อยากทำทุกอย่าง ยกเว้นอ่านหนังสือสอบ เห้อ ก็ใจมันไม่สู้มานานแล้ว พอจะมาเริ่มตอนนี้มันก็ไม่ทันเพื่อนแล้ว

ไม่ไหวหรอก แต่ฉันก็ต้องเดินต่อไป ต้องทำนะ มันเป็นหน้าที่

:โบราณคดีมีแค่ที่ศิลปากรนะ เฮ้ย เท่จัง
: เออ เรียนดิ ที่นี่ดีนะ...

"ได้ลองศึกษาหลักสูตรของคณะเรามาแล้วหรือยังครับ?"
อาจารย์ผู้สอบสัมภาษณ์ถามฉัน

"ก็ลองอ่านมาบ้างแล้วค่ะ"
ฉันตอบตามความจริง ใช่ ฉันลองศึกษาดูบ้างแล้ว แต่ฉันก็ไม่ได้เข้าใจจริงๆหรอกว่าที่จริงแล้วเขาเรียนอะไรกันแน่

ก็มันไม่มีในแบบเรียนของเด็กสายวิทย์นี่นา...

:ก็เลือกเองนิ่ มาบ่นตอนนี้จะได้อะไร ตอนเลือกทำไมไม่คิดให้ดีๆก่อน?

' ก่อนที่ฉันจะต้องเลือก ฉันไม่เคยได้ศึกษาอะไรด้วยซ้ำว่าบนโลกนี้มีอะไรอีกตั้งมากกว่าที่ฉันรู้จัก '
ตลอด18ปีก่อนหน้านั้นเหมือนชีวิตฉันรู้จักแค่คำว่า ครู วิศวะ หมอ ทนาย สถาปนิก

นิเทศเรียนอะไรวะ?
มัณฑนศิลป์คืออะไรวะ?
คณะจิตรกรรมมีที่ศิลปากรด้วยเหรอวะ?
ศิลปศาสตร์กับศิลปกรรมศาสตร์ไม่เหมือนกันยังไง ฉันยังแยกไม่ออกด้วยซ้ำ...

เวลาผ่านไปเพียงสามปี ตอนนี้ฉันอายุ 21 ปี
แต่มันเป็นสามปีที่ทำให้ฉันพบว่า จริงๆแล้ว บนโลกใบนี้มันยังมีอาชีพอีกมากมายที่ฉันยังไม่เคยพานพบ

อ๋อ โบราณคดีไม่มีไดโนเสาร์นะ
จริงๆแล้วมานุษยวิทยาดูน่าจะเหมาะกับฉันมากกว่าภาษาไทยนะ
จิตรกรรมไม่ได้เรียนแค่วาดรูปนะ
มัณฑนศิลป์ก็ไม่ได้มีแค่ interior นะ
กว่าจะออกมาเป็นหนังมันไม่ได้มีแค่ผู้กำกับกันนักแสดงนะ

เวลาก่อนการเลือกเรียนมหาวิทยาลัยมีตั้ง18ปี
ฉันคิดว่ามันเป็นเวลาตั้งมากมาย และคงมากพอที่จะทำให้คนคนหนึ่งได้ศึกษาว่าโลกนี้มันมีอาชีพอื่นอีกตั้งเยอะ
แต่ทำไมโลกของฉันถึงแคบได้ขนาดนั้นนะ..

ทำไมเวลาตั้ง18ปีมันไม่สามารถทำให้คนหนึ่งคนได้พบได้เจอว่าจริงๆแล้วตัวเองชอบอะไร

ถ้าถามว่าโทษใครได้ไหม ก็คงโทษไม่ได้หรอก
ฉันคงเลือกที่จะโทษตัวเองมากกว่า ที่ไม่รู้จักขวนขวาย ไม่ศึกษาหาความรู้และไม่อ่านหนังสือให้มากกว่านี้

ช่างมันเถอะ ช่างมันเถอะ ฉันทำได้แค่สะกดจิตตัวเองให้อ่านหนังสือก่อนสอบพรุ่งนี้

ช่างมันเถอะ...