ถึงเธอคนธรรมดาที่พยายามเติบโตในโลกอันแสนกว้างใหญ่ในทุกๆวันๆ

เธอเคยทำสิ่งต่างๆมากมาย จนคนรอบข้างต่างคิดว่าเธอน้ั้นพิเศษ 
ไม่แปลกที่เธอจะชิน เพราะเธอเติบโตมาแบบนั้น 
ไม่แปลกที่เมื่อเธอเติบโตและก้าวไปสู่โลกที่ก้าวขึ้น 
เธออาจจะน้อยใจในบางคราวที่ไม่ได้โดดเด่นหรือเปล่งประกายเหมือนเมื่อก่อน 

เธอเข้าใจเสมอ

สังคมที่ก้าวขึ้น ผู้คนที่มากขึ้น มันแน่นอนที่จะมีคนที่เก่งกว่า 

เมื่อเธอยังเล็ก โลกที่เธอมองเห็น ผู้คนที่เธอรู้จักนั้นเท่ายิบมือที่เล็กน่ารักของเธอ 
ย่อมครั้งเมื่อเติบโตขึ้น โลกที่เธอมองเห็นเปลี่ยนไปและกลับกว้างขึ้นในทุกๆวัน 
มิหนำซ้ำ ความคิดที่มองโลกที่เธอได้เผชิญนั้นเปลี่ยนแปลงไปในทุกๆวัน 

เช่นเดียวกันกับ ของโปรด เธอเมื่อตอน5ขวบ เธอต้องการเพียงอมยิ้ม ที่เธอรับประทานหลังหลับกลางวัน  
แต่เธอตอนนี้กลับมีหลายสิ่งที่ต้องการ 

เช่นเดียวกันกับความสำเร็จ 

เด็กน้อยที่ไร้เดียงสาและสดใส เพียงแต่งเติมสีลงบนกระดาษ และ ได้ดาวทองนั้น 
เธอช่างแสนภูมิใจและปริ่มใจไปสองวัน 

ช่างแสนแตกต่างกับเธอในตอนนี้ยิ่งนัก เธอโหยหาความสำเร็จในทุกๆวัน 

บางทีสิ่งที่น่าภูมิใจเหมือนครั้งก่อนๆ เธอกลับไร้ความรู้สึกเหล่านั้น
ละต้องหาสิ่งที่ดีขึ้นไปอีกระดับ 

ซึ่งบางที่เธอเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น 

อาจเป็นเพราะว่าคนสมัยนี้ โชว์ความสำเร็จให้เห็นตั้งแต่ยังอายุไม่เท่าไร                                             มนุษย์เรานั้นย่อมต้องการและพยายามที่จะเป็นแบบนั้น จึงรีบที่จะแข็งขันและประสบความสำเร็จให้เร็วและมากขึ้นในทุกๆวัน ฉันเองก็เผลอไผลให้ความรู้สึกเช่นนี้อยู่บ่อยๆ เช่นกัน ในบางทีที่ตั้งสติได้ 

มักย้ำทวนพร่ำบอกกับตัวเองเสมอ
ค่อยๆก้าวเดินทุกสิ่งย่อมมีเวลาที่จะผลิบานและโชว์สิ่งที่เฝ้าเปล่งประกายอยู่ภายในเสมอ

 
ในสิ่งที่เธออาจจะขึ้นว่ามันเล็กน้อย 
แต่มันอาจจะยิ่งใหญ่สำหรับใครหลายๆคน ในบางทีเธออาจจะขึ้นว่าสิ่งที่ทำมันยังไม่พอ 

จนลืมมองข้ามสิ่งที่ได้ทำว่ามันน่าภูมิใจขนาดไหน 

จงอย่าลืมว่าสิ่งที่เธอได้ทำไม่ว่าจะเล็กน้อย ฟรือ ยิ่งใหญ่ ก็ล้วนน่าภูมิใจ เพราะมันเกิดขึ้นจากเธอคนเก่ง

จงมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ 
ถึงเธออาจจะไม่ได้เปล่งประกายเท่าเหมือนก่อน แต่โปรดจนรู้ไว้ว่าเธอนั้นเปล่งประกายเสมอ                 และ เชื่อเถอะว่า สิ่งที่เธอตั้งใจทำด้วยใจที่รักจริง 

ในวันข้างหน้าเธอจะเปล่งประกายอย่างที่เธอใฝ่ฝัน