ผมไม่เห็นสีหน้าของเขาตอนนั้นหรอก

แต่เดาว่ามันต้องเป็นสีหน้าที่ตลกพอดู

ของเหลวสีแดงสดๆ ที่ไหลออกจากปากแผล

มันช่างอบอุ่นยิ่งกว่าเตาผิงไฟในฤดูหนาว

ชีวิตของผมจบลงแล้ว...

"นี่แกทำอะไรลงไป!!" เสียงนังแม่มดหวีดร้อง

โอ้ย ขอทีเถอะ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงแกเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนตายหรอกนะ

"ทำไมเจ้า..."

อัศวินมือสั่นเทา เขาประคองร่างของผมไว้ในอ้อมแขน

กริชที่ปักคาอยู่ตรงอกของผมมันสะท้อนแสงสีเงินจนผมไม่อาจเห็นใบหน้าของเขาได้ชัด

"แกมันไอ้ตัวหนอนไร้ประโยชน์! แกทำแผนของข้าพังพินาศ!! แก..!!" นังแม่มดยังกรี๊ดไม่หยุด

แผนเหรอ? ก็ถูกแล้วนี่?

หล่อนสั่งว่าให้เอากริชปักไปที่หัวใจของอัศวิน แต่ไม่ได้ได้บอกว่าห้ามผมเอาตัวเข้าไปขว้างไว้ตอนกำลังจะแทงน่ะ

เพราะงั้น ในขณะที่ผมกำลังเงื้อมือจะเอากริชปักอกเขา ผมก็หมุนตัว ฟึ้บ! เอาตัวเองมาบังเขาไว้ (ค่อยๆ นึกภาพตามนะครับ) ก็เลยกลายเป็นว่า แทนที่จะแทงอัศวิน ผมก็แทงตัวเองเข้าเต็มๆ

เป็นแผนที่ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ?

"ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

ผมสัมผัสได้ถึงผิวหนังสากๆ ที่ลูบใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน

ผมยิ้ม

เพราะฉันรักนายไง ไอ้โง่

ผมหลับตา

รู้สึกได้ว่าคำสาปกำลังค่อยๆ เลือนหายไป

น่าจะเป็นเพราะเขาพุ่งเอาดาบเข้าไปแทงยัยแม่มดจนนางเลิกกรี๊ด

และนางคงจะไม่สามารถกรี๊ดหรือหัวเราะสติแตกหรือสาปใส่ใครได้อีกต่อไป

เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว 

ในที่สุดก็ได้พักสักที

ขอโทษนะตาแก่ ผมคงไม่ได้เอาหนังสือไปคืนซะแล้ว

ผมมองดวงตาสีฟ้าอันคุ้นเคยพร้อมกับยิ้ม

ขอบคุณนะที่ร้องไห้เพื่อผม

นี่...ช่วยบอกรักกันสักครั้งก่อนตายได้ไหม?

"ข้าขอโทษ..."

ให้บอกรัก ไม่ได้ให้ขอโทษ

"ขอร้องละ อย่าไปนะ"

ฝันแม่งไปเหอะ ผมจะตายมันตรงนี้แหละ

"ข้ารักเจ้า"

อา...นี่แหละที่อยากได้ยิน

ลากันทีชีวิตบัดซบ

ลากันทีเรื่องรักตอแหล

ลากันที...

...

เวรเอ้ย ทำไมผมยังไม่ตายอีกเนี่ย!!