ไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่คุณรู้สึกไม่พอใจเมื่อเขาพูดถึงเรื่องราวความสำเร็จของตัวเองที่มีคุณร่วมอยู่ด้วย

ไม่ว่าที่ไหน เขาไม่เคยกล่าวถึงคุณแม้แต่น้อย เอาแต่กล่าวถึงคุณงามความดีของตัวเอง ความเสี่ยงที่ได้รับ และวีรกรรมที่ได้ก่อ คุณเห็นเขาพูดด้วยแววตามาดมั่นที่พร้อมโอบรับคำชื่นชมเอาไว้เพียงผู้เดียว

น้อยใจ คุณไม่ค่อยอยากใช้คำนี้หรอก เพราะมันดูเป็นผู้หญิง ดูจุกจิกไม่ค่อยเป็นเรื่อง

แต่ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว คุณเจอเรื่องราวลักษณะนี้มานับครั้งไม่ถ้วน เขากล่าวขอบคุณทุกคน ยกเว้นคุณ

ในความเงียบงัน คุณพยายามอย่างยิ่งที่จะหาเหตุผลว่าทำไม?

ให้กำลังพวกเขาน้อยไปบนหน้าเฟซบุ๊กอย่างเอิกเริกน้อยเกินไป ไอเดียของคุณมันอ่อนเกินจะถูกจดจำ หรือเพราะคุณพูดจาไม่คมพอ มาดของคุณอาจไม่ทรงภูมิน่าเลื่อมใส ยิงมุขเรี่ยราดเกินไปเวลาที่เขามาขอความเห็นจนอาจจะดูบุคลิกแย่หากนับหน้าถือตาตัวคุณ ทั้งที่ผลงานของเขานั้นเป็นไอเดียของคุณเกินกว่าครึ่งนึง...

เกือบจะจบ คุณสลัดความคิดเหล่านั้นออก สรุปได้ว่าคงเป็นตัวคุณเองที่สำคัญตนผิด จะเข้าข้างความคิดที่มันไม่ใช่เรื่องใหม่ “ใครๆ ก็คิดได้”​ ไปทำไม ความรู้สึกพ่ายแพ้เริ่มก่อตัวในจิตใจ ในวัยเกือบสามสิบ คุณรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ต่างจากเด็กมัธยมปลายงอนเพื่อน และเวลาไม่ควรถูกใช้ไปกับสิ่งเหล่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คนที่คุณเอาใจช่วยอย่างหนักในตอนที่เขาเริ่มก่อร่างสร้างตัว คนที่ตอนนี้ไปพูดถึงสิ่งที่เขาทำได้สำเร็จ คำชื่นชมล้นหลามเขาโอบรับเอาไว้เพียงผู้เดียว คำชื่นชมที่ไม่เคยปรากฏว่ามีชื่อของคุณอยู่แม้แต่น้อย คุณไม่ควรใช้ความรู้สึกชั่วครั้งชั่วคราวตัดสินความสัมพันธ์ของคุณกับเขา

มันไม่มีอะไรที่จะทำให้ชีวิตของเราดีขึ้น คำปลอบประโลมเกิดขึ้นในหัวใจเงียบงันตามนั้น

อย่างน้อยก็กับตัวเอง​ คุณพยายามโชว์เหนือว่าจะไม่ยึดติดกับอะไรที่เพิ่งว้าวุ่นหัวใจ มองออกไปนอกบ้าน ทุกอย่างดำเนินไปราบเรียบ “โลกนี้ไม่ได้จำเป็นที่จะต้องจดจำทุกคนหรอก”

“มีใครบ้างล่ะที่เราลืมไปแล้ว”

“อย่าสำคัญตัวเองนักเลย”

คุณถอนหายใจ เข้าเฟซบุ๊ก อ่านสเตตัสชื่นชมผลงานซึ่งคุณเป็นผู้ร่วมคิด ผลงานที่ไม่เคยมีชื่อของคุณปรากฏอยู่แม้แต่น้อย