#parkwfic 

"ตื่น!!!!"

"ตื่นได้แล้วพี่ควานลิน!"

เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายบวกกับเสียงเคาะประตูทำให้คนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง

ถึงกับหลุดออกจากภวังค์เพราะเสียงของยู ซอนโฮ ที่แทรกซ้อนเข้ามาในตอนเช้าตรู่

ร่างโปร่งค่อยๆปรือตาขึ้นมาก่อนจะเห็นคนตัวบางยืนจ้องหน้าเขาอยู่อย่างไม่ลดละ

รู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันหยุดของเราทั้งคู่นะ จะรีบตื่นไปไหนกัน แต่ในเมื่อเข้ามาปลุกเขาถึง

ในห้องแบบนี้มันก็คงจะต้องตื่นไปตามระเบียบหลับต่อไม่ลงแล้วล่ะ มือนุ่มเอื้อมมือมาจับแขน

ของควานลินให้ลุกขึ้นช้าๆ ก่อนเจ้าตัวจะค่อยๆลุกขึ้นตามแรงดึง เพิ่งตื่นนอนไม่ถึงห้านาทีก็จะให้เขาลุกซะแล้วแต่ก็ยอมลุกเพราะความน่ารักของเด็กน้อยตรงหน้า

"ทำไมเราตื่นเช้าจัง หืม?"

"วันนี้วันหยุด เราควรจะตื่นเช้าๆสิ"

"ก็พี่ง่วงนี่นา"

"ถ้าง่วงก็นอนต่อเถอะ ผมไม่กวนแล้วก็ได้ อุตส่าห์ทำอาหารเช้าให้ ชิ!"

สิ้นสุดเสียงของซอนโฮ เจ้าตอนก็เดินกระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องทันทีเพราะความเอาแต่ใจ

แบบเด็กๆเลยทำให้ซอนโฮน่าเอ็นดูขึ้นมากกว่าเดิม มีแฟนก็แบบนี้แหละครับ ชอบขี้งอน

แล้วผมจะไปอะไรได้นอกจาก 'ง้อ' เท่านั้นครับที่จะทำให้อีกคนพอใจ

-

หลังจากที่อีกคนออกจากห้องไป ควานลินก็ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย

ของตัวเองก่อนที่จะออกไปเจอแฟนของตัวเอง ร่างโปร่งเป็นคนที่ค่อนข้างมีระเบียบพอสมควร

แต่ตั้งแต่มาคบกับซอนโฮความมีระเบียบ ความเคร่งขรึมของควานลินก็ละลายหายไปในพริบตา

ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดลำลองธรรมดาๆเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มสีดำ ผมเพร่าที่ไม่ได้ถูกเซตถูกปล่อยลงมาพร้อมกับหน้าม้าบางๆ ถึงจะไม่ได้แต่งอะไรมากแต่ก็ดูดีราวกับเทพบุตร ฝีเท้า

ทั้งสองข้างค่อยๆเดินไปยังห้องครัวซึ่งเจอเข้ากับซอนโฮกำลังยืนหันหลังให้เขา เสียงฟูฟ่องของไข่

บวกกับกลิ่นไหม้แปลกๆทำให้ควานลินค่อยๆเดินเข้าไปช้อนตัวอีกเอาไว้ เจ้าตัวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะบ่นออกมา

"ทำอะไรอยู่หรอคนดีของพี่"

"ไม่เห็นหรอทอดไข่อยู่น่ะ"

"ไม่เห็นหรอก แต่ได้กลิ่นไหม้ๆ ทอดไข่ไหม้หรอเราอ่ะ"

"โอ๊ะ!! พี่จะมาจับมือผมทำไมเนี่ย ผมทำได้หน่า"

ร่างโปร่งที่จับเข้าไปที่มือนุ่มของอีกคนก่อนจะเป็นคนบังคับตะหลิวเอง โดยยังมีมือของซอนโฮซ้อนอยู่

มือปลาหมึกของควานลินอีกข้างก็คว้าที่เอวของซอนโฮเรียบร้อย ทำเอาคนตัวบางหน้าแดงไปหมด 

แถมใบหน้าของควานลินก็มาซบอยู่ที่ไหล่ข้างขวาอีก จะใกล้ชิดเกินไปแล้วนะ 

"อ่ะ เสร็จแล้ว ทอดไข่อะง่ายๆเอง ยังพลิกไม่ได้เลย"

ควานลินที่ค่อยๆตักไข่เจียวโดยมือยังบังคับเอาไว้อยู่ไปใส่ในจานที่ถูกตกแต่งไว้ล่วงหน้าก่อนอยู่แล้ว

ทอดไข่เสร็จแล้วควานลินก็ยังไม่ยอมปล่อยซอนโฮให้เป็นอิสระ มือกร้านค่อยๆจับเอวซอนโฮหมุนตัว

เข้าหาตัวเอง ระยะห่างของใบหน้าก็แคบลงๆเรื่อยๆก่อนร่างบางจะพยายามดิ้นแต่ควานลินก็ยังจับเอว

เอาไว้ไม่ยอมปล่อย

"พี่อ่ะ ทำแผนผมเสียหมดเลย"

"ถ้าขืนพี่ปล่อยให้เราทำเอานะ พี่คงได้กินไข่ไหม้จากน้องซอนโฮแล้วล่ะ ฮ่าๆ"

"ไม่ต้องมาขำกลบเกลื่อนเลย"

ร่างบางทำหน้าเบะก่อนจะก้มหน้างุดลงเพราะไม่อยากมองหน้าอีกคน ไม่ใช่อะไรหรอกนะ

ก็คนมันเขินน่ะสิ เล่นจ้องหน้ากันขนาดนี้ก็หวั่นไหวนะถึงจะทำมาหลายครั้งแล้วก็เถอะ

"โอ๋ๆคนดีของพี่ พี่ไม่แกล้งแล้วก็ได้"

"......."

"เงยหน้าขึ้นมาคุยกันนะครับ ไม่งอนพี่นะซอนโฮ"

พอได้ยินแบบนั้นร่างบางก็ยอมเงยหน้าขึ้นมาแต่โดยดี แต่ทว่าร่างโปร่งดึงตัวซอนโฮเข้ามาชิดอีก

ก่อนที่ริมฝีปากจะจรดไปปากนุ่มของอีกคน จู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ก็แย่สิ

"อะ..อื้อ"

มือนุ่มค่อยๆเอามือคล้องคอของคนสูงกว่า ก่อนจะเอียงหน้าเพื่อปรับองศาในการจูบมากยิ่งขึ้น

ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอีกคนอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ผลัดกันจูบไปมา ก่อนจะค่อยๆผละออก

เพราะหายใจไม่ทัน อยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงลมหายใจที่หอบถี่ก่อนจะควานลินจะกระตุกยิ้มเล็กน้อย

และจุมพิตไปยังหน้าผากมนของคนตัวบาง

"ดีกันนะครับซอนโฮ"

"อะ..อื้อ ดีก็ได้"

"พี่อ่ะชอบฉวยโอกาสแบบนี้อยู่เรื่อยเลย"

"แล้วชอบมั้ยล่ะ?"

ควานลินที่ลองเชิงถามไปเล่นก็ทำให้หน้าซอนโฮแดงขึ้นมากว่าเมื่อกี้อีก น่ารักดีจริงๆ

"ไม่ชอบคงไม่จูบตอบหรอก ไม่รู้แล้ว จะกินข้าว!!"

"ฮ่าๆ เด็กดื้อเอ้ย!!"

END.

TALK

แต่งตอนนี้ด้วยความมึนมากๆ เรือ #หลินโฮ ของพี่จะต้องไม่อับปางนะคะ

สามารถพูดคุยกันได้ในทวิต @_PARKWJ /สกรีม #parkwfic