...เพื่อนที่เข้าได้กับทุกคน กลับไม่เผยตัวตนที่แท้จริงกับใครเลย...

ติ๊ง ต่อง...จดหมายเบิกเนตรฉบับใหม่ในกล่องไปรษณีย์สีแดงที่ฉาบด้วยเลือดแห่งความจริงใจ 

จดหมายฉบับนี้คงเป็นฉบับใหม่ที่อ่านแล้ว ฉันคงต้องสะแหยะยิ้มด้วยริมฝีปากสีเชอร์รี่

" เฮ้...สบายดีไหม แม่สาวทุ่งลาเวนเดอร์ผู้โง่เขลา เจนิสเพื่อนรักของเธอที่เคยพาเธอดื่มเบียร์ในบาร์ โอบกอดด้วยความซาบซึ้งเนื่องจากเธออกหักรักคุดเมื่อต้นปี พร้อมเช็ดคราบน้ำตาที่พัวพุ่งอย่างไม่หยุดสาย มันคือ การแสดง...

ละครเรื่องใหม่ที่เธอต้องได้ดูผ่านจอแก้วแห่งโลกความเป็นจริงมันก็เจ็บปวดแบบนี้แหละ เลิกเป็นเพื่อนประเสริฐไปเตือนสติแม่นั่นเรื่องผู้ชายหน้าหม้อที่เคยจีบเธอซะ คำพูดตรงไปตรงมาสุดจริงใจของเธอแพ้คำพูดโกหกเคลือบน้ำผึ้งเดือนเจ็ดของลมปากผู้ชายคนนั้นไม่ได้ หนำซ้ำเธออาจจะกลายเป็นตัวร้ายหวงก้างซะเปล่า 

ฉันเองก็เคยเกลียดเธอไม่น้อย หลังโดน Propaganda อย่างใหญ่หลวง รสชาติของสลิ่มมันช่างหอมหวานซะจนไม่ลืมหูลืมตา เพื่อนที่แสนดีสุดน่าเยินยอสรรเสริญกลับเป่าหูให้ทุกคนทอดทิ้งเธออย่างเลือดเย็น นางเปลี่ยนบทละครความเป็นจริงให้กลายเป็นกระแสติดแฮชแทคบนทวิตเตอร์ดาวอังคาร 

#นังฝ้ายผู้ตอแหล

เพื่อนๆที่แฮงค์เอ้าท์กับเธอในปาร์ตี้ ต่างรู้เรื่องนี้ทั่วทั้งจักรวาล แต่น่าเสียดาย คน Low-tech อย่างเธอที่วันๆเอาแต่เข้าป่า ไม่คิดจะเชื่อมโยงกับโลกทมยมตี จนไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหมือนออวุลที่อยู่ในครรภ์อ่อนๆ 

เรื่องปลอมๆของยัยเจนิสจะถูกเปิดโปงในไม่ช้า เตรียมแชมเปญพร้อมไวน์ราคาถูกๆดื่มด่ำกับเรื่องอรรถรสบนโลกโซเชียลซะ  "

นิรนาม

โอ้วพระเจ้า! ยัยนิรนามนี่ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนแก่สาธารณชน ทำให้ฉันนึกถึงข่าวตำรวจน้ำดีใช้มือถือแอบถ่ายผู้กำกับโจ้ ตำรวจสลิ่มที่ใช้ถุงดำคลุมศรีษะพ่อค้ายาเสพติดเพื่อเรียกค่าประกันจำนวน 2 ล้านจนสิ้นลม

โลกนี้ช่างตลกร้าย ไม่มีพื้นที่สำหรับคนที่กล้าแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา เพราะโลกใบนี้ มีพื้นที่ไว้สำหรับ " คนที่อยู่เป็น" 

ฉันได้แต่ขอบคุณแม่นิรนามสุดกล้าหาญที่เข้ามาเบิกเนตรฉันทันควัน ก่อนจะรอให้ผลกรรมติดบั้นท้ายของผู้ไม่หวังดีกับฉัน ได้พานพบกับสิ่งที่เขาเลือกเอง

รักเธอจ่ะ แม่นิรนาม