เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
ชั้นหนังสือของปุ๊กโกะจังuminaka16
<รีวิว> ฮัสกี้หน้าโง่ กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา เล่ม 1
  • ชื่อเรื่อง ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา เล่ม 1
    เขียนโดย โร่วเปาปู้ชือโร่ว แปลโดย Bou Ptrn
    สนพ Rose ราคา 425 บาท Rate 21+

    ADVERTISEMENT

    ADVERTISEMENT



    เรื่องนี้คือนิยายกระแสโดยแท้จริง ด้วยตัวนิยายเองก็ดังอยู่แล้ว ไหนจะสร้างเป็นซีรีส์อีก (พระเอก-นายเอกก็หล่อด้วย) พอมาดามประกาศลิขสิทธิ์ปุ๊บก็เป็นที่ฮือฮาทันที จากนั้นแฟนๆ ก็เฝ้ารอคอยเมื่อไหร่จะออกๆๆ คนส่วนหนึ่งก็ชิงดักก่อนเลยว่าให้แปลดีๆ ตรวจดีๆ เพราะผลงานที่ผ่านๆ มามันช่างปวดใจเหลือเกิน 

    ฝั่งมาดามก็บอกว่าอยากให้เปิดใจหน่อยค่ะ เรื่องนี้เราทุ่มเทกันเต็มที่มากๆ แล้วก็มีเรื่องให้ลง Trigger Warning เพราะเรื่องนี้เนื้อหามันค่อนข้างดาร์กเลย พอลงทดลองอ่านปุ๊บก็เป็นกระแสอีก ด้วยสำนวนแปลอันสละสลวยของผู้แปลที่อาจจะใช้คำศัพท์ที่ไม่อยู่ในคลังคำศัพท์ของใครหลายๆ คน แต่คราวนี้กระแสเทมาทางผู้แปลค่ะ ส่วนใหญ่บอกว่านักอ่านควรจะไปเสริมคลังคำของตัวเองให้มากๆ แทนที่จะต่อว่าคนแปลว่าใช้คำเข้าใจยาก 

    อ้ะ จบไป ต่อมาถึงเวลาเปิดปก โอ้ คราวนี้กระแสดีเป็นที่ชื่นชอบของแฟนๆ (ส่วนตัวเราว่าไม่แย่ แต่ไม่ได้ปลื้มมาก เราว่าสัดส่วนแขนมันแปลกๆ) ต่อมา เรื่องการวางขาย เป็นกระแสอีกแล้วเพราะเล่มแรกมีแถมอัลบั้มเก็บจิบิ แฟนๆ กลัวแย่งชิงไม่ทัน กลัวเว็บล่ม กลัวของหมด แล้วพอมีกิจกรรมชิงรางวัลโปสเตอร์นักแสดงที่งานหนังสือก็ถูกถล่มอีกเพราะว่าแจกจำนวนจำกัดและต้องแย่งชิงกัน ไม่เหมาะสมในสถานการณ์โควิด แถมคน ตจว ยังหมดสิทธิ์แย่งชิงด้วย 

    ต่อมางานหนังสือโดนเลื่อนก็มีการเปลี่ยนให้ลงทะเบียนในเว็บแทน ก็มีเงื่อนไขนู่นนี่นั่น แล้วถึงวันจริง หลายๆ คนโดนตรวจ BOT ทำให้กรอกฟอร์มไม่ทัน (เราก็คือหนึ่งในนั้น 5555) พอหนังสือจัดส่งก็มีเรื่องอัลบั้มจิบิเป็นรอย มุมหนังสืองอเพราะโดนซีลรัดไปด้านหลัง ฯลฯ เรียกว่าหนังสือเล่มนี้อยู่ในกระแสตลอดเวลาจริงๆ ค่ะ แค่พิมพ์ยังเหนื่อย

    ส่วนเราด้วยความที่หนังสือมัน 10 เล่มอะเนอะ ก็อยากรู้ว่ามันดีมั้ย สนุกมั้ย ไหวมั้ย ถ้าไม่ไหวจะได้ไม่ไปต่อ ก็เลยลัดคิวด้วยความอยากรู้และอยากพิสูจน์

    มาว่ากันที่เนื้อเรื่องก่อน (แบบคร่าวๆ สปอยล์เล็กน้อย)

    เรื่อง ฮัสกี้หน้าโง่ฯ นี่เป็นแนวบำเพ็ญเพียร กลับชาติมาเกิด นะคะ ว่าด้วย โม่หราน อดีตจอมมารผู้ปกครองแผ่นดินในชาติที่แล้ว รู้สึกว่าชีวิตว่างเปล่าเพราะฆ่าศัตรูตายหมด (เก่งเกิน) คนที่รักก็ตาย คนที่เกลียดก็ตาย อยู่ไปก็เบื่อ ว่าแล้วก็กินยาพิษตายๆ ไปซะดีกว่า คร่อก! แต่เรื่องดันพลิกผันตรงที่คุณโม่หรานเค้าดันได้กลับชาติมาเกิดใหม่ในสมัยที่ตัวเองยังอายุ 16 แต่ความคิดความทรงจำของชาติที่แล้วมันดันติดหัวมาด้วยทั้งหมด นางก็เลยดี๊ด๊าว่าคราวนี้จะไม่ทำแบบเดิมแล้ว

    ไอ้แบบเดิมที่ว่าก็คือสารพัดความเลวทรามต่ำช้าค่ะ แบบว่าเลวมากกกกก โดยเฉพาะสิ่งที่ทำกับท่านอาจารย์ ฉู่หว่านหนิง ในชาติที่แล้วแบบเลวในเลว ในเรื่องโม่หรานบอกว่า ชาติที่แล้วได้ทำสิ่งเลวทรามไว้กับท่านอาจารย์สามอย่าง

    1. ฆ่าให้ตาย
    2. กักขัง หน่วงเหนี่ยว ย่ำยี
    3. คือสิ่งที่เลวที่สุด แต่คืออะไรยังไม่เฉลย << เอ่อ มันมีอะไรที่เลวยิ่งกว่า 2 ข้อข้างบนอีกเหรอ - * -

    จริงๆ มันก็มีที่มาคือโม่หรานปักใจว่า ซือเม่ย ศิษย์พี่ที่เขารักเทิดทูนบูชาไม่กล้าแตะต้อง ตายเพราะฉู่หว่านหนิงใจดำ ไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วย ก็เลยแค้นสุมทรวงมาก

    พอมาชาตินี้ โม่หราน ตั้งใจจะทำตัวดีๆ แล้วก็จะปกป้องซือเม่ยให้ได้ แต่พอเห็น ฉู่หว่านหนิง ปุ๊บ เรื่องราวในอดีตมันก็ไหลบ่ามาเป็นฉากๆ ภาพตอนที่ทำยังงั้นทำยังงี้ไหลท่วมแทบจะระเบิดสมองโม่หราน แต่ตอนนี้โม่หรานเป็นแค่เด็กหนุ่มอายุ 16 ที่ฝีมือยังง่อยอยู่ จะไปสู้รบปรบมือกับท่านอาจารย์นั้นเป็นไปไม่ได้


    สิ่งที่ทำให้เรื่องนี้สนุกมากๆ สำหรับเรา ก็คือ "ความขัดแย้งในจิตใจ" ของตัวละครค่ะ ทั้งโม่หราน และฉู่หว่านหนิง เลย โม่หรานนั้นปักใจมากว่าตัวเองรัก "ซือเม่ย" และเกลียด "ฉู่หว่านหนิง" ที่สุด แต่ไม่รู้ทำไมไหน้ำส้มแตกทุกครั้งที่มีใครมาเกาะแกะท่านอาจารย์ หรือถ้ารู้สึกว่าท่านอาจารย์เอ็นดูคนอื่นเมื่อไหร่ก็จะเป็นหมาหงอย โม่หรานได้แต่หลอกตัวเองว่าเป็นแค่ความใคร่ในอดีตมาตามหลอกหลอนเท่านั้น แต่โม่หรานไม่สามารถควบคุมความคิดและร่างกายของตัวเองได้ เราเลยได้เห็นโม่หรานเป็นเจ้าหมางุ่นง่าน เป็นบ้าบอตลอดทั้งเล่ม

    ส่วนฉู่หว่านหนิง คนนี้ขัดแย้งด้วยศีลธรรมในใจ คนคนนี้ดูเหมือนชีวิตสมบูรณ์ พร้อมด้วยรูปทรัพย์และสถานะอันสูงส่่ง แต่ในใจกลับโดดเดี่ยวตลอดเวลา ไม่มีเพื่อน ไม่มีคนสนิท มีแต่คนกลัวเกรง แต่ฉู่หว่านหนิงก็เลือกที่จะเดินทางสายนี้ต่อไปแม้ในใจจะเปล่าเปลี่ยว สำหรับฉู่หว่านหนิง โม่หรานคือความสดใส คือชีวิตชีวา แต่น่าเสียดายที่ไอ้เด็กนี่มันดื้อเก่ง ท่านอาจารย์ฉู่เลยต้องเลี้ยงดูด้วยแส้อยู่บ่อยๆ ฟาดจริง เลือดสาดจริง คือเป็นสายซึนที่แท้ทรู รักเค้านะ แต่บอกไม่ได้หรอก หน้าบาง ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ แล้วเด็กมันก็รักศิษย์พี่ปานนั้น แสดงออกจนหางกระดิกดิ๊กๆ คนแก่อย่างฉู่หว่านหนิงจะมีหน้าไปบอกเจ้าตัวได้อย่างไรว่ามีใจ

    แล้วท่านอาจารย์ก็ใจแข็งมาก ยอมเจ็บตัวเพื่อเหตุผลที่แบบฟังแล้วน้ำตาจะไหล มันคือสิ่งที่โม่หรานไม่เคยรู้และเอาแต่ด่าว่าอาจารย์โง่เหรอไง

    ขอบอกว่า พาร์ตของท่านอาจารย์มาเมื่อไหร่ ใจมันเจ็บจี๊ดๆ ไปหมด นักเขียนและนักแปลทำออกมาดีมากค่ะ

    ที่จริงในเล่มแรกนี้เนื้อเรื่องยังไม่มีอะไรมากนัก หลังจากเกิดใหม่แล้วก็เริ่มฝึกวิชากัน มีออกเดินทางไปปราบปีศาจ ไปหาอาวุธ พล็อตย่อยตอนปราบปีศาจก็สนุก ดราม่าไปอีก แต่เนื้อเรื่องรวมๆ ยังไม่ดราม่ามากเพราะความโบ๊ะบ๊ะของโม่หรานเค้าแหละ

    สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน แล้วคิดว่าจะลองดีไหม เราคิดว่าเล่มหนึ่งนี้เป็นแค่ยอดภูเขาน้ำแข็งนะคะ เห็นเค้าว่าเล่มหลังๆ ให้เตรียมทิชชูไว้เลย น่าจะดาร์กในดาร์ก ส่วน Trigger ที่ยาวหนึ่งหน้ากระดาษ ทางผู้แปลอธิบายว่า บางอย่างไม่ได้เกิดกับตัวละครหลัก บางอย่างก็ไม่ได้ลงรายละเอียดแค่พูดถึงเฉยๆ แต่ถ้าใครอ่อนไหวก็รอรีวิวหลายๆ เล่มหรือรอจบก่อน (เมื่อไหร่?) ค่อยตัดสินใจอีกทีก็ไม่สายค่ะ


    มาต่อกันในส่วนของงานผลิตบ้าง 

    ยอมรับว่าตอนที่ทีม สนพ มาบอกว่าเรื่องนี้เราทุ่มเทกันเต็มที่ ในใจเราไม่ได้เชื่อเลยค่ะ อารมณ์แบบ จริงอ้ะ จะรอดู แต่พออ่านเล่มนี้จบต้องบอกว่าเราเซอร์ไพรส์มากๆ เลยนะ เริ่มจาก สำนวนแปล จากเครดิตชื่อนักแปลก็รู้เลยว่าสำนวนต้องมาแนวสละสลวย แต่เรื่องอื่นมันจะออกไปทางสละสลวยแบบอ่านไม่รู้เรื่อง ด้วยขาดการเรียบเรียงประโยคที่ดี แต่ว่าเรื่องนี้เรียบเรียงดีมาก ไม่มีคำขาด คำเกิน คำสลับ คำเชื่อมไม่หาย อ่านลื่นปรื๊ดๆ เลยค่ะ แล้วก็มีคำศัพท์สวยๆ เยอะเลย มีบางคำที่ไม่มีในคลังคำศัพท์ของเราบ้างเหมือนกัน เช่น "วิถีทรหน" ถึงกับต้องเปิดพจนานุกรมว่า ทรหน มันคืออะไร (ทางลำบาก) หรือ "ผมแหยม" ตอนแรกนึกว่าผมหร็อมแหร็ม ปรากฏว่ามันคือผมปลายจุกที่แหลมๆ ^ ^" ก็ดีค่ะ ได้เพิ่มคลังคำศัพท์ให้ตัวเอง

    มาถึงไฮไลต์กันบ้าง คำผิดค่ะ ถ้าใครตามเรามาจะรู้ว่าเราบ่นเรื่องคำผิดบ่อยมาก โดยเฉพาะ สนพ นี้ บ่นมันเกือบทุกเรื่อง ผิดอะไรขนาดนั้น แต่เรื่องนี้ก็คือที่ผิดแบบผิดแน่ๆ หาไม่เจอเลยค่ะ #ปรบมือ มีบางคำที่มันเป็นคำสวยๆ ยากๆ เราก็ไม่ได้เปิดเช็กทุกคำอะนะ แต่ถ้าคำที่รู้จักนี่หาไม่เจอเลย ไม่อยากจะเชื่อ มีอยู่หนึ่งจุดที่ยังงงอยู่ว่าพิมพ์ผิดหรือไม่ผิด คือประโยคว่า "โม่หรานดีใจ เอามือจองคางฟุบอยู่ข้างหมอน" จองคางคือ? จะพิมพ์ "รองคาง" แล้วผิดหรือเปล่า หรือตั้งใจ หรือมีความหมายที่เราไม่รู้ จุดนี้จุดเดียวเองที่ยังสงสัย

    สรุปแล้วก็คือเรื่องนี้ทาง สนพ ทำออกมาได้คุณภาพจริงๆ คุ้มค่าเงินที่จ่ายไป ถ้ายังสามารถรักษาคุณภาพนี้ได้จนครบ 10 เล่ม เชื่อว่านี่จะเป็นผลงาน Masterpiece ของ สนพ Rose แน่นอนค่ะ

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in