...Safe Zone = Soul Sound...

                ฉันลืมตาในตอนเที่ยงเพราะได้ยินเสียงเครื่องไถหญ้าข้างๆอพาร์ตเมนต์ ขาข้างซ้ายบอบช้ำส่งสัญญาณเหมือนติดไซเรนเพื่อบอกว่า ช่วยทายาตรงนี้หน่อย หัวเข่าของเธอไปกระแทกกับที่เหยียบเท้ามอเตอร์ไซต์คันที่จอดเบียดเธอเมื่อวาน

                 ฉันเดินกระเผลกไปคว้าผ้าเช็ดตัวสีชมพูผืนโปรดที่ระเบียงขณะที่แสงแดดจ้าสาดผ่านบานเกล็ด ทำให้ฉันเห็นจดหมายสองฉบับถึงฉันของวันก่อนได้อย่างชัดเจน

ฉันหยุดชะงักและคว้ามันขึ้นมา

 "ในที่สุดเธอก็หลุดพ้นความเจ็บปวดเสียที" เสียงจากด้านในของฉันกระซิบข้างหู 

เพื่อนคนนี้ฉันเรียกว่า "Soul"

โซล หรือ Soul เป็นของขวัญที่ Outside War ส่งมาให้

"ปิดผนึกจดหมายแล้วไปอาบน้ำกัน!" โซลกระซิบข้างหูฉันอีก

        ฉันจึงวางจดหมายลงแล้วไปอาบน้ำทันทีเมื่ออาบน้ำเสร็จ ขณะที่ฉันจ้องมองกระจก ฉันเห็นสีหน้าของฉันเปลี่ยนไป มันสดใสมากขึ้น สิวหายไปแล้ว นัยย์ตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้นและสิ่งที่น่าพิศวงไปกว่านั้นคือ ฉันไม่ฝันร้ายเลย 

"กินข้าวกันนะ ฉันจะไปอ่านหนังสือ" โซลพูดอีกแล้ว

ไอ้เจ้านี่มันจะกระซิบเวลาที่ฉันอยู่เฉยๆเสมอ โซลเป็นของขวัญที่มองไม่เห็นเลย แต่สามารถได้ยินตลอดเวลาOutside war ส่งยัยพูดมากนี่มาทำไมกัน?

พอฉันออกไปกินข้าว แทนที่คนที่สั่งเมนูควรจะเป็นฉัน ฉันต้องการกระเพราหมูกรอบติดมัน แต่โซลกลับบังคับมือของฉันให้เขียนว่า "สุกี้แห้ง ใช้น้ำเปล่าผัดแทนน้ำมันพืช"

พระเจ้า! ยัยนี่ชื่นชอบอาหาร Plant-Based แม้ฉันจะไม่เคยชอบเลย แต่โซลบอกว่ามันดีที่สุดสำหรับร่างกายของฉัน

เมื่อถึงร้านกาแฟ ไม่ว่าฉันจะสั่งเมนูอะไร โซลมักจะพูดว่าหวานน้อยเสมอ "น้ำตาลทำให้เธอหน้าแก่นะ" โซลกระซิบอีกครั้งขณะที่ฉันนั่งพิงเบาะไม้ในคาเฟ่ และกำลังจะคว้ามือถือขึ้นมา

"หนังสือจิตวิทยาทำให้เธอแข็งแกร่ง ช่วยหยิบมันขึ้นมาอ่านสัก2หน้าก่อนได้ไหม"

ฉันรำคาญเสียงยัยนี่ จึงยอมจำนนทำตามทุกครั้ง และครั้งนี้ก็เช่นกัน

ตกเย็น ฉันกลับห้องที่แสนรก ฉันชะโงกหน้าเห็นกะละมังล้างจานที่เต็มไปด้วยจานเน่าเคอะ แหงล่ะ ฉันทิ้งไว้นาน2วันแล้ว แต่ยังไม่ได้ล้างเลย

"ล้างจานกัน" โซลกระซิบ

ไม่! ฉันไม่ทำ ยัยนี่สั่งฉันไม่ได้ ฉันเลือกที่จะคว้ามือถือมาไถทวิตเตอร์ 1ชั่วโมงเต็ม

"ล้างจานกัน" ฉันยังคงไถมือถืออยู่

"ล้างจานกันน้าาาาา" 

หึ ครั้งนี้ไม่สำเร็จ

"ล้างจานกันๆๆๆๆๆๆๆ "

เออ! ล้างก็ล้างวะจากนั้น 2ชั่วโมงในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสของฉันก็มีแต่เสียงของโซลที่สั่งให้ฉัน กวาดพื้น จัดหนังสือ ซักหมอนเน่า รื้อเสื้อผ้าในตู้มาพับอย่างเป็นระเบียบราวกับได้ห้องใหม่ สไตล์มินิมอล

"เอาล่ะ ไปวิ่งในป่ากัน"

ไม่น้าาาาาา อีบ้าาาา ฉันเหนื่อยจะแย่

"ออกกำลังกายทำให้เธอหุ่นดีมากขึ้น ดูพุงย้วยๆของเธอสิ กางเกงยีนส์ตัวเก่าคับหมดแล้ว"

ก็ช่างมันประลัย!

"วิ่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

โอเค และแล้วฉันก็ออกไปวิ่ง กลับมาข้าวเย็นก็กินไม่ได้ ต้องดื่มน้ำมะเขือเทศที่โซลซื้อมาตุนไว้ 

เมื่อ3วันก่อน ที่ดองไว้นานขนาดนั้นเพราะมัวแต่นั่งร้องไห้คร่ำครวญกับฝันร้ายในอดีต

             ถึงบัดนี้โซลคงจะแก้ไขทุกๆอย่างในชีวิตฉันให้มันกลับมา Perfect อีกครั้งจนกระทั่งเข้านอน ฉันแนบแก้มซาลาเปาของตัวเองกับหมอนนุ่นใบโปรดที่ซักจนสะอาดเอี่ยม กอดตุ๊กตาหมีไซต์ XL เจ้าหมีแบรี่กลิ่นลาเวนเดอร์หอมฉุย ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง

"วันนี้เธอทำดีมาก เธอเก่งมากนะที่ดูแลตัวเองได้ดี และกลับมาใช้ชีวิตปกติได้แล้ว ฉันรักเธอจ่ะ แม่สาวทุ่งลาเวนเดอร์"

นังนี่จะไม่หุบปากจริงๆแฮะ แต่ก็ดีนะ มันทำให้ฉันโฟกัสที่ตัวเองมากซะจนไม่ฟุ่งซ่านเลย ขอบคุณของขวัญจาก Outside War จริงๆ ขอบคุณและขอบคุณ...