เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เอลล่าผู้ต้องมนตราPurin
Chapter END

  • ผมไม่เห็นสีหน้าของเขาตอนนั้นหรอก

    แต่เดาว่ามันต้องเป็นสีหน้าที่ตลกพอดู

    ของเหลวสีแดงสดๆ ที่ไหลออกจากปากแผล

    มันช่างอบอุ่นยิ่งกว่าเตาผิงไฟในฤดูหนาว

    ชีวิตของผมจบลงแล้ว...

    "นี่แกทำอะไรลงไป!!" เสียงนังแม่มดหวีดร้อง

    โอ้ย ขอทีเถอะ ฉันไม่อยากได้ยินเสียงแกเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนตายหรอกนะ

    "ทำไมเจ้า..."

    อัศวินมือสั่นเทา เขาประคองร่างของผมไว้ในอ้อมแขน

    กริชที่ปักคาอยู่ตรงอกของผมมันสะท้อนแสงสีเงินจนผมไม่อาจเห็นใบหน้าของเขาได้ชัด

    "แกมันไอ้ตัวหนอนไร้ประโยชน์! แกทำแผนของข้าพังพินาศ!! แก..!!" นังแม่มดยังกรี๊ดไม่หยุด

    แผนเหรอ? ก็ถูกแล้วนี่?

    หล่อนสั่งว่าให้เอากริชปักไปที่หัวใจของอัศวิน แต่ไม่ได้ได้บอกว่าห้ามผมเอาตัวเข้าไปขว้างไว้ตอนกำลังจะแทงน่ะ

    เพราะงั้น ในขณะที่ผมกำลังเงื้อมือจะเอากริชปักอกเขา ผมก็หมุนตัว ฟึ้บ! เอาตัวเองมาบังเขาไว้ (ค่อยๆ นึกภาพตามนะครับ) ก็เลยกลายเป็นว่า แทนที่จะแทงอัศวิน ผมก็แทงตัวเองเข้าเต็มๆ

    เป็นแผนที่ยอดเยี่ยมไปเลยใช่ไหมล่ะ?

    "ทำไมเจ้าถึงทำแบบนี้..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ 

    ผมสัมผัสได้ถึงผิวหนังสากๆ ที่ลูบใบหน้าของผมอย่างอ่อนโยน

    ผมยิ้ม

    เพราะฉันรักนายไง ไอ้โง่

    ผมหลับตา

    รู้สึกได้ว่าคำสาปกำลังค่อยๆ เลือนหายไป

    น่าจะเป็นเพราะเขาพุ่งเอาดาบเข้าไปแทงยัยแม่มดจนนางเลิกกรี๊ด

    และนางคงจะไม่สามารถกรี๊ดหรือหัวเราะสติแตกหรือสาปใส่ใครได้อีกต่อไป

    เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว 

    ในที่สุดก็ได้พักสักที

    ขอโทษนะตาแก่ ผมคงไม่ได้เอาหนังสือไปคืนซะแล้ว

    ผมมองดวงตาสีฟ้าอันคุ้นเคยพร้อมกับยิ้ม

    ขอบคุณนะที่ร้องไห้เพื่อผม

    นี่...ช่วยบอกรักกันสักครั้งก่อนตายได้ไหม?

    "ข้าขอโทษ..."

    ให้บอกรัก ไม่ได้ให้ขอโทษ

    "ขอร้องละ อย่าไปนะ"

    ฝันแม่งไปเหอะ ผมจะตายมันตรงนี้แหละ

    "ข้ารักเจ้า"

    อา...นี่แหละที่อยากได้ยิน

    ลากันทีชีวิตบัดซบ

    ลากันทีเรื่องรักตอแหล

    ลากันที...

    ...

    เวรเอ้ย ทำไมผมยังไม่ตายอีกเนี่ย!!

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in