• ผืนผ้าใบขาวสะอาด
ถูกขึงตรึงบนเฟรมไม้
บรรจงวาง บนขาตั้ง วางในมุมที่ดีที่สุดของห้องเล็กๆ ที่แสงพอจะส่องถึง
สีและพู่กันเบอร์ต่างๆ ถูกวางเรียงพร้อมใช้งาน

มือบรรจงบีบสีลงบนถาดไม้
สายตาพินิจพิจารณาสีตรงหน้า

Blue Turquoise - 905 
คือสีที่เธอโปรดปรานที่สุด
แต่บางครั้งเธอก็รักสีซีเปียกว่าสีใดๆ

มือหยาบหยิบพู่กันตวัดเนื้อสีขึ้นมา
หญิงสาวลังเลเล็กน้อย 
ก่อนที่จะป้ายสีลงบนผิวผ้าใบ

ผ้าใบขาวสะอาดที่ปราศจากเส้นร่าง
ทำให้เธอตะกุกตะกักที่จะเเต้มสีโปรดลงไป
เธอสูดลมหายใจเข้าสู่ภายใน
หลับตาลงราวๆ 2 วินาทีเห็นจะได้
และเริ่มลงมืออย่างคล่องแคล่ว

ไม่เคยมีครั้งใดที่เธอปาดสีลงไปโดนไม่มีภาพในหัวล่วงหน้า ถึงแม้จะไม่มีเส้นร่างจากดินสอ
แต่เธอมีภาพ (ของความรู้สึก) อย่่างแจ่มชัด

แม้จะลังเลในตอนเริ่ม
แต่ในที่สุด สีก็จะถูกสะบัด ปัดป้ายลงบนผ้าใบสีขาวสะอาด — ด้วยการตัดสินใจของเธอ

เธอเเต้มสีโปรดลงไป
ตามด้วยสีต่อๆมา

แสงแดดค่อยๆเปลี่ยนสี
เสียงนกเจื้อยแจ้วที่ส่งเสียงยามเช้าค่อยๆหายไป
ทิ้งไว้เพียงความเงียบ ที่ปรากฏตัวพร้อมแสงดาวและพระจันทร์ 
เงียบ — เสียจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถจากที่ไกลๆ
ได้ยินเสียงลมพัด และใบไม้โบกสะบัด
มือและชุดเปื้อนไปด้วยสี

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
เป็นเช่นนั้น
ในเวลาที่เธออยู่ตรงหน้าผืนผ้าใบ

---

นิ้วมือของเธอบ่งบอกว่าเธอผ่านอะไรมามากมาย
นิ้วมือที่ต่อสู้กับผืนผ้าใบ ผืนแล้วผืนเล่า 
พู่กันและหลอดสี
ริ้วรอยจางๆ ที่เป็นหลักฐานว่าเธอขมวดคิ้วบ่อยแค่ไหน

เธอผ่านวันเวลามา...
มากพอที่เธอจะรู้จักมือของเธอเอง
กล้ามเนื้อมือและการบังคับมันให้เป็นไปดังใจ
เธอพบว่า
เธอช่างไม่เหมาะกับการลงสีแบบมีเส้นร่างเอาเสียเลย
ที่บอกว่ารู้จักหน่ะ ก็รู้ว่าควบคุมไม่ได้เลย ไม่ได้เลยจริงๆ

ชีวิตเธอเคยชินกับอิสระ
 — และความโดดเดียวก็ด้วย

บ่อยครั้ง
ที่มือของเธอก็ทำงานไม่ประสานกับใจและความคิด
สายตาของเธอหรือเปล่าที่เป็นตัวตัดสิน?
และความรู้สึกไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มทำงาน

เธอผิดพลาด
และแก้ไขสีที่ไม่ได้ดังใจ
จริงอยู่ว่ามันแก้ได้ — แต่ก็ไม่เหมือนที่ตั้งใจไว้หรอก
ก็เธอหน่ะ เป็นพวกบ้าความสมบูรณ์แบบเอาซะเหลือเกิน

หลายครั้งที่เธอใช้สีขาวทาทับผ้าใบทั้งผืน
ราวกับโกรธสีทุกสี แปรงทุกแปรงที่สัมผัสผ้าใบของเธอ
รวมไปถึงโกรธมือของเธอ ที่ไม่เป็นดังใจ

เธอผ่านการแก้ไขผ้าใบผืนแล้วผืนเล่า
ไม่ปรารถนาที่จะเห็นสิ่งที่ไม่ชอบ ถูกเอามาวางใกล้ตัวเธอ การสาดสีขาวลงไปเป็นเรื่องที่สบายใจที่สุด
—เธอพึงพอใจที่ได้ทำเช่นนั้น

[ แต่ถึงอย่างนั้นเธอแน่ใจหรือ
ว่าจะขาวสะอาดดังเดิมได้จริงๆ ... ]

สีขาวช่วยกลบทุกสี
แต่ไม่อาจกลบความนูนของเนื้อสีได้เลย

ผิวของผ้าใบโอบอุ้มความหนาของสีที่หนาหนักขึ้นเรื่อยเรื่อย —

พู่กันทำงานอย่างขัดข้องเล็กน้อย
เพราะร่องรอยของสีเดิม
มันไม่ลื่นไหลเหมือนเวลาที่ปาดลงบนผ้าใบเกลี่ยงเกลา

---

•• เธอพยายามแก้ไขแบบนั้นอยู่หลายครั้ง
สุดท้ายเธอต้องยอมแพ้
และเริ่มต้นกับผ้าใบผืนใหม่
ยอมให้มีผ้าใบที่ไม่ชอบวางตั้งอยู่ในห้องบ้าง

และเริ่มต้นใหม่
ตั้งใจกับผ้าใบผืนใหม่
มีความสุขกับผ้าใบผืนใหม่
ให้นิ้วมือได้มีอิสระไปพร้อมกับพู่กันคู่กาย

ปล่อยให้ตัวเองได้ยิ้มอีกครั้งและอีกครั้ง
เรื่อยไป :-)

?


3 กรกฎา ปี 2020
[ พบว่า : ชีวิตเปรียบเสมือนสีน้ำมันบนผ้าใบ ]