นี่คือประโยคแนะนำตัวที่โพรมีธีอุสทักทายเหวินเทียนเหอ ชายหนุ่มหน้าใสวัยละอ่อนทายาทเศรษฐีที่อยู่ดีๆ ชีวิตก็ตกอับ (?) บริษัทที่เข้ามารับช่วงต่อจากพี่ชายกำลังจะล้มละลาย มีหนี้สินหลายร้อยล้านหยวน

Turing Code โปรแกรมลับ รีเทิร์นรัก เป็นผลงานของ เฟยเทียนเย่เสียง นักเขียนวายที่ชาววายคุ้นเคยเป็นอย่างดีเพราะมีผลงานตีพิมพ์ในไทยเยอะมากๆ และเนื้อเรื่องหลากหลายแนว แต่เรากลับเพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรก (แต่ที่ดองอยู่ก็มีอีก 3 เรื่อง) ก่อนหน้านี้เคยซื้อพลิกฟ้าล่ารักเล่มแรกมาอ่าน แต่อ่านไปได้แค่ไม่กี่หน้าก็เทเลย อาจเป็นเพราะรำคาญภาษาพูดไม่ชัดของนายเอกล่ะมั้ง ทำให้ไม่กล้าคาดหวังกับเรื่องนี้ (และเรื่องอื่นๆ เลยค่ะ)

แต่ใครจะรู้... ว่าเรื่องนี้จะสนุกมากจริงๆ

เนื้อเรื่องของ Turing Code ดำเนินผ่านตัว เหวินเทียนเหอ (นายเอก) เป็นหลัก เรื่องเริ่มมาจากเทียนเหอเรียนจบจากอังกฤษ กลับจีนมารับช่วงต่อบริษัทอีพิอุสจากพี่ชาย แต่เพียงเข้าที่ทำงานวันแรกก็พบกับบรรดาเจ้าหนี้ที่มาตามทวงหนี้เต็มไปหมด เทียนเหอได้รับรู้จากผู้บริหารคนอื่นๆ ในวันนั้น ว่าบริษัทของเขากำลังจะเจ๊ง และมีหนี้สินที่ต้องชดใช้กว่า 400 ล้านหยวน

แน่นอนว่าตัวพี่ชายนั้นเผ่นไปไกลแล้วติดต่อไม่ได้ เหวินเทียนเหอรู้สึกงงไปหมด แต่เขาก็ตัดสินใจหาเงินก้อนหนึ่งมาจ่ายเงินเดือนย้อนหลังให้พนักงานแล้วปิดบริษัททันที ตัวเองก็ต้องย้ายออกจากคฤหาสน์ไปอยู่บ้านหลังเก่าของพ่อ โดยมีป้าฟางแม่บ้านคู่ใจตามไปดูแลด้วย ซึ่งที่จริงแล้วเทียนเหอไม่ได้ยึดติดกับทรัพย์สินเงินทอง ถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่ได้สนใจเลยมากกว่า ก็เลยไม่ได้รู้สึกลำบากกับชีวิตที่เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่

ในช่วงที่กำลังงงๆ ว่าจะเอายังไงกับชีวิตอยู่นั้นเอง เทียนเหอก็ได้รับการทักทายจากโทรศัพท์สายปริศนา ที่ทำตัวเหมือนเป็นสตอล์กเกอร์คอยจับตาดูความเคลื่อนไหวของเขา

ที่จริงแล้ว สตอล์กเกอร์รายนี้ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นเอไอที่พ่อของเทียนเหอและเพื่อนสนิทของเขาร่วมกันพัฒนาทิ้งเอาไว้ โพรมีธีอุสเป็นโปรแกรมเอไอรุ่นที่สามแต่ก็ยังไม่สมบูรณ์ ยังต้องอัพเกรดพัฒนาฟังก์ชั่นต่างๆ อีกมาก โพรมีธีอุสสามารถเข้าถึงระบบไฟ ระบบการสื่อสาร ระบบคอมพิวเตอร์ จากระยะไกลได้ เพราะที่อยู่ที่แท้จริงของโพรมีธีอุสของ Server ขนาดยักษ์ที่อยู่ที่ประเทศอเมริกา ต้องใช้งบในการเช่า Server เดือนละ 4 แสนหยวน!

ปัญหาคือ ถ้าเทียนเหอไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายค่าเช่า Server โพรมีธีอุสก็จะตาย แต่เนื่องจากโพรมีธีอุสเป็นความหวังสำหรับการพลิกฟื้นกิจการของเทียนเหอ ดังนั้นจะปล่อยให้โพรมีธีอุสตายไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะเอาเงินจากไหนดี ที่จริงแล้ว เทียนเหอมีเพื่อนสนิทที่รวยมากและพร้อมจะช่วยเหลือทุกเมื่อ แต่ด้วยความเกรงใจก็เลยปฏิเสธไป

แล้วอยู่ดีๆ โพรมีธีอุสก็แนะนำเทียนเหอให้ไปขอความช่วยเหลือจากคนคนหนึ่ง

เราชอบบรรดาคนรวยๆ ในเรื่องนี้มากเลย ทุกคนที่รวยจริงเป็นคนน่ารักมาก ไม่ได้รังเกียจคนจน หรือยกตนข่มท่าน หรือตั้งใจอวดรวยแต่อย่างใด เพียงแต่การพูดถึงชีวิตธรรมดาของพวกเขาอาจจะน่าหมั่นไส้สำหรับชนชั้นกลางอย่างพวกเราไม่น้อย แต่เชื่อเถอะว่าเขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีเลยจริงๆ ตัวอย่างเช่น ... นายชอบร้านนี้เหรอ เดี๋ยวฉันซื้อร้านไว้เลยละกันจะได้ไม่ต้องเข้าคิว (5555)

อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เรื่องนี้อ่านสนุกก็คือบทสนทนาของตัวละครค่ะ ไม่ว่าจะเป็นการพูดจาสื่อความนัยกันของเทียนเหอกับกวนเยวี่ย ความกวนโอ๊ยแบบน่ารักของโพรมีธีอุส และความอ๊องนิดๆ ของคู่ถงข่ายและโจวจื่อเจียน เราชอบบทสนทนาที่ซ่อนนัยยะอะไรบางอย่างไว้ให้คาดเดา ตัวละครรู้แต่เราไม่รู้ มันน่าค้นหาดีค่ะ 

แล้วก็ชอบความสัมพันธ์ของเทียนเหอกับโพรมีธีอุสมาก โพรมีธีอุสคือเหมือนเพื่อนที่คอยห่วงใยช่วยเหลือทุกอย่าง คอยให้คำแนะนำตลอดเวลา (ถึงแม้บางคำแนะนำจะไม่ถูกใจเทียนเหอจนต้องถอดหูฟังเลยก็มี อย่างเช่น ประโยค ความจริงแล้วกวนเยวี่ยยังรักนายอยู่ ) สองคนนี้เจอกันไม่นานแต่อยู่ด้วยกันเกือบตลอดเวลา มีอะไรเทียนเหอก็พูดกับโพรมีธีอุสได้ ทำให้ไม่เหงา แล้วก็ไม่ท้อด้วย ในขณะเดียวกันโพรมีธีอุสก็คือผู้ช่วยเหรียญทอง เรียกใช้ได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเปิดไฟ รับโทรศัพท์ เปิดล็อกประตูไฟฟ้าแอบฟังชาวบ้านคุยกัน เปิดไฟต้มน้ำร้อนที่โต๊ะกวนเยวี่ยแบบ 36 ชั่วโมงรวดก็ทำได้ เรียกว่าแสนสะดวกสบาย อ่านแล้วก็อยากมีโพรมีธีอุสเป็นของตัวเองบ้างเลย  

ส่วนโทนเรื่องก็ไม่ได้เป็นแบบซีเรียสแต่ก็ไม่ได้เอื่อย เราว่ามีจังหวะจริงจังกับจังหวะเฮฮาสลับกันไป มีบางฉากอ่านแล้วจี๊ดๆ แต่บางฉากก็บ้าบอมาก มีตอนหนึ่งบันเทิงมากๆ เป็นตอนที่เทียนเหอเล่นละครเพื่อช่วยจับคู่ให้เพื่อนรักแล้วทุกคนบังเอิญไปเจอกับกวนเยวี่ยในลิฟต์ ฉากนี้ตลกมาก ขำมากๆ อยากให้ทุกคนได้อ่านกัน

ชมมาตั้งแต่ต้นรีวิวขอพูดถึงข้อติบ้างค่ะ ข้อติของเรื่องนี้ก็คงจะเป็นการแปลค่ะ เรื่องนี้ค่อนข้างแปลยากเพราะศัพท์เทคนิคเยอะด้วย แต่ก็มีบางประโยคที่อ่านแล้วงงๆ เหมือนเรียบเรียงไม่ดี ไม่ถึงกับแย่นะคะ แต่อ่านแล้วสะดุดอยู่ แล้วก็ในส่วนของเนื้อหาบางทีอ่านแล้วก็รู้สึกว่าคนเขียนไม่ได้รู้ลึกเท่าไหร่ ก็เลยบรรยายมาแบบกว้างๆ ไม่ได้ลงรายละเอียดในส่วนของการพัฒนาโปรแกรมค่ะ แต่จริงๆ แค่นี้ก็ดีแล้วแหล่ะ แล้วก็คำผิดไม่เจอเลยนะคะ แจ่มใสยังคงรักษามาตรฐานเรื่องนี้ได้ดีเหมือนเดิมค่ะ