เขาบอกว่าคนเราจะไม่มีวันลืมรักครั้งแรก...
แต่สำหรับผมมันค่อนข้างเลือนรางจนแทบจะนึกไม่ออกแล้วล่ะ
อาจจะเพราะเป็นครั้งยังเด็กด้วยล่ะมั้งหรือ...มันอาจจะยังไม่ใช่ความรัก

'งั้นรักแบบไหนล่ะที่ทำให้ลืมไม่ลง'

นั่นสิ...

ห่างหายมานานจนเผลอลืมคิดไปบ้างครั้ง

แต่พอได้ยินคำถามนี้...คำตอบมันก็เด่นชัดขึ้นมาในชั่ววิ

ใบหน้า...
เสียง...
รอยยิ้ม...

ของคนคนนั้น...

ผ่านมานานเท่าไหร่แล้วนะ
นั่นสิผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว...

ตึกตัก...

ทำไม...กลับรู้สึกเหมือนว่าเมื่อวานเราเพิ่งจากกัน

ภาพความทรงจำในช่วงเวลาที่ผ่านมานับทศวรรษไหลบ่าพรั่งพรูเข้ามาราวกับน้ำหลากเขื่อนขันที่กีดกันมิให้สิ่งใดหลุดรอดออกมามากไป...มิให้หยาดหยดของความรู้สึกที่เก็บกักไว้ไหล่รินออกมา...ค่อย ๆ พังทะลายด้วยความไหวหวั่นภายในส่วนลึกของจิตใจ

...เขา
มีเพียงเรื่องของเขาคนนั้น

รู้สึกเหมือนเราเพิ่งจากกัน...ทุกวัน
ทุกวัน...

หากแต่เรากลับจากกันโดยไม่ได้บอกคำรำลาไม่ได้กลับมาเอ่ยทักทายกันทุกเช้าเหมือนเมื่อครั้งเรายังอยู่ใกล้กัน...

ก็เพราะ...เราคิดว่าทุกอย่างจะเป็นเหมือนเดิมเหมือนดั่งเช่นวันวานที่เราอยู่เคียงข้างกัน แม้ว่าจะไม่ได้พบเจอกันก็ตาม

.....

...

แล้วเราก็ได้พบกันอีกครั้งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม

ใบหน้า...
เสียง...
รอยยิ้ม...
ของเขายังคงเหมือนเดิม...แต่ว่า

"นี่แฟนกู"

คนที่อยู่เคียงข้าง...ไม่ใช่ผมอีกต่อไปทั้งตอนที่อยู่ใกล้และไกลกัน...ใช่ มันไม่ใช่ผมอีกแล้ว...ไม่มีวันเป็นไปได้แล้ว

เพราะผมดูออกว่าผู้หญิงคนนี้...คือคนที่เพื่อนของผมต้องการจะอยู่เคียงข้างและก้าวเดินไปพร้อมกันใช้ชีวิตร่วมกัน...

"เออ คนนี้ดูโอเคที่สุดเท่าที่มึงเคยมีมาเลยนะฮ่า ๆ"

"ไรวะ~"

"นั่นแหละ...เอาเถอะดูมึงมีความสุขเป็นผู้เป็นคนกูก็โอเค"

"ฮ่า ๆ ๆพูดเหมือนปกติกูเหี้ยมาก"

"ใช่มึงเหี้ยมาก"

"โหมึงเนี่ย มึงเป็นอย่างเนี่ยยย"

"ฮ่า ๆ ๆ ๆ"

บทสนทนาเดิม ๆ เสียงหัวเราะของพวกเราสองคน...เพียงแต่มีผู้ฟังคนใหม่เพิ่มขึ้นมา

ได้แต่ยิ้มตอบรับ...

รอยยิ้มง่าย ๆ ที่เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายหมากหลายและย้อนแย้ง

ดีใจเหลือเกิน...ที่ได้เจอกัน
ดีใจเหลือเกิน...ที่มันยังคงเหมือนเดิม
ดีใจเหลือเกิน...ที่ยังคงนั่งข้างกันได้แบบนี้
แต่...ปวดใจนักที่ไม่สามารถยิ้มออกไปได้จากใจจริง เมื่อรับรู้ว่า...ไม่ใช่คนผู้เดียวที่คนคนนี้จะเรียกหา...จะให้อยู่เคียงข้าง...

มันอึดอัด...เมื่อมีอีกคนเข้ามามันทำให้พื้นที่ของเราสองคนน้อยลง...

ทำให้...จากเดิมที่ไม่ริอาจจะแตะต้องหัวใจของเขาแม้ว่าจะเคยได้รับอนุญาต... มาตอนนี้ แค่จะมองก็คงทำไม่ได้แล้ว

และคำพูด...ที่พูดไปทุกอย่าง ถึงแม้จะดูเหมือนเดิม...เหมือนบทสนทนาที่คุ้นเคยในวันเก่า ๆ
แต่ผมก็ไม่ได้พูดสิ่งที่อยากพูดออกไป...เพราะพูดไม่ได้และไม่สมควร

บางสิ่งที่ดังก้องอยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมาในทุกครั้งที่ได้นึกถึงทุกครั้งที่ได้เห็นหน้า...

นานเท่าไหร่แล้ว...

อยู่ใกล้กันมา6ปี และอยู่ไกลกันอีกเกือบ5ปี
มันแทบจะหักลบกันได้แต่สมการก็มักจะได้คำตอบออกมาเป็น...

เรายังคงอยู่เคียงข้างกัน
รับรู้เสมอ...ซึ่งกันและกัน

แต่ก็ไม่เคยได้พูดออกไปหรือได้ถ่ายทอดแม้เศษเสี้ยวของความรู้สึกนี่เลยสักครั้ง

อยากจะพร่ำบอก...

รัก...
รักนะ...รักมาตลอด
รักมากที่สุด...รัก...รัก...

แต่ท้ายที่สุด เส้นทางก็เป็นไปตามที่วางไว้...ที่พยายามฝืนใจเลือกไว้
มันเป็นเส้นทางที่ขัดกับเสียงในใจขัดกับความรู้สึกที่เก็บไว้ข้างใน...

ผมและเขาเป็นเพื่อนสนิทกันเพื่อนคนสำคัญของกันและกัน
เหมือนเคย...

"กูนึกถึงมึงคนแรกเลยนะดูสิรักมึงมากแค่ไหน"

"เออ...กูรู้กูก็รักมึงมาก"

"โหยพูดงี้กูกวนตีนไม่ออกเลย"

"ฮ่า ๆ ๆ ก็กูพูดจริง"

"เออ...กูรู้ฮ่า ๆ ๆ"

รัก...เข้าใจไหมว่ารัก...รักมาตลอด...
แต่มันไม่ใช่รัก...แบบที่เราคุยกันแบบนี้ไม่ใช่แบบที่เคยพร่ำบอกด้วยใบหน้ายิ้มที่ไม่มีความรู้สึกซับซ้อนใด ๆ

รัก...อยากจะพูดออกไปและมองตาด้วยใบหน้าที่แสดงความรู้สึกอย่างซื่อตรง...
อยากจะดึงเข้ามาโอบกอดไว้ให้ได้รับรู้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงในอก
อยากให้รู้ว่า...ต้องการที่จะอยู่เคียงข้างมากแค่ไหนต้องการร่วมทุกข์ร่วมสุขไปด้วยกันทั้งในฐานะเพื่อน...คนสำคัญ...และคนที่รัก

แต่แล้ววันนั้น...ก็มาถึงดังคาด

วันที่สิ่งที่คิด...สิ่งที่รู้สึก...สิ่งที่...พยายามจะพร่ำบอก

...เกิดไร้ประโยชน์ กลายเป็นเพียงเศษเถ้าธุลี...

.....

...

"มาจนได้นะมึง ช้าว่ะ"

".....ยินดีด้วยมึง"

"เอ้าไมไม่กวนตีนกูเหมือนเดิมวะฮ่า ๆ"

"....."

"เออขอบใจที่มางานแต่งกู ไกลขนาดนั้นมึงยังมาคงยังเจ็ทแลคอ่ะดิ ไปนั่งพักก่อน เดี๋ยวกูไปหา"

"เออ..."

เพียงพูดไปตามสคริปที่เตรียมมาและส่งยิ้มให้บุคคลตรงหน้า...และบุคคลที่ยืนเคียงข้าง

สองคนในชุดขาวที่เข้ากัน...

วันนี้คือวันที่ร่างทั้งร่างหัวใจทั้งดวงของคนคนนี้ถูกพันผูกไว้กับอีกคน...
มือเรียวสวยสอดคล้องกับมือหนานั่น...

มือที่เคยเป็นกำปั้นชนกับหมัดหลวมๆ ของผม ยามเมื่อได้สนุกร่วมกัน
มือที่เคยสัมผัสที่บ่าราวกับบอกว่ายังมีอีกฝ่ายอยู่ด้วยเสมอ
มือที่เคยกอบกุม...ให้ความอบอุ่นปลอบโยนผมทุกครั้งเมื่อต้องการ...

ทุกอย่างราวกับถูกแย่งชิงไปโดยที่ผมไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ทั้ง ๆ ที่หากเป็นไปได้...คงอยากเดินเข้าไปและจับแยกสองมือนั่นพร้อมกับกุมมือคนของผม...เอาไว้แน่น

และพูดไปออกไป...

แต่...ก็ได้แค่มอง

หากใจกล้าขึ้นมาบ้างจะทำให้อะไร ๆ เปลี่ยนแปลงไปหรือไม่
จะทำให้เวลานี้กับสิ่งที่เป็นอยู่เปลี่ยนไปหรือไม่...
จะทำให้...คนที่อยู่เคียงข้างนั่นเปลี่ยนไปหรือไม่
เป็นผมได้หรือไม่...

"กูมีไรจะบอก"

"หืม มีไร"

"......"

ดวงตาที่แสนซื่อตรงและรอยยิ้มจริงใจ...สดใส มันทำให้ใจที่มัวหมองวุ่นวานพลันสว่างไสวขึ้นอีกครั้งแล้วมันก็ทำให้เขาได้รู้ว่า สิ่งที่ควรทำคืออะไร...

ง่ายมาก...ก็เหมือนอย่างที่ทำมาตลอดสินะ...

"กูขอให้มึงมีความสุขนะ มึงกับกูเป็นเพื่อนรักกันเสมอและตลอดไป อย่าลืมล่ะ"

"ฮ่า ๆ ๆ อะไรวะ นึกว่าอะไรเออไม่ต้องบอกก็รู้"

"รักกับเขานาน ๆ นะ"

"ไม่ใช่แค่นานสิมึงต้องตลอดไป"

"เออ นั่นแหละ ๆ"

"มึงเมานะเนี่ยฮ่า ๆ ๆ"

"กูเพิ่งลงเครื่องมาได้ไม่กี่วันปล่อยกูเหอะ"

"ครับ ๆ"

สุดท้าย...ผมก็ไม่ได้พูดมันออกไป

นี่แหละถูกแล้ว....

ผมยังคงไม่ตาย...และผมก็ได้ทำเพื่อเขา...เพื่อนคนที่ผมรักมากที่สุดยิ่งกว่าตัวผมเอง

ผมอยากให้เขามีความสุขจริงๆ

"...มากอดทีดิ๊"

"อะไรของมึง เออ ๆ มา ๆ"

ขออีกสักนิด...ถึงแม้จะเพียงไม่กี่วินาทีก็ขอได้เป็นคนที่โอบกอดร่างนี้แต่เพียงผู้เดียวเป็นครั้งสุดท้าย

"กูรักมึงมากนะ..."

"เออ..."

"ถ้าเป็นอะไรก็มาหากูเข้าใจป่าว"

"ไม่ต้องห่วงกูหรอก มึงน่ะหาความสุขให้ตัวเองบ้างมัวแต่เป็นห่วงคนอื่น"

"เออ ๆ"

ได้แต่กระชับอ้อมกอดแน่นและยิ้มบางปกปิดเสียงคร่ำครวญภายในใจ

ใช่ผมอยากให้เขามีความสุข...

เพราะความสุขของผม...ก็คือเขา...เขาที่กำลังจะไปไกลจากผมเรื่อย ๆ...

แต่ไม่เป็นไร...จะคอยอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนจะยังคงรอเรื่อยไป...

ถ้าได้เห็นเขามีความสุขแม้ไม่มีผมอยู่ตรงนี้แม้ผมจะเป็นแค่กระดาษทิชชูที่คอยเช็ดเหงื่อเช็ดน้ำตาแล้วถูกทิ้ง ผมก็พอใจ...

แม้วันเวลาจะผ่านไปเท่าใด...ความรู้สึก...หัวใจ...ความทรงจำ...แม้มันจะเป็นผมแค่ฝ่ายเดียวที่จะจาลึกสิ่งเหล่านี้ไว้แน่นไม่ลบเลือน...ก็ไม่เป็นไร

พอใจแล้ว...

จะไม่เสียใจที่เราได้เจอกัน ได้มาเป็นเพื่อนรักกัน...

จะไม่เสียใจที่เคยรู้สึกตัวช้าไปและสุดท้ายไม่เคยได้ตอบรับหรือบอกความรู้สึกออกไป...

เพราะสิ่งทีคนคนนี้มอบให้ผม...มันมากพอแล้ว

ทุกอย่าง..เขาเป็นทุกอย่างมาตลอด

แม้ผม...จะไม่ได้เป็นทุกอย่างของเขาก็ตาม...

ขอบคุณ...กูมีความสุขมาก

ขอให้มึงมความสุขเช่นกัน...ไอ้เพื่อนรัก

***************