ผมเจอหนังสือประหลาดเล่มหนึ่ง 

หลังจากที่หายมึนจากกองหนังสือที่ตกใส่หัวแล้ว ผมหยิบมันขึ้นมาสำรวจ คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นสัญลักษณ์บนปกนี่จากที่ไหน 

มันเป็นหนังสือเล่มเล็กๆ ขนาดไม่เกินสองฝ่ามือ 

ผมพลิกหน้าหนังสือ ข้างในเขียนด้วยภาษาอังกฤษ และละติน ส่วนใหญ่เป็นละตินเยอรมัน ระบุข้อมูลของอาวุธวิเศษ เวทมนต์ปราบพวกก็อบลินและโทรลล์ และสูตรชาไรซ์เบอร์รี่เลม่อน

นี่คือหนังสือของพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่

ผมวิ่งตึงตังลงบันได กระหืดกระหอบไปหาตาแก่ที่นั่งซดชาอยู่บนเก้าอี้

"คุณได้หนังสือนี่มาจากไหน?" ผมถามด้วยน้ำเสียงอันตื่นเต้น ตาแก่หรี่ตา ก่อนจะยกแก้วชาขึ้นจิบอย่างครุ่นคิด ผมรอฟังคำตอบ ลุ้นเสียจนแทบไม่ได้ใส่ใจมดที่หล่นต๋อมลงไปในแก้วชาของแก 

"ลืมไปแล้ว" แกตอบเสียงเฉื่อย เอาเถอะ...ก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ

ผมเปิดหนังสือไปที่หน้าสุดท้าย มันเป็นหน้าว่าง แต่มันมีเวทมนต์

ผมพึมพำภาษาละตินที่กำกับอยู่บนสันปก มันเป็นกลอนสี่บทที่ค่อนข้างจะลิเกหน่อย ทำนองว่ากระจกวิเศษเอ๋ยจงบอกข้าเถิด แต่เป็นหนังสือวิเศษเอ๋ยจงบอกข้าเถิด เอาเป็นว่าผมขอข้ามมันไปแล้วกัน

"จงแสดงที่อยู่ของพ่อมดผู้ใหญ่ให้ฉันเห็น" ผมสั่ง ฉับพลันนั้นเองหน้ากระดาษก็ค่อยๆ มีหมึกซึมปรากฏ มันวาดตัวเองเป็นแผนที่ ขึงเส้นกริด แสดงทิศเหนือและใต้ และระบุสถานที่ปัจจุบันที่ผมยืนอยู่

ผมแทบหยุดหายใจ

หนังสือนี่จะนำผมไปหาพ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ พ่อมดผู้ทรงอำนาจ ที่สามารถลบล้างคำสาปใดๆ ก็ตามบนโลกใบนี้ได้

เตรียมบอกลากันได้เลย ไอ้คำสาปเวร