.

“เหยียนเจ๋อ” คุณชายผู้ร่ำรวยเจ้าของสำนักพิมพ์หนึ่ง เขาเผลอยั่วโมโห “โม่ฉี” นักศึกษาที่ทำงานอยู่ในร้านหนังสือเล็กๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ ที่จริงควรเป็นเหยียนเจ๋อที่ชนะสิ แต่ไหงกลับตาลปัตรไปหมด! นักศึกษาที่ภายนอกดูไร้เดียงสาไม่มีพิษสงคนนี้ ทว่าจริงๆ กลับเป็นหมาป่าดุร้าย! เจ้าลูกหมาป่านี่เอาแต่จับกดคนอื่นลงกับเตียง แม้แต่หัวใจของคุณชายเหยียนคนนี้ก็เตรียมพร้อมจะขย้ำแล้ว และตั้งแต่ที่โม่ฉีเข้ามาในชีวิต หัวใจของเหยียนเจ๋อก็สั่นไหวปั่นป่วนไปหมดจนควบคุมอาการไว้ไม่อยู่ และเมื่อถูกกดลงกับเตียงอีกครั้ง เหยียนเจ๋อจึงต่อต้านขึ้นมาเล็กน้อย ทว่าสุดท้าย...ร่างกายของเขาก็ตกเป็นของเด็กคนนี้อีกครั้ง และทั้งๆ ที่เจ้าเด็กคนนี้บอกว่าตัวเองยากจน กระทั่งของกินของใช้ก็ยังเป็นของราคาถูก แต่รถสปอร์ตกับบ้านพักตากอากาศนั่นมันบ้าอะไรกัน? แท้จริงแล้วเจ้าหมาป่าน้อยนี่เป็นใครกันแน่?

.

.

เพราะรักนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เป็นนิยายในชุด "เพราะ..." ซึ่งมีงานที่ตีพิมพ์ออกมาก่อนหน้านี้หลายเรื่อง ตั้งแต่ เพราะรักนั้นมีราคา เพราะไม่เคยรู้ว่ารัก มาถึงเรื่องนี้ และเรื่องที่เพิ่งออกตามหลังมาหมาด ๆ คือ เพราะไม่คิดจะปล่อยรักไป ซึ่งทุกเรื่องจะเกี่ยวข้องกันตรงที่ตัวละครจะมาจากตระกูลโม่ โดยในเรื่องนี้คือ โม่ฉี ซึ่งเป็นพระเอกเด็ก คู่กับ เหยียนเจ๋อ นายเอกแก่กว่า

.

ตามสไตล์นักเขียนก็คือเรื่องราวต้องมาแนวพระเอกเลว นิสัยเสีย ถนัดแต่ใช้กำลัง ทั้งข่มขู่ ข่มขืน มาเต็ม ซึ่งเราอ่านไม่ค่อยรอด งานของนักเขียนเราชอบเรื่องแนวจีนโบราณมากกว่า (ทาสรักเจ้าสำราญ, ทาสรักอ๋องโฉด) เพราะพอเป็น Setting จีนโบราณ เรารู้สึกว่าการที่คนที่มีอำนาจมาก ๆ เป็นคุณชายตระกูลใหญ่ เป็นอ๋อง จะนิสัยเสียหรือใช้กำลังมันก็พอรับได้ แต่พอมาเป็นยุคปัจจุบันรู้สึกว่าอิพระเอกนี่มันเลวไปมั้ยแก

.

ซึ่งถึงจะบอกว่าอ่านไม่ค่อยรอดก็อ่านจนจบทุกเรื่องแบบต้องใช้ความพยายามแหละ แอบอ่านสแกนเร็ว ๆ บ้างอะไรบ้าง แต่เรื่องนี้กลับรู้สึกว่าต้องเข็นหนักกว่าเรื่องอื่น ๆ อาจเพราะนายเอกเรื่องนี้ทำตัวไม่ค่อยน่าสงสารเท่าไหร่ (เรียกว่าลำไยก็ว่าได้) เพราะนายเอกเรื่องนี้มีตังค์ค่ะ! ถึงจะไม่ใช่เศรษฐีแบบพระเอกแต่ก็มีบริษัท มีเงินใช้สบาย ๆ มีเงินเปย์เด็กแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก แล้วนายเอกเรื่องนี้ก็ไม่หวงเนื้อหวงตัว เพราะเคยเป็นรุกมาก่อน ก็หาเด็กมาเคี้ยวเล่นเป็นปกติ

.

ชีวิตนายเอกเพิ่งจะมาน่าสงสารตอนเจออิพระเอกเนี่ยแหล่ะ ซึ่งพระเอกก็เลวเหลือเชื่อไปอีก อยู่ดี ๆ ไม่มีเหตุมีผลเลยก็ทำกับนายเอกแบบเกินเบอร์ไปมาก จนนี่งงว่าแกเป็นอะไรของแก๊ๆๆๆ แต่นายเอกก็เหมือนจะคิดได้ในที่สุดเลยยอมเด็ดขาดหนีเอาชีวิตรอดไป เอาแจกันฟาดหัวเรียกสติอิพระเอกสักหน่อย

.

ถามว่านายเอกโดนมาขนาดนี้ เจ็บแล้วจำไหม ก็จำนะ แต่พอพระเอกมาออดมาอ้อน มากระแซะกระแซะ นางก็หวั่นไหวๆๆๆๆ (ฉันลำไยช่วงนี้มาก) ถึงสมองจะบอกว่าไม่ได้ แต่ร่างกายไม่ค่อยจะฟัง (เริ่มอยากเขวี้ยงหนังสือ) แล้วพระเอกก็เหมือนหมดมุกแหล่ะ มาขอคืนดี (จีบ) แบบโต้งๆ แบบสายเปย์ อยากได้อะไรให้หมด ไม่อยากได้ก็จะให้อยู่ดี แต่นางก็มีความดีของนางตรงที่เป็นแม่บ้านแม่เรือนหุงหาอาหารเก่ง ปรนนิบัติพัดวี ถึงขนาดซักเสื้อผ้าให้ (คุณชายลูกเศรษฐีจะมาบริการคนอื่นขนาดนี้จริงอ้ะ) แต่นายเอกก็ใจแข็งนะ ยังไงก็ไม่ยอมคืนดีด้วย ถึงจะเสร็จเค้าไปแล้วก็ไม่คืนดีด้วยหรอก เชอะ!

.

สุดท้าย ท้ายเรื่อง นายเอกใจอ่อนจนได้ เพราะ....พระเอกยอมเป็นรับให้.... เท่านั้นแหละ นายเอกยอมอภัยให้ทันที (ถึงตอนนี้...เขวี้ยงหนังสือแล้วเรียบร้อย) นี่ทนอ่านช่วงครึ่งหลังมา 200 หน้าเพื่ออะไร

.

สรุปก็คืออ่านไปก็มีแต่ความอิหยังวะเต็มไปหมด อิพระเอกนิสัยสุดโต่งจริง เลวก็เล้วเลว บทจะดีก็ดี๊ดี ลูกเศรษฐีเก่งการเรือนอีกต่างหาก นายเอกก็อะไรก็ไม่รู้ เด็ดขาดหน่อยเซ่บอสเหยียน! แล้วก็มีฉากที่ไม่สมเหตุสมผลอย่าง พระเอกนายเอกขับรถไปที่ภูเขาพอลงรถก็นั่งดูพลุกันที่ฝากระโปรงหน้า... (มันไม่ร้อนเหรอคะ....)

.

ปล. คำผิดเต็มเล่มเหมือนเคยตามมาตรฐานสำนักพิมพ์ค่ะ - -"