ฉันจำได้ว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่ฉันทำให้คนอื่นร้องไห้ โดยที่ฉันไปแซวเขาว่า ปากเหมือนช่องคลอดเลยเน้อ ซึ่งมาคิดๆดูแล้วมันเป็นคำพูดที่แรงมาก เขาคนนั้นเหมือนทำปากเจ่อๆตลอดเวลา เพราะดัดฟันและปิดปากได้ไม่สนิท ปากสีแดงอมชมพูบวกกับน้ำลายที่ติดริมฝีปากทำให้ฉันนึกถึงรูช่องคลอด และพูดออกไปโดยไม่คิด สิ่งที่เลวร้ายกว่านั้นก็คือฉันพูดเสียงดังมาก เพื่อนๆที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขาและฉันต่างพากันหัวเราะชอบใจ บางคนชี้มือไปที่ปากของเขาและหัวเราะจนปวดท้อง ฉันหัวเราะแค่นิดเดียวแต่ยิ้มอย่างสะใจตลอดเวลา ตอนนั้นฉันอยู่ตั้งม.4แล้ว แต่กระแส anti bullying ยังไม่เป็นที่นิยมนัก สักพักหลังจากเพื่อนๆทั้งห้องรวมตัวกันหัวเราะเขา เขาเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง ทำหน้าเหมือนผู้หญิงงอนแฟน เขาไม่สบตาฉัน แต่ฉันเห็นน้ำตาของเขาร่วงเผาะลงมาจากตากลมใสคู่นั้น ถึงตอนนั้นความรู้สึกผิดของฉันมันเริ่มเอ่อล้นขึ้นมาจากหัวใจไปจนถึงใบหน้า ฉันหน้าซีด และรีบวิ่งไปขอโทษเขาที่โต๊ะนักเรียน แต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะของเพื่อนทั้งห้องได้ ยิ่งเขาร้องไห้มากเท่าไหร่เพื่อนๆก็ยิ่งหัวเราะเขามากเท่านั้น อาจจะด้วยที่เขาเป็นผู้ชาย การร้องไห้ในวันนั้นจึงเป็นการแสดงความอ่อนแอในทัศนคติของคนส่วนใหญ่ ฉันรีบบอกขอโทษเขาเป็นร้อยครั้ง แต่น้ำตาของเขาก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้อีก ไม่ใช่รอยยิ้มในความรู้สึกเชิงบวก แต่เป็นรอบยิ้มที่ฉันเองก็คิดว่า เขานี่ช่างอ่อนแอจัง แค่โดนล้อแค่นี้ทำไมต้องซีเรียสด้วย ฉันมาคิดได้ทีหลังว่าตอนนั้นฉันเป็นคนเลวมากมายขนาดไหน ไหนจะ ฝการ bully รูปลักษณ์ภายนอกของเพื่อน, การมีทัศนคติไม่ดีที่เพื่อนร้องไห้ออกมา ทั้งๆที่ฉันเองเป็นสาเหตุและความไม่จริงใจในคำขอโทษที่ฉันพูดออกไป หลังจากนั้นเพื่อนคนนี้ก็ไม่พูดกับฉันไปเลยประมาณ 3-4 วัน นั่นส่งผลมห้ฉันไม่มีการบ้านวิชาเคมีให้ลอก ฉันเริ่มรู้สึกผิดจริงๆจังก็เมื่อผ่านเหตุการณ์