นมีเป็ดมีห่านเยอะมากมาย อึเต็มสนามไปหมด
หลังจากกลับเข้าเมืองมา เพื่อนเราก็บอกว่าวันนี้(วันศุกร์) มี night market ที่ถนนใกล้ๆ เราเลยลองไปกันมา ซึ่ง เราอยากบอกว่าอาหารถูกมากก แต่ก็รสชาติตามราคานะ เป็นตลาดเล็กๆ มีไม่กี่ร้าน ส่วนมากมีแต่อาหารโซนเอเชียเนี่ยแหละ ซึ่ง เราแบบ โอ้ย คิดถึงข้าวจะตายอยู่แล้ว แง

อันนี้เราลองกินไก่เทริยากิ 4ไม้ 10$ กับข้าวผัดสเปน 8$ ได้ปลาชิ้นใหญ่ กุ้ง หอย เยอะมาก ดีงาม
เห้ย ความจริงตอนนี้ เราก็มีปัญหากับที่นี่มากๆอยู่อย่างนะ
คือที่นี่ มืดเร็วมาก

ถ้าเรานั่งบัสกับเที่ยว 5โมงก็มั่นใจได้เลยว่า พอถึงบ้านรอบตัวก็จะมืดหมดเลยอ่ะ
ปัญหานี้กระทบชีวิตเรามาก เพราะว่าเรามองไม่เห็นป้ายบัส หรือโบสถ์แดงที่เราต้องสังเกตก่อนถึงบ้าน!

รูปบนบัสระหว่างกลับบ้านเองวันแรก มืดเร็วมาก ตอนนั้นแค่ห้าโมงเองมั้ง

แล้วปัญหาก็เกิดขึ้น วันแรกที่เรากลับเอง !
คือเราเช็คจีพีเอส แล้วก็พยายามดูแมปตลอดทางแล้ว แต่ด้วยความคิดไปเองว่าข้างทางเริ่มไม่คุ้นเคย(ความจริงแค่จำทางไม่ได้ ฮือ) เลยนึกว่านั่งเลยบ้านมาแล้ว ! ส่วนสิ่งที่เห็นใน google maps แม่งเน็ตมันค้างไรงี้ ก็ กดปุ่มลงรถจ้าาาา !

แล้วพอเช็คอีกที เอ้า อีกตั้งไกลกว่าจะถึงบ้านอ่า TT ถ้าเดินก็คือเกือบครึ่งชม. ซึ่งเราคิดว่าเดินจริงคงนานกว่านั้นแน่อ่ะ แล้วรอบตัวคือมืดมาก มีบ้านคนเต็มไปหมดเลย แต่ไฟทางเดินคือไม่ค่อยมี ตอนแรกพยายามจะสู้ วิ่งไปเกือบ5นาที เพราะกลัวกลับเลท แล้วไม่ทันเวลากินข้าว(ที่บ้านมีกฎคือ6.30) แต่ก็แบบโอ้ย บ่ไหวเด้อ สุดท้ายเลยเดินหาป้ายบัส แล้วรอรถคันถัดไป

ซึ่ง ความงงก็เกิดขึ้นกับรถคันถัดไปอีก ! เพราะป้ายที่เราเจอมันเป็นแค่ป้ายโล้นๆไม่มีกระจกกั้น ไม่มีที่นั่ง แล้วพอเราโบกมือเรียกบัสอ่ะ เค้าขับเลยไป เราก็นึกว่าเอ้ะ หรือว่าคันนี้ไม่จอดป้ายนี้ ซึ่งความจริงไม่ใช่(ถ้าบัสผ่านก็คือเรียกได้หมด) ตอนนั้นก็แบบ ผิดหวังอีก ต้องยืนรอหนาวๆอีกสิบนาทีเหรอ แต่พอหันหลังไป อิบัสคันนั้นมันจ๊อดดด !!!!! แงงง

แล้วพอเพ่งมองดีๆ คือ คนขับอ่า เดินออกมายืนชะเง้อมองเราที่ประตู ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าเค้าคือคนขับ หรือคนที่จะลงรถ หรืออะไรวะ เราก็แบบชี้ตัวเอง ว่าแบบ you wait me ? me ? me? เงี้ย แล้วพอลองวิ่งไปหาเค้า เค้าก็แบบ sorry,It's too dark.Next time you should use the light in your phone ไรงี้อ่า(ภาษาอังกฤษอาจผิดแต่ประมาณนี้แหละฮือ)

ปัญหานี้เรายังหาทางแก้ไม่ได้ นอกจากการกลับบ้านให้เร็วที่สุดก็คิดอะไรไม่ออกอีกเลย

แม้แต่วันนี้เอง เราก็ยังลงผิดป้าย ;___; แต่มันแค่หนึ่งป้ายถัดจากบ้าน เลยยังเดินย้อนมาเองได้

แต่โอ้ย เราเกลียดความมืดว่ะ เราไม่ชอบเดินมืดๆเงียบๆคนเดียว
ถึงแม้จะบอกตัวเองว่าชอบธรรมชาติ ความสงบไรงี้

แต่ฮือ หรือเราควรหาสักคนมาเดินเป็นเพื่อนดีนะ ?
สักคนในคลาสเรา
อิอิ