เล่มนี้มีคนที่ฟอลเราในทวิตแนะนำมาอีกที แล้วก็ไปเจอร้านหนังสือมือสองขายพอดี อะไรมันจะจังหวะได้ขนาดนั้นน

เรื่องเล่าของเด็กติ๋มอยากทำตัวคูล ๆ ด้วยการไปเที่ยวคนเดียวในอินเดีย และได้รุ่นพี่คนสนิทมาช่วยวางแผนทัวร์ให้เสร็จสรรพ ทั้งวางตารางและสิ่งของที่ต้องเตรียม รวมทั้งหาทริคแบบอินไซด์จากคนที่เคยไปอยู่อินเดียด้วย มีประโยชน์สำหรับคนที่อยากไปเที่ยวอินเดียมาก ๆ (แต่ด้วยความที่หนังสือมันนานแล้ว พิมพ์ครั้งแรกปี 2550 อาจจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างมั้ง)

เป็นหนังสือท่องเที่ยวที่อ่านแล้วไม่ได้ทำให้อยากไปเที่ยวอินเดียมากขึ้นเลย (อ้าว) แต่ได้อย่างอื่นเยอะมาก ๆ แบบที่ไม่ได้คาดหวังตั้งแต่แรกอะ

หลัก ๆ เลยคือคนเขียนจะย้ำอยู่ตลอดเวลาเลยว่าเขาคือคนติ๋ม คนที่เป็น No one ในสายตาคนอื่น ไม่มีตัวตน ไม่ใช่ไทป์ที่ใครจะชมว่าเท่ห์หรือคูล ออกไปทางสำอางด้วยซ้ำไป วันนึงเลยเลือกออกจากกรอบด้วยการลาออกจากงานแล้วไปเที่ยวอินเดียเพื่อความคูล ซึ่งบางทีมันอาจจะไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นอะ มันเหมือนไปเอารสนิยมของคนอื่นมาตัดสินเรามากเกินไป เพราะต่างคนก็มีสไตล์ วิถีชีวิตความคูลเป็นของตัวเองไง

การทำตัวคูล ๆ เพื่อให้คนอื่นยอมรับ ความจริงมันอาจจะไม่จำเป็นเลย เพราะท้ายที่สุดคนพวกนั้นมันไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเรา ขอแค่คนใกล้ชิด คนที่สำคัญในชีวิตเรายังเห็นเรามีคุณค่าในแบบของเราอะ แค่นั้นพอละ

การที่คนเขียนไปคุยกับคนโน้นคนนี้ ทั้งต่างชาติ อินเดีย และคนไทยที่ไปอยู่อินเดีย มันเปิดมุมมองบางเรื่องให้กว้างขึ้นด้วย 

ประโยคที่จึ้งที่สุดในเล่มน่าจะเป็นคำพูดจากนักท่องเที่ยวชาวฟิลิปปินส์ที่บอกว่า อินเดียเป็นเหมือนกระจก คือที่ผ่านมาเราอ่านแล้วเราไม่รู้สึกว่าอินเดียเป็นที่น่าเที่ยวเลย เพราะเจอแต่เรื่องโดนโกงเงิน มีแต่อะไรไม่น่าไว้ใจ แต่พอเราเริ่มกลับมาคิดว่าถ้าเราเป็นนักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวไทย ประเทศไทยก็ไม่ต่างอะไรกับอินเดียที่เราอ่านเลยนะ สายตานักท่องเที่ยวที่มาเที่ยวบ้านเมืองเราละเจออะไรแบบนี้คงรู้สึกเหมือนเราแหละ

คืออ่านแล้วไม่ได้อยากเที่ยว เพราะมันเรียลเกินไป 5555555

สิ่งที่ชอบอีกอย่างในเล่มคือการได้ไปคุยกับคนโน้นคนนี้ นักท่องเที่ยวชาวต่างชาติบ้าง ทำให้ได้มุมมองอะไรที่เราอาจจะคิดไม่ถึง อย่างการทำตัวคูล ๆ เพื่อให้คนอื่นยอมรับ ความจริงมันอาจจะไม่จำเป็นเลย เพราะท้ายที่สุดคนพวกนั้นมันไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรกับเรา ขอแค่คนใกล้ชิด คนที่สำคัญในชีวิตเรายังเห็นเรามีคุณค่าในแบบของเราอะ แค่นั้นพอละ 

แต่ก็ใช่ว่าอ่านไปจะเจอแต่เรื่องแย่ ๆ นะ เราชอบความเฟรนลี่ของคนอินเดียมาก คือพวกที่มาขายตรงหลอกตังค์อะไรนั่นก็อีกเรื่อง แต่คนที่เค้าดีก็ดีจริง ๆ อย่างพวกคนดูแลที่พัก เท่าที่เราอ่านก็รู้สึกว่าเป็นมิตรมาก ถามว่าอยากไปเพิ่มขึ้นมั้ย ก็ต้องบอกตรง ๆ ว่าไม่ แต่ถ้าได้ไปจริง ๆ ก็คงไม่กลัวอะไร ขอเพื่อนร่วมทางที่ดีก็พอ (ไปคนเดียวคงจะไม่ไหว)

สรุปแล้วเป็นหนังสือท่องเที่ยวที่มีทั้งทริคการเที่ยว สถานที่ท่องเที่ยว และประเด็นดี ๆ น่าคิดอยู่เยอะเหมือนกัน ไม่ใช่เล่มที่ถูกจริตที่สุด แต่ก็สามารถอ่านจนจบแบบมีอะไรให้ขบคิดได้แหละ 

ปล. เสียดายที่ไม่ค่อยมีรูปถ่ายเท่าไร