ฉันจำไม่ได้แล้วว่าวันที่หมอบอกว่าฉันเป็นคนน่ารัก มันเรื่องอะไรกันนะ เพราะเดิมทีฉันเป็นคนไม่ดี ฉันรู้เรื่องนี้อย่างถ่องแท้ ฉันเป็นคนปากหมา ทำก่อนคิด ขี้เกียจแม้แต่จะซักผ้าด้วยตัวเอง และกินจุ สิ่งที่พิสูจน์ความปากหมาและทำก่อนคิดของฉันนั้นมีอยู่วันหนึ่งที่ฉันไปหาหมอที่โรงพยาบาลแถวสีลม ฉันต้องนั่งรถไฟฟ้าตั้งแต่บางซ่อน เปลี่ยนรถไฟสายสีม่วงเป็นสายสีน้ำเงินและนั่งยาวไปจนถึงสีลม เดินขึ้นไปยัง skywalk อันแสนยาวไกลไปยังทางเข้าโรงพยาบาล ฉันจำได้ว่าวันนั้นฉันมีไข้เล็กน้อย และปวดหัวมาก กนะดูกกระเดี้ยวมันปวดร้าวไปหมด มัดกล้ามเนื้อส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือทุกวินาที ฉันแบกสังขารของตัวเองขึ้นไปพบหมอที่ชั้น 12 แน่นอนว่าฉันใช้ลิฟท์ แต่อาการป่วยของฉันก็ยังไม่ทุเลาอยู่ดี ฉันนั่งรอหมอเป็นชั่วโมง คุยกับหมออีกเกือบชั่วโมง และลากตัวเองไปจ่ายเงินและรับยา ต้องนึกสภาพโรงพยาบาลรัฐชื่อดีงซะก่อน คนธรรมดาสุขภาพดียังท้อแท้กับแถวรับยาเลย แล้วฉันล่ะ? หลังจากรับยาเสร็จแล้วฉันลงจากตึกเดินย้อนไปทางเดิมและขึ้นรถไฟฟ้าสีน้ำเงิน "ขอให้มีที่นั่งเถอะ ขอร้อง" ฉันคิดในใจ แล้วมันก็มีที่นั่งสำหรับฉันจริงๆ ขอบคุณสวรรค์ หลังจากที่มาถึงสถานีเตาปูนฉันต้องลงไปเปลี่ยนสายเป็นสายสีม่วง ฉันตัดสินใจขึ้นลิฟท์ ฉันไปต่อแถวขึ้นลิฟท์ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ามีคนนั่งรถเข็นต่อแถวอยู่ข้างหลังสุด เมื่อลิฟท์มาถึงฉันก็เดินขึ้นลิฟท์ปกติ ตัวลิฟท์เต็มไปด้วยคนทั้งแก่อ่อน แล้วคนนั่งรถเข็นคนนั้นก็ตะโกนออกมาว่า "ขอให้คนพิการขึ้นลิฟท์หน่อยสิ" ทุกคนขยับตัวเบียดเสียดกันเพื่อเว้นที่ไว้ให้รถเข็นคันนั้น ทันทีที่ขึ้นมาบนลิฟท์คนพืการคนนั้นก็พูดกระทบกระเทียบคนในลิฟท์ "ไม่พิการแล้วยังจะมาขึ้นลิฟท์ของคนพิการอีก ไม่มีน้ำใจเอาซะเลย ขาดีแม้ๆทำไมแล้วน้ำใจขนาดนี้...." เขาบ่นต่อไปไม่หยุดปาก ทันทีที่ฉันรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม ถึงฉันจะขา