เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Me voy, Me voy / คำอุทิศrainbowflick17☂️
06 tranquil (fictober)
  • เกลียดที่รู้ว่าทุกอย่างมีเวลาของมัน ผมก็ว่ามันขี้แพ้ที่เราไปพาลใส่เวลา ส่วนเขา เขาบอกว่าให้หัดแพ้เสียบ้าง ไม่อย่างนั้นจะเป็นบ้า


    ถึงมีนิรันดร์ มันก็ไม่ใช่ของเรา

    เขาไม่ได้อยากได้โลกที่หมุนไปไม่สิ้นสุด ขอแค่ให้เวลาเราเท่ากัน


    ในตลอดไปของเราเองที่สุดแสนจำกัด ระหว่างนั้น ยิ้มให้กันหน่อยไหม




    ผมเข้าใจช้าจนน่าโมโห





    เสียงขวดไวน์กระทบพื้นหินอ่อนผสมกลืนไปกับเสียงใสของนกฝูงใหญ่ที่บินไปทางนั้นบ้าง ทางนี้บ้าง ลมพัดทั้งความจริงและกลิ่นหญ้าหลังฝนมากระทบประสาทสัมผัส เขารักปิกนิกในสวนสาธารณะเพราะชอบสีเขียวบริสุทธิ์ของธรรมชาติ และชอบธรรมชาติเพราะมันคือที่ที่เราหวนคืนในภายหลังอย่างไร้อำนาจจะต่อกร พื้นดินสีน้ำตาลที่แตกระแหงยามไร้น้ำคือบ้านหลังสุดท้ายที่ต้องอาศัยอย่างไม่อาจปริปากบ่น


    หวังว่าบ้านหลังนั้นอบอุ่นยิ่งกว่ากอดไหน ๆ ที่เราเคยแบ่งใช้ด้วยกัน


    ผมรักเขาสุดหัวใจ  แต่สุดหัวใจนั้นว่างเปล่าสงบเงียบ 


    มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้  แท้จริงยิ่งกว่าภาพที่สะท้อนในนัยน์ตาขณะเรามีสติสัมปชัญญะ ดังกว่าเสียงที่ผ่านหูตอนหัวเราะตัวโยน ผมแทบจะจับมันมาอยู่ในมือแล้วขังเอาไว้ 


    โปรดเห็นใจในคำพรรณาพร่ำเพ้อไม่ได้ศัพท์เหล่านี้  ท้องผมอาจโล่งไปจึงฟุ้งซ่านตามประสา



    พูดถึงอาหารและการปิกนิก ผมจัดขนมใส่ตะกร้ามาด้วย


    ในตะกร้ามีช่อดอกไม้สีสดวางอยู่ข้าง ๆ ภาชนะใส่อาหาร ผมไม่สนใจประเพณีพิธีกรรมว่าควรจะต้องใช้ดอกไม้สีอะไร ผมแค่เลือกแบบที่เขาน่าจะชอบมา


    เขาไม่ชอบดอกไม้สดเลยด้วยซ้ำ เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับมันตอนที่มันเหี่ยว

    ผมบอกว่าได้ดอกไม้มาน่าจะชื่นชมที่มันสวย ไม่ใช่ไปคิดถึงตอนมันจะตาย


    บางเรื่องเราก็คิดกลับกันอย่างประหลาด


    เขาเคยบอกผมเองแท้ ๆ ว่าให้เลิกพร่ำเพ้อเรื่องเวลา


    ถึงต้องอยู่ข้าง ๆ กันไปนาน ๆ เขาว่า 

    เพราะบางครั้งเขาก็ลืมในสิ่งที่ตัวเองยึดมั่นไปดื้อๆ


    ผมไม่ได้ตอบกลับ เขาไม่ได้คะยั้นคอยอต่อ เราไม่ได้สัญญา


    เราไม่เคยสัญญา


    เพราะในส่วนลึกที่สุดเราก็ต่างรู้ ถึงมีนิรันดร์ เราก็ไม่ใช่ของกันและกัน



    ผมไม่ได้เศร้าแล้ว ทุกอย่างมีเวลาเป็นของตัวเอง แม้แต่ความรักก็เป็นรายละเอียดเล็กน้อยเหลือเกินหลังจากนาฬิกาทำหน้าที่พามันไปอยู่ในที่ของตัวเอง


    ไม่สำคัญเลยว่าเป็นที่ไหน


    อาจไกลจนตามไปไม่ถึง (เชื่อไหมว่าเราไม่ได้มีแรงไปได้ทุกที)

    อาจใกล้แค่แหวนเงินเย็นเยียบบนนิ้วนาง


    ไม่สำคัญว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ ไม่สำคัญที่เวลาเราไม่เท่ากัน


    ชีวิตสั้นยิ่งกว่าคำว่าฉันรักเธอเสียอีก เขาถึงได้พูดมันเร็ว ๆ 
    เพราะกลัวว่าเราจะตามความสามัญของโลกไม่ทัน  

    ความสามัญที่ว่าไม่ว่าจะเป็นความรักหนุ่มสาวที่แทบทะลักออกมาตามผิวกายยามสัมผัสกัน หรือความรักดังเพื่อนร่วมทางที่ถักทอขึ้นหนาแน่นเรื่อย ๆ 

    วันหมดอายุยังถูกเขียนอยู่ในเส้นลายมือที่จางหายไปดื้อ ๆ   
    ความรักมันจะไม่ตายได้อย่างไร ถ้าคนที่ใช้มันทอดทิ้งมันไว้อย่างนั้น 

    ถึงแม้จะพูดแต่เรื่องไม่เข้าหูน่าหดหู่เหล่านั้น เขาก็มักจะย้อนกลับมาบอก ว่าเขาเกลียดปรัชญา อะไรจะมีหรือไม่มีก็ช่างหัวมัน ขอให้จำ ว่าผมเป็นตลอดไปของเขา
     

    และแม้จะตอบช้าเสียจนเขารอไม่ไหว แต่อยากให้เขารู้ว่าเขาเช่นกัน



    เขาเป็นตลอดไปของผม


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in