sorry not sorry : คำขอโทษไม่ได้ทำให้หายดี - me : 2020

อีกฝ่ายผละตัวออกจากเธออย่่างแรงด้วยความตกใจ

‘ ขอโทษ ...’

เธอหนีออกมาจากตรงนั้นด้วยความตกใจเช่นกัน
และนั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับเธอที่นั่น

ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่
แต่มันเกิดขึ้นแล้ว ...

...ความกลัวเข้าจู่โจม และเธอก็พยายามปลอบใจตัวเองให้ก้าวข้ามผ่านสถานการณ์นั้นไปให้ได้ แม้มันจะยังคงหลอกหลอน

ความเจ็บปวดจู่โจมแบบไร้มารยาทไม่มีการแจ้งเตือน ไม่มีการส่งสัญญาณใดใด

ไม่ว่าจะเป็นความเจ็บปวดเข้มข้นหรือบาดลึกแค่ไหน
น้อยหรือมาก เนิ่นนานหรือเพิ่งพ้นผ่านไป คำขอโทษเพียงคำเดียวไม่อาจจะคืนทุกอย่่างให้ปกติได้ —

เขาพยายามชดเชยทุกอย่าง
แต่ไม่สามารถเอาอะไรคืนกลับมาได้

บาดแผลนั้น ทั้งลึกและถูกกรีดเป็นทางยาว
นั่นล่ะ คือสิ่งเดียวที่ได้รับ

[ แผลแรกเขาเป็นคนทำ
เหมือนมีดที่ปักเข้ากลางหัวใจ ]

[ มันยิ่งลึกลงไป เพราะเขาคือคนที่เธอรักมากที่สุด ]

[ และเขาก็รักเธอมากที่สุด ]

ส่วนแผลที่เป็นทางยาวนั้น...เป็นฝีมือของเธอเอง

เธอที่วิ่งหนีมาตลอดทำให้แผลนั้นยิ่งถูกเกี่ยวรั้งโดยสิ่งต่างๆรอบตัว โดย แรงวิ่ง แรงเดิน แรงล้ม แรงลุกคลุกคลาน เธอรู้สึกว่า แรงโน้มถ่วงของโลกนอกจากจะไม่เป็นใจให้เธอ ไม่ช่วยเธอแล้วมิหนำซ้ำ ยังตอกซ้ำให้วัตถุที่ปักคาที่หัวใจนั้นตอกลึกลงไปกว่าเดิม ยิ่งวิ่งยิ่งลึกลงไป ราวกับยิ่งดิ้น ยิ่งจมลงในน้ำลึก ... ยิ่งวิ่ง วัตถุยิ่ง กรีดเป็นทางยาวและลึกลงอย่างช้าๆ ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด

บางทีหัวใจคนเรา
อาจจะเป็นหลุมดำแห่งจักรวาลที่แท้จริง —
ยากแท้หยั่งถึง

นานนับสิบปีที่เธอเอาแต่วิ่งหนี วิ่งสุดชีวิต
ไปพร้อมกับแบกความเจ็บปวด
ความกลัว
มือไม้เอาแต่กุมปากแผลที่เลือดไหลไม่หยุด
จนไม่ทันได้ทำอะไร ไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่
เหมือนคนอื่น หรือ อย่างน้อย ...ก็ดั่งที่ใจต้องการ

ทุกครั้งที่เธอเหมือนจะทุเลาลงบ้าง
พอได้ยิ้ม ได้หัวเราะ
เเต่ราวกับคำสาปร้าย
เธอจะยิ่งเจ็บและปวดยิ่งกว่าเดิม
ถ้าไม่ใช่เพราะแผลเก่า
ก็แผลใหม่
เหมือนเธอไม่ได้ถูกสร้างขึ้นเพื่อความสุข

— ปราณีกันบ้างก็ได้
ช่วยเบามือกับเธอหน่อย

อีกฝ่ายประโคมคำขอโทษใส่เธออย่างนับไม่ถ้วนทุกครั้งที่มีโอกาส — ขอโทษทั้งคำพูด

และ ขอโทษด้วยชีวิต
ด้วยการยอมพังทลาย
และสูญสลายจากชีวิตของตัวเอง

ราวกับชีวิตที่เหลือของเขา
มีขึ้นเพื่อการขอโทษเธอ...

เธอไม่คิดถึงการให้อภัย
คิดแค่ต้องการ ‘ลืม’ และใช้ชีวิตต่อไป

จนวันหนึ่ง ที่เขา ไม่อยู่เพื่อขอโทษ
ไม่อยู่ทำหน้าสำนึกผิดเวลาพบเธออีกแล้ว — เธอโล่งใจ

ไม่มีน้ำตาต่อหน้าคนอื่น

ระยะเวลาผ่านไป หลายร้อยวัน หรือ อาจจะเป็นพันวัน
เธอรู้สึกตัวขึ้น ว่าไม่มีเขาอยู่อีกต่อไปแล้ว

ทั้งๆที่ผ่านมาเธอทำราวกับเขาเป็นวัตถุ
เธอเมินเฉย เย็นชา
แต่เมื่อเธอพบ พบว่าเขาหายไปตลอดกาลแล้ว

เธอร้องไห้จวนจะขาดใจ
จนอยากตายตามไปให้รู้แล้วรู้รอด
เจ็บปวดราวกับโดนเฉือนเข้าที่ขั้วหัวใจ
เชื่องช้าแต่เจ็บปวด

เจ็บกว่าบาดแผลที่ถูกปักเข้ากลางหัวใจและถูกกรีดลากเป็นทางยาว — เธออยากจะหยุดหายใจ เสียเดี๋ยวนั้น
เสียตรงนั้น

เธอใช้ชีวิตต่อไป ด้วยร่างที่เลื่อนลอย
กลวงโบ๋ลึก

หากคุณจ้องลงไปในหัวใจของเธอ
คุณอาจจะหาพื้นส่วนล่างสุดไม่พบก็เป็นได้

เธอมีชีวิตด้วยการเคลื่อนย้ายไปเรื่อยๆ
เหตุผลจอมปลอมคือ : เธอสนุกกับความแปลกใหม่ของชีวิต ที่ได้เปลี่ยนไปเรื่อยๆ

‘หาเหตุผลมารองรับ’
... เธออาจเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องนั้น

แต่รู้ไหม : ที่จริงแล้ว เธอกำลังตามหาบ้านของหัวใจ
ตามหาสิ่งที่ขาดหายไป ที่ที่จะทำให้เธอปลอดภัยและไม่ต้องออกเดินทางอีก

เพราะเธอเหนื่อยล้าเต็มที
การเดินทางอย่างไม่ได้หยุดพักนี้
ทำให้ร่างกาย จิตใจ และวิญญาณของเธอ อ่อนล้า
จวนสลาย ทั้งทั้งที่อยากจะสลายหายไป แต่ลึกๆ เธอกลับกลัวการหายไปเฉยๆและไม่มีใครอาลัยเธอแม้แต่น้อย

เธอออกเดินทางตามหาชิ้นส่วนที่ไม่มีวันพบ
หรือแท้จริง มันไม่มีชิ้นส่วนนั้นแต่แรก —
การที่เธอคิดว่ามันหายไปพร้อมการจากไปของเขา
แท้จริงมันอาจจะไม่เคยมีเลยตั้งแต่แรกก็ได้

เพียงแต่เธอเองที่ไร้ความสามารถ ในการเติมเต็มหัวใจตัวเอง จึงเอาเหตุผลของการจากไปของเขามาอ้าง
เธอไร้ความสามารถในการเผชิญหน้ากับสถานการณ์นั้นเอง เธอจึงอ้างความเจ็บปวด

— เธอตัดสินใจหยุดเดิน

เขาขอโทษมากขนาดนั้นแล้ว
ทำไมยังไม่หายดีอีก

พอเถอะ สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่คำขอโทษหรอก
แต่เธอต้องการเพียงใครสักคน ที่บอกกับเธอว่า

ทุกอย่างจะโอเค มันจะไม่เป็นไร เธอจะดีขึ้นได้ เธอจะหายดี — ใครสักคน ที่กอดเธอไว้

ไม่ต้องเติมเต็มเธอ
เเต่บอกกับเธอว่่า

เธองดงามได้ เธอจะโอเค แม้อยู่ในสภาพนี้
ใครสักคน — ที่ยอมรับตัวเธอไปพร้อมๆกับเธอ

ใครสักคน — ที่ทำให้เธอยอมรับ
สิ่งที่มันเกิดขึ้นไปแล้วทั้งหมดนั้นได้
แล้วเริ่มต้นเดินหน้า และรักษาตัวเองให้แข็งแรงขึ้น

ที่ผ่านมาไม่ใช่การขอโทษ
ไม่ใช่การให้อภัย

แต่ต่อจากนี้เป็นการยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น
ยอมให้ตัวเองได้รับการปลอบใจ

ยอมให้ตัวเองได้ร้องไห้
ยอมให้ตัวเองได้ถูกโอบกอด...อย่างที่ไม่เคยยินยอมมาก่อน

?

แด่เขาที่จากไปแล้ว
แด่หัวใจของเธอที่ยังคงต้องอยู่
อย่าพึ่งแหลกสลายไป

[ — จากฉัน ]
แม้ชีวิตที่ผ่านมา
จะมีแต่คนที่กระทำให้เธอเจ็บ
และเอาแต่ขอโทษ

แต่ไม่เคยเลย ไม่เคยที่เธอจะรู้สึกพึงพอใจ
ยิ่งได้ยิน ยิ่งเกลียด โกรธ มากขึ้น

แต่น่าขำ ที่เธอเองก็เอาแต่พร่ำพูดคำที่เธอเกลียดเหมือนกัน จมปักอยู่กับความรู้สึกผิดของตัวเอง

จริงๆแล้ว คำขอโทษ
อาจไม่ใช่คำสำหรับผู้ที่ถูกกระทำ
แต่อาจเป็นคำสำหรับการปลดปล่อยตัวเอง
...ให้เป็นอิสระ
ของผู้ที่เป็นฝ่ายกระทำเสียมากกว่า

ถึงกระนั้น
เธอก็ยังไม่วายที่จะเอ่ยคำขอโทษอีก
เพราะนั่นอาจจะเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้
เช่นเดียวกับที่มันเป็นสิ่งเดียวที่เขาทำให้เธอได้

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น