เรา คนที่มีปมในใจกับภาษาอังกฤษ กัดฟันเลือกไปเรียนภาษาให้รู้แล้วรู้รอด ! 

อยากจะรู้นักว่าไอ้อาการปิดปากสนิทตอนที่โดนฝรั่งถาม/สัมภาษณ์อะไรสักอย่างมันจะหายไปไหม 

ประเทศที่อยู่ในใจเรามีสองที่คือ นิวซีแลนด์ หรือ แคนาดา 

สุดท้าย เราเลือกที่แรก เพราะใกล้และค่าใช้จ่ายหลายๆอย่างก็เป็นมิตรกว่า 

หลังจากผ่านขั้นตอนการหาที่เรียน ติดต่อเอเจนซี่ สมัครเรียน ขอวีซ่า ผ่านพ้นไป 

วันเดินทางขอเราก็ใกล้มาถึง ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

แล้ววันก่อนเดินทาง ความโกลาหล เฮงซวยต่างๆก็เกิดขึ้น 

เริ่มจากการไปรับกล้องฟิล์มแล้วร้านซ่อมให้ไม่ทัน..

ปิดท้ายด้วยการไปกินข้าวปลอบใจตัวเอง 

ต่อด้วยการชอปปิ้งเสื้อผ้านิดหน่อย 

จบลงด้วยการทำโทรศัพท์หาย...

อ่านไม่ผิดหรอก

1วันก่อนบิน เราแม่ง ทำ โทรศัพท์-หาย!!!

แต่คืนนั้น คนที่เก็บได้โทรศัพท์มาหาเบอร์ที่เราแจ้งสูญหายไว้แต่เราไม่ได้รับ(เค้าโทรมาเกือบตี1) แต่หลังจากนั้นก็ปิดเครื่องยาว เรายังคงเข้านอนด้วยความคิดว่าเค้าจะคืนโทรศัพท์เรา 

เช้ามาเราพยายามติดต่อเค้าจนเกือบสิบโมง ก็คิดว่าไม่ได้ล่ะ ต้อง setting อีกเครื่องไว้เผื่อเค้าคืนไม่ทันบิน (เราบินตอน 18.45) แล้วก็ไม่ทันจริงๆ ตลอดวันก่อนบินเราวุ่นวายมาก ต้องสมัครเบอร์ใหม่ แจ้งเปลี่ยนเบอร์แอพธนาคาร กู้ข้อมูลโทรศัพท์ พยายามล็อคอินเข้า apple id ตัวเองที่ลิงค์ทุกอย่างไว้ที่เบอร์เก่า 

ความวุ่นวายทั้งหมดแม่งทำให้เราไม่ได้ใช้เวลากับครอบครัวเท่าที่อยากให้เป็น 

แถมยังตอกย้ำความงี่เง่าของตัวเองที่ทำโทรศัพท์หายซ้ำแล้วซ้ำเล่า 

วันเดินทางวันนั้นของเรา ถ้าให้นึกว่าเป็นสีอะไร มันคงเป็นสีน้ำเงินเทาๆ 

เรานอยด์แล้วก็เซ็งมาก แต่สุดท้ายก็จัดการทุกอย่างทันก่อนบิน 

และเราคิดว่าความโชคร้ายทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้วทั้งหมดในวันนั้น 

หวังว่าเราจะมีวันเวลาที่ดีต่อจากนี้ 

ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะนะ