ฉันเพิ่งซื้อลิปสติกมาใหม่
"ซื้อลิปสติกทำไมเยอะๆ ปากก็มีปากเดียว" ประโยคเดิมๆ ของเธอดังอีกครั้ง หลังจากที่เราเจอกันตามเวลานัด ยังไม่ทันได้หยิบถุงที่เพิ่งซื้อให้เธอดู เธอก็พูดต่อ
"ซื้อแต่สีเฉดเดิมๆ ไม่เบื่อหรือไง"
ฉันก้มลงมองลิปสติกแท่งใหม่ที่ยังไม่แกะห่อสลับกับรอยขีดสีลิปสติกแท่งอื่นๆ ในร้านบนหลังมือ
"ไม่นะ มันคนละเฉดกัน ถึงจะต่างกันแค่ไม่กี่เฉดกับที่เคยมี แต่มันคนละเฉดกัน"
เธอส่ายหน้าแล้วพูดแกมขำๆ "ไม่เข้าใจ"
"รู้มั้ยว่าถึงเฉดสีจะใกล้กันแค่ไหน แต่เทกซ์เจอร์มันไม่เหมือนกันนะ ทั้งแมตต์ ทั้งครีม มันไม่ได้ความรู้สึกเหมือนกันหรอก"
"ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ผู้หญิงนี่น้า"
ผู้หญิงนี่น้า
ทำไมนะ
ตลกของเธอที่มองว่าคาแร็กเตอร์ของผู้หญิงจำเป็นต้องสะสมลิปสติกหลายแท่งเหมือนๆ กัน ฉันกลับมองว่าการที่ผู้หญิงกลุ่มหนึ่งซื้อลิปสติกหลายแท่งเป็นเพราะเราอยากจะแตกต่างกันต่างหาก
"ถ้าเลือกสีที่โดดไปจากที่เคยมี มันก็ไม่เข้ากับหน้าดิ นี่คัดมาแล้ว" ฉันโต้กลับขำๆ เธอยักไหล่หันหลังยอมแพ้ แต่ฉันก็ยังได้ยินเสียงที่พูดทิ้งไว้
"ทาสีอะไรเราก็ว่าน่ารักทั้งนั้นอะ ไม่ต้องสวยแล้ว แค่นี้ก็ชอบแล้ว"
เธอนี่น้า
มันไม่เกี่ยวกับชอบหรือไม่ชอบนี่
เฉดสีในกล่องที่ฉันเก็บสะสมมันไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องนอน ฉันทำเพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพื่อเธอ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in