ฉันจำได้ว่าของขวัญที่ฉันชอบมากที่สุดคือโทรศัพท์มือถือยี่ห้ออะไรสักอย่างที่ฉันไม่รู้จัก ตอนนั้นฉันไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ชิลี โทรศัพท์มือถือที่ฉันพกไปคือโทรศัพท์รุ่นเปิดฝา Lollipop ของ LG ฉันรักโทรศัพท์เครื่องนี้มาก เพราะฉันสะสมเงินซื้อมันเองกับมือ วันหนึ่งฉันและเพื่อนชาวญี่ปุ่นนัดกันไปทำซูชิที่บ้านเพื่อน เรานัดกันที่ห้างๆหนึ่งซึ่งสามารถมองเห็นได้ไกลๆจากหน้าต่างอะพาร์ทเม้นต์ของฉัน วันนั้นฉันจึงเดินอย่างสบายๆไปที่ห้างนั้นและไปถึงก่อนเวลา 10 นาที แต่ปรากฏว่าโชคชะตาช่างเล่นตลก ฉันไปผิดห้าง!!! ในเมืองของฉันมีห้างนั้นอยู่สองแห่ง ทิศเหนือและทิศใต้ ตอนนั้นฉันจึงต้องเรียกรถแท็กซี่จากห้างทิศเหนือไปห้างทิศใต้โดยไม่สนใจค่าใช้จ่าย เนื่องจากต้องการรักษาเวลา ฉันแชทคุยกับเพื่อนชาวญี่ปุ่นตลอดทาง เมื่อฉันถึงห้างแล้วฉันก็รีบจ่ายค่าแท็กซี่และลงจากรถไป วันนั้นเรามีปาร์ตี้ซูชิกันสนุกมาก แต่เมื่อกลับถึงบ้านฉันถึงรู้ตัวว่าโทรศัพท์มือถือของฉันหาย ฉันไม่แน่ใจว่าลืมไว้ในรถแท็กซี่หรือมีใครขโมยไป เนื่องจากเพื่อนชาวญี่ปุ่นเล่าให้ฟังว่าน้องสาวอุปถัมภ์ของเธอมีนิสัยขี้ขโมย ฉันหงอยตลอดทั้งวันหลังจากนั้น พอวันที่ 23 กรกฎาคม ก่อนวันเกิดฉัน 1 เดือน แม่อุปถัมภ์ของฉันซื้อของขวัญมาให้ เมื่อฉันแกะออกมาดูก็พบว่ามันเป็นโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ เป็นแค่ลูกอุปถัมภ์เนี่ยนะ ถึงกับ.ื้อโทรศัพท์มือถือใหม่ให้เลยหรอ ฉันคิดในใจดังๆ และอึ้งมากอย่างเก็บอาการไม่ไหว จนถึงตอนฉันกลับมาประเทศไทย ถึงแม้มือถือเครื่องนั้นจะไม่รองรับซืมของประเทศไทย ฉันก็ยังใช้มั้นฟังเพลงต่าง MP3 เรื่อยมา ตอนนี้ผ่านมา 11 ปีได้แล้ว โทรศัพท์เครื่องนั้นได้กลับไปสู่ดาวมือถือแล้วล่ะ มันเสียติดๆดับๆจนวินาทีสุดท้ายของเพลง Take me home country road ที่ฉันชอบฟัง