: นี่ รู้เหตุผลที่เราออกเดินทางครั้งนี้มั้ย
: แค่รู้ว่าอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว เหตุผลแค่นี้พอหรือเปล่าล่ะ
: เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยตอบคำถามด้วยคำถามซะทีนะ
: แล้วเมื่อไหร่จะเลิกพูดขึ้นมาแบบไม่มีอินโทรล่ะ
: อ่า
: อืม
: เธอนี่มันเธอจริงๆ

---

อีกครั้งที่เราออกเดินทาง
ไม่ใช่การเดินทางไกลอะไร
แต่หากเป็นการเปลี่ยนเส้นทางเล็กน้อย
เพื่อเปลี่ยนมุมมองจากการมองสิ่งเดิมให้ต่างออกไป
เพราะไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง
แต่เพราะไม่ชอบชีวิตแบบรูทีนเหมือนกัน
ก็เลยเปลี่ยน ที่อยู่ เปลี่ยนการเดินทาง (ไปให้ไกลขึ้น) 
แต่ทำงานเหมือนเดิม —
ส่วนจะเปลี่ยนงานมั้ยก็ค่อยว่ากันอีกเรื่อง
ตอนนี้เปลี่ยนเท่านี้ก็พากันช้อคเบาๆทั้งคนทั้งแมว
ระหว่างนี้ก็คง เป็นช่วงเวลาของการปรับตัว
จากที่ไม่เคยต้องเดินทางไปทำงานก็ต้องเดินทางมากขึ้น วางแผนมากขึ้น เจอผู้คนมากขึ้น ใช้เวลามากขึ้น มีค่าใช้จ่ายมากขึ้น ; เพื่อแลกกับการฝึกตัวเองให้เจอเรื่องพวกนี้ซะบ้าง
จะว่าไป ถ้าใครไม่เข้าใจ
ก็คงคิดว่าฉันนี่มันหาความลำบากใส่ตัวเองแท้ๆ
แต่ก็นะ ทำงานมา 3 ปี ที่พักอยู่ใกล้ที่ทำงานแบบห่างออกไปแค่ 10 นาที ชีวิตไม่มีอะไรเลยนอกจาก งาน บ้าน งาน บ้าน บ้าน บ้าน งาน งาน งาน วนไปแบบนี้
ถึงได้บอกไงว่า
ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง
แต่ก็ไม่ชอบรูทีน
พออยู่กับเรื่องที่ไม่ชอบนานเข้า
ก็กลายเป็นพาลเกลียดชีวิตไปด้วยซะแบบนั้น

นั่นหน่ะ ทำให้ชีวิตยากขึ้นเป็นสองเท่า
เพราะความคอมพลิเคทนี้ก็เลยทำให้กังวลที่จะต้องลากให้ใครก็ตามเข้ามาเกี่ยวข้องกับชีวิต ทำเขางงไปตามๆกันว่า นี่มัน ... อะไรของเธ๊อออออ

แต่ก็นะ ( แต่ก็นะอีกแล้ว ) พอรู้ว่าปัญหามันคือตรงไหน ก็ค่อยๆ แก้ๆกันไปล่ะเนอะ 

ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง ;
( จริงๆไม่ใช่ไม่ชอบ แต่กลัวมากกว่า ) 
ถ้าเป็นข้อนี้ ก็คงเรื่องที่กลัวเอาไว้ตามเดิม
อย่างเช่น งาน คงเป็นเรื่องใหญ่ของเราที่จะต้องเปลี่ยน / งั้นก็ไม่ต้องเปลี่ยน แต่บ้านมันยังย้ายได้ เราควบคุมชีวิตเราได้ งั้นก็ย้ายบ้านแล้วกัน ... ซึ่งย้ายมันทุกปีเลย ที่ที่อยู่นานสุดคือ ปีครึ่ง !
ไม่ชอบรูทีน ไม่ชอบอะไรซ้ำๆ ;
งั้นก็สร้างลูปใหม่ๆ ให้ตัวเอง ในทิศทางที่เป็นไปได้
ถึงจะกลัวการเปลี่ยนแปลง แต่เรื่องเดียวที่เราทำบ่อยที่สุดคือ ‘จัดเลย์เอ้าท์ห้องนอนใหม่เกือบทุกสองเดือน’ เพื่อให้รู้สึกมีบางอย่างเปลี่ยนไปแต่ก็เหมือนเดิม อืมมม งงตัวเอง ย้อนแย้งในย้อนแย้ง 55555

รู้แหละว่าคนปกติเขาคงไม่เป็นกันขนาดนี้
แต่ก็นะ ดันเกิดมาเป็นแบบนี้ไปแล้ว
ก็คงแค่อยู่กับมันไป — หวังแค่ สักวันเราจะหยุดนิ่งได้ และรู้สึกเพียงพอแล้วสำหรับชีวิต ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น 
หรือบางทีฉันอาจจะถูกสร้างขึ้นมา
เพื่อถูกเปลี่ยนแปลงอยู่เรื่อยไปก็ได้
หรือจริงๆไม่มีอะไรหรอก เราแค่เป็นอินทีเรียเฉยๆ ก็เลยจัดบ้านบ่อยยย
ข้อไหนสำคัญล่ะ?
ก็แค่ใช้ชีวิตไป
รับมือกับตัวเองไปแบบนี้ล่ะมั้ง
ไม่ว่าจะเหตุผลข้อไหน หรืออาจจะเป็นทุกข้อมารวมกัน
ก็แค่ใช้ชีวิตไป เท่านั้นแหละ

---

แบบบ้านที่ออกแบบไว้ตั้งแต่สองปีที่แล้วถูกสร้างใกล้เสร็จแล้ว คงทันปีใหม่นี้แน่ๆ ; รู้สึกดีใจ
แม้ว่าชีวิตของเราจะไม่เข้าที่เข้าทางอะไรเลย
แต่เรากลับทำบ้านนั้นให้เป็นรูปร่างได้
บ้านที่จะอยู่ในชีวิตครอบครัว ครอบครัวหนึ่งไปอีกหลายสิบปี บ้านที่จะก่อเกิดบางสิ่งเกิดขึ้นในอนาคต 
รู้สึกขอบคุณจังเลยที่คนอย่างเรา คนที่ไม่มีอะไรเป็นรูปร่างสักอย่าง กลับทำเรื่องนี้ขึ้นมาได้ 
: )
เนี่ยแหละมั้งเหตุผลที่ไม่กล้าเปลี่ยนงาน เพราะยังอยากรอดูบ้านหลังนี้ให้เสร็จทันสิ้นปีนี้ แล้วก็ไม่อยากเปลี่ยนอาชีพเพราะยังอยากเห็นครอบครัวอื่นๆ ที่จะได้อยู่ในบ้านที่เราออกแบบไปอีกหลายๆครอบครัวเลย 
เพราะแบบนั้น ก็เลยอยากออกแบบใจตัวเองก่อน
สร้างใจตัวเองให้แข็งแรงกว่านี้ ก่อนจะไปออกแบบ ( ชีวิต ) บ้านให้ใคร —

และหวังว่า การย้ายครั้งนี้ จะเป็นการลงหลักปักฐานซะที อย่างน้อยก็ระยะหนึ่ง เราไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว มีแมวงอกมาตั้งหนึ่งตัว พอมีเจ้านี่อยู่ในชีวิต ก็คิดทุกอย่างมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว ; และมีสติมากขึ้นด้วย!