หรืออย่างน้อย ก็เป็นตอนที่เขาพูดไม่รู้เรื่อง

เราว่าพอถึงจุดๆ หนึ่งคนเรามันจะมีไวยากรณ์เป็นของตัวเอง พูด พูด ไม่คิด ไม่คิด

เรื่องอธิบายยาก ตัวละครไม่ฉลาด จะให้มันอธิบายได้ได้ยังไง

เราก็ไม่ฉลาด เวลาไม่อยากอวดฉลาดก็ชอบเขียนอะไรไม่รู้เรื่อง เหนื่อยๆ

ไม่ใช้ความฉลาดทางภาษาไรเลย ไม่ได้เล่นคำหรือคิดอะไรใหม่

แค่ขี้เกียจอธิบายในแบบที่คนปกติเข้าใจไง แล้วก็เล่าไป แบบเรา

มีตัวละครตัวหนึ่ง เขียนมา ไม่ได้ใช้ แต่ชอบมัน

อ่านแรกๆ จะนึกว่ามันติดอ่าง แต่ไม่ใช่ มันคิดย้ำซ้ำซาก เลยไปช้า

มันจะพูดทวนๆ ประโยคตัวเองเพิ่งพูดสักรอบสองรอบก่อนค่อยไปต่อได้

แล้วแม่งชอบพูดเรื่องนามธรรมไง ไปกันใหญ่

เออ ชอบๆ ตอนเขียนสบายใจดี เหมือนได้ระบายตัวเอง

หรือ... นั่นมันกูเลยป่าววะ 

แบบเวอร์ชั่นโอเวอร์โหลด ไม่แคร์ว่าใครจะเข้าใจแล้ว

ถ้าให้พูดก็คงจะเป็นแบบนั้น

สมมุติถ้าถาม "ความสุขอยู่ที่ไหน"

มันคงจะตอบว่า "ความสุขที่ไหน ความสุขก็ที่นั่นไง ตรงที่นายเหยียบอยู่ ตรงที่นายกำลังจะไป ตรงที่นายมองไม่เห็น มันทุกตรงไง... นายมองหาอะไรอยู่เหรอ?"

คือมันจะตอบงงๆ งี้ ตอบเหมือนไม่มีคำตอบ แต่เราฟินละ

เหมือนได้ระบายแล้ว คือถามอะไรที่ตอบยาก ก็ไม่มีคำตอบให้แม่ง ไปคิดเองละกัน

แต่สุดท้ายมันไม่ได้ใช้อ่ะ เปลี่ยนเรื่องใหม่ จะใส่มาตรงไหนก็ไม่มีที่ เลยบาย บ๊ายบาย

มันพาเรื่องไปไหนยาก เป็นเรื่องสั้นด้วย มันจบไม่ลงสักที

ถ้าเขียนยาวๆ แบบนิยายจีนมันคงเหมือนเฒ่าทารกงี้

พูดอะไรงงๆ แล้วดูฉลาด, ทั้งที่จริงมันฉลาดป่าวไม่รู้ (แต่เฒ่าทารกน่าจะฉลาดนะ)

บางทีเราก็ขี้เกียจตอบคำถามนามธรรมว่ะ

เบื่อต้องมานั่งเรียบเรียงความคิดยากๆ ที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจเลย

เราอยากคิดแล้วพูดไปเลย เหมือนภาพแอบสแตรค

ก็คุยเรื่องนามธรรมอยู่ไม่ใช่เหรอวะ ทำไมต้องทำให้มันเป็นรูปร่าง ให้มันอิมเพรสชั่นนิสม์วะ

ก็เอาแปรงจุ่มสีปาดๆ ไป มันไม่รู้เรื่อง แต่ใช่ว่าจะไม่มีความหมายนะ

เนี่ย ปาดไปปาดมา ใช้ใจทั้งนั้น

แค่มันไม่มีคำตอบไง... 

บางทีก็ไม่เสร็จด้วย แต่ที่มันเต็มแล้ว สีมันหมดแล้ว 

หรือไม่ก็แค่ เหนื่อยแล้ว

ก็พอ --- ได้ภาพที่จะไม่มีวันเสร็จขึ้นมาภาพหนึ่ง.