ไม่เคยชอบแมวมาก่อน . . .
ถ้าจะบอกว่าเป็นคนรักแมว
ขอตอบว่า ‘ไม่ใช่’

---

แต่ก็รับแมวมาเลี้ยง
อะไรบางอย่างในแมวตัวนี้
ทำให้ฉันตัดสินใจ 
และเปิดพื้นที่ชีวิตตัวเอง
ให้แมวตัวนี้ก้าวเข้ามา

ฉันไม่ใช่ทาสแมว
เพราะไม่ได้ชอบแมวทุกตัวบนโลกนี้

แมวตัวที่มาอยู่ด้วยกันนี้
ฉันไม่เคยมองว่ามันเป็นแมวเลย
แต่ฉันมองมันเหมือนกับ สิ่งมีชีวิต 
ที่มีชีวิตอยู่ข้างๆเรา

มันสัตย์ซื่อ 
และตรงไปตรงมาเสมอ
ทุกครั้งที่ทำอะไรไม่ถูกใจกัน เราก็จะโวยวายใส่กัน
อืมใช่ แมวก็โวยวายในแบบแมวนั่นแหละ 
/ เสียงเมี๊ยววว แผดดัง แสบแก้วหู ส่งสัญญาณว่าไม่พอใจ
/ เสียงครืดดดๆ เวลาอยู่ใกล้ บ่งบอกว่า มันมีความสุขและสบายใจแค่ไหน
/ หรือแม้แต่เวลาที่หิว และเดินวนไปวนมา สลับกับมองหน้าฉันอยู่แบบนั้น จนกว่าจะลุกไปเทอาหารให้
มันสื่อสารอย่างตรงไปตรงมาเสมอ


ในยามที่ฉันร้องไห้
หรืออยู่ในอารมณ์เศร้า
มันไม่วอแว ไม่ก้าวก่าย 
ไม่เรียกร้องให้ฉันไปเทอาหาร
มันทำตัวเงียบเชียบ
และนั่งข้างๆฉัน แบบนั้น - ไม่ไปไหน
ต่อให้ไม่เข้ามาใกล้ แต่ไม่เคยอยู่ห่างจากสายตา
ฉันสามารถนั่งร้องไห้ต่อหน้ามัน
และมันก็นั่งมองฉันด้วยสายตาราบเรียบ
มันคงไม่เข้าใจว่าฉันทุกข์ใจอะไร
แต่มันก็เลือกที่จะอยู่ข้างฉันแบบนั้น
เสมอเสมอ
นั่งอยู่แบบนั้น
จนกว่าฉันจะลุกขึ้นอีกครั้ง

---

แมวเป็นเหมือนยาปลอบใจคนเศร้า
ที่ไม่ต้องกลืนแล้วกระดกน้ำตาม
มันทำหน้าที่รักษา
แต่กระบวนการต่างออกไป

สิ่งที่แมวสะท้อนกลับมาผ่านพฤติกรรมของมัน
ทำให้ฉันสามารถรับรู้ตัวเองอยู่เสมอเสมอ
ว่ากำลังเป็นยังไงอยู่...

แมวจะร่าเริงเป็นพิเศษ คึกคัก 
เวลาที่ฉันอยู่ในอารมณ์ที่สบายใจ
แมวจะนิ่งเงียบสุขุม 
ในเวลาที่ฉันต้องการนิ่งเงียบ 
และกำลังตั้งใจฟังเสียงบางอย่างในตัวเอง

มันก็แปลกดี
ที่เหมือนว่าเราสื่อสารกันได้
แมวตัวนี้ ไม่ใช่ลูก ไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่อะไรเลย
แต่มันเหมือนตัวฉันเอง
มันเหมือนฉันกำลังเลี้ยงตัวเองในร่างแมว

ฟังดูประหลาด

แต่ฉันกับแมว เป็นแบบนั้นต่อกันจริงๆ
ฉันนึกไม่ออกว่า ชีวิตที่ไม่มีแมว
ในสถานการณ์ชีวิตแบบนี้ จะเป็นยังไง

ตอนที่จะรับมาเลี้ยง ทุกคนเตือนว่าจะเป็นภาระ
แต่รู้มั้ย ฉันมั่นใจว่า
มันไม่เป็นภาระเลย
ฉันต่างหากที่เป็นภาระของแมว
ที่ต้องมาคอยปลอบ คอยอยู่เป็นเพื่อน 
คอยเอ็นเตอร์เทนฉัน
มีแค่มันที่ไม่มีเงื่อนไขอะไรกับฉัน
มันช่วยปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวฉัน
ช่วยสะท้อนมุมที่แย่ๆของฉัน
ช่วยสะท้อนบาดแผลในชีวิตฉัน
ผ่านบาดแผลในชีวิตของมัน

แมวตัวนี้เป็นแมวจร 
ที่โดนรถชนตั้งแต่เด็ก และนอนอยู่ รพ.สองเดือน
ฉันบังเอิญเจอแมวตัวนี้
ผ่านทวิตเตอร์พี่คนนึงที่ฉันติดตามอยู่

อะไรบางอย่างดึงดูดฉันให้ไปหาแมวตัวนี้
และมันเลือกฉัน
อุ้งมือสองข้างของมัน
แตะมาที่หน้าฉัน ราวกับจะโผเข้ากอด
ใดใดก็ตาม ฉันรู้สึกทัชกับมันตั้งแต่ครั้งที่เจอ

ตั้งแต่นั้น
ก็เป็นจุดเริ่มต้น

ความสัมพันธ์ระหว่างคนกับแมว

เป็นสิ่งมีชีวิตที่ประหลาดต่อกันและกัน
แต่เรากลับเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต้องการกันและกัน


สิ่งมีชีิวตที่ทำให้ฉันรีบกลับบ้าน


สิ่งมีชีวิตที่รอคอยให้ฉันกลับบ้าน เวลาเดิม ทุกๆวัน


สิ่งมีชีวิตที่รีบเดินเข้ามาหาทันทีที่ฉันขยับตัวทุกเช้า

ตื่นเต้นเมื่อฉันเปิดตู้เย็น
มันกระตือรือล้นเสมอเมื่อตู้เย็นถูกเปิดออก

สิ่งมีชีวิตที่เฝ้ามองฉันออกไปทำงานนอกบ้านด้วยสายตาละห้อย 


สิ่งมีชีวิตที่คอยเดิมตาม และโวยวายเมื่อฉันอาบน้ำนาน
และเป็นภาระให้ต้องมาถูไถตัวใหม่เพราะกลิ่นเจ้าตัวหายไปหมดแล้ว


สิ่งมีชีวิตที่ต้องคอยนั่งเฝ้า เวลาฉันนั่งร้องไห้


สิ่งมีชีวิตที่นั่งดูท้องฟ้าเป็นเพื่อนกันทุกครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนเลย นับตั้งแต่วันที่มาอยู่ด้วยกันแล้วมันปล่อยให้ฉันนั่งดูท้องฟ้าคนเดียว


และที่สำคัญ มันไม่เคยคิดที่จะหนีไปจากฉันเลย
ไม่เคยเลย

---