เกลียดที่รู้ว่าทุกอย่างมีเวลาของมัน ผมก็ว่ามันขี้แพ้ที่เราไปพาลใส่เวลา ส่วนเขา เขาบอกว่าให้หัดแพ้เสียบ้าง ไม่อย่างนั้นจะเป็นบ้า

ถึงมีนิรันดร์ มันก็ไม่ใช่ของเรา

เขาไม่ได้อยากได้โลกที่หมุนไปไม่สิ้นสุด ขอแค่ให้เวลาเราเท่ากัน

ในตลอดไปของเราเองที่สุดแสนจำกัด ระหว่างนั้น ยิ้มให้กันหน่อยไหม

ผมเข้าใจช้าจนน่าโมโห

เสียงขวดไวน์กระทบพื้นหินอ่อนผสมกลืนไปกับเสียงใสของนกฝูงใหญ่ที่บินไปทางนั้นบ้าง ทางนี้บ้าง ลมพัดทั้งความจริงและกลิ่นหญ้าหลังฝนมากระทบประสาทสัมผัส เขารักปิกนิกในสวนสาธารณะเพราะชอบสีเขียวบริสุทธิ์ของธรรมชาติ และชอบธรรมชาติเพราะมันคือที่ที่เราหวนคืนในภายหลังอย่างไร้อำนาจจะต่อกร พื้นดินสีน้ำตาลที่แตกระแหงยามไร้น้ำคือบ้านหลังสุดท้ายที่ต้องอาศัยอย่างไม่อาจปริปากบ่น

หวังว่าบ้านหลังนั้นอบอุ่นยิ่งกว่ากอดไหน ๆ ที่เราเคยแบ่งใช้ด้วยกัน

ผมรักเขาสุดหัวใจ  แต่สุดหัวใจนั้นว่างเปล่าสงบเงียบ 

มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้  แท้จริงยิ่งกว่าภาพที่สะท้อนในนัยน์ตาขณะเรามีสติสัมปชัญญะ ดังกว่าเสียงที่ผ่านหูตอนหัวเราะตัวโยน ผมแทบจะจับมันมาอยู่ในมือแล้วขังเอาไว้ 

โปรดเห็นใจในคำพรรณาพร่ำเพ้อไม่ได้ศัพท์เหล่านี้  ท้องผมอาจโล่งไปจึงฟุ้งซ่านตามประสา

พูดถึงอาหารและการปิกนิก ผมจัดขนมใส่ตะกร้ามาด้วย

ในตะกร้ามีช่อดอกไม้สีสดวางอยู่ข้าง ๆ ภาชนะใส่อาหาร ผมไม่สนใจประเพณีพิธีกรรมว่าควรจะต้องใช้ดอกไม้สีอะไร ผมแค่เลือกแบบที่เขาน่าจะชอบมา

เขาไม่ชอบดอกไม้สดเลยด้วยซ้ำ เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับมันตอนที่มันเหี่ยว

ผมบอกว่าได้ดอกไม้มาน่าจะชื่นชมที่มันสวย ไม่ใช่ไปคิดถึงตอนมันจะตาย

บางเรื่องเราก็คิดกลับกันอย่างประหลาด

เขาเคยบอกผมเองแท้ ๆ ว่าให้เลิกพร่ำเพ้อเรื่องเวลา

ถึงต้องอยู่ข้าง ๆ กันไปนาน ๆ เขาว่า 

เพราะบางครั้งเขาก็ลืมในสิ่งที่ตัวเองยึดมั่นไปดื้อๆ

ผมไม่ได้ตอบกลับ เขาไม่ได้คะยั้นคอยอต่อ เราไม่ได้สัญญา

เราไม่เคยสัญญา

เพราะในส่วนลึกที่สุดเราก็ต่างรู้ ถึงมีนิรันดร์ เราก็ไม่ใช่ของกันและกัน

ผมไม่ได้เศร้าแล้ว ทุกอย่างมีเวลาเป็นของตัวเอง แม้แต่ความรักก็เป็นรายละเอียดเล็กน้อยเหลือเกินหลังจากนาฬิกาทำหน้าที่พามันไปอยู่ในที่ของตัวเอง

ไม่สำคัญเลยว่าเป็นที่ไหน

อาจไกลจนตามไปไม่ถึง (เชื่อไหมว่าเราไม่ได้มีแรงไปได้ทุกที)

อาจใกล้แค่แหวนเงินเย็นเยียบบนนิ้วนาง

ไม่สำคัญว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ ไม่สำคัญที่เวลาเราไม่เท่ากัน