จอห์นนี่ ซอ ไม่เคยคาดคิด

ว่าชายหนุ่มที่เป็นที่หมายตาหมายใจของหญิงสาวหลายต่อหลายคนอย่างไทเลอร์จะมาปรึกษาแบบจับเข่าคุยกันกับเขาถึงบ้าน ว่าด้วยเรื่องวิธีขอเจน สาวแว่นเจ้าของผมสีจินเจอร์ที่วันๆขลุกอยู่แต่กับหนังสือ ไร้ท่าทีสนใจจะออกเดทกับใคร ไปพรอมด้วยกัน

"แกว่าเจนจะตอบตกลงไหม"

ไทเลอร์ที่มุดหน้าเข้าไปในปลอกหมอนด้วยความสิ้นหวังเอ่ยถามเสียงเบา 

หลังจากหาร้อยแปดวิธีและไอเดียชวนไปพรอมไนท์กันอยู่หน้าคอมสองคน นานหลายชั่วโมง

พบว่าไม่มีวิธีไหนที่ไทเลอร์จะสามารถพิชิตใจเธอได้นอกจากการเดินเข้าไปถามตรงๆอย่างที่พึงกระทำ

"ฉันไม่รู้"

สมองของจอห์นนี่ว่างเปล่า 

หากเป็นเรื่องแบบนี้ สู้เดินต่ออีกนิดไปถามดีนที่อยู่บล็อคถัดไปจากเขาน่าจะได้คำตอบเจ๋งๆกลับมามากกว่าเสียอีก

"แล้วแกจะไปกับใครล่ะ? คิดไว้หรือยัง"

ไทเลอร์ลุกขึ้นมานั่งดีๆหลังจากที่เขาใช้เท้าเขี่ยให้เจ้านั่นลุกออกจากหมอนและเตียงนอนนุ่มๆเพราะกลัวเพื่อนสนิทเผลอหลับ

จอห์นนี่ชะงัก 

"ก็คงจะเมย์ล่ะมั้ง , ถ้าเซลีนไม่ขอเธอก่อน"

"เธอต้องเลือกเซลแหง"

"ฉันถึงได้กลุ้มใจอยู่นี่ไง"

"ไปขอคนอื่นซี่ , ใจคอจะไปแต่กับเพื่อนหรือไง นี่มันพรอมนะ"

"ก็แค่งานโง่ๆ ฉันไม่ได้อยากไป"

เขายักไหล่ โยนหมอนใบเล็กในมือใส่หน้าไทเลอร์ที่เริ่มรุกรานพื้นที่นุ่มนิ่มในห้องของเขาอีกครั้ง

"และฉันเองก็ไม่รู้จะไปกับใครด้วย"

เขาตอบ

ไม่ใช่ว่าจอห์นนี่ซอ ไม่เป็นที่นิยมในหมู่หญิงสาว

แน่นอนว่าเขาเองก็ค่อนข้างมีชื่อเสียงและเครดิตดีๆติดตัวหลายอย่างให้คุยโวได้ไม่แพ้คนอื่น

หากพูดถึงจอห์นนี่ ชาวเมคลีนก็จะนึกถึง

รอยยิ้มที่สุดแสนจะเป็นมิตร, ที่ชอบแจกจ่ายให้ใครก็ตามเมื่อเข้ามาพูดคุย

เขาที่ใครๆต่างเอ่ยทักทายยามเดินผ่านโถงทางเดินยาว 

และก็เขาอีกล่ะที่หอบหิ้วของขวัญกับจดหมายนับตันในล็อคเกอร์กลับบ้านในวันวาเลนไทน์

แน่นอนว่า เขามีตัวเลือกมากมาย 

, แต่ว่า

"เห็นว่าเจย์กับอาย่าจะไปพรอมด้วยกัน"

เด็กหนุ่มหูผึ่ง หันไปสบตาไทเลอร์ที่นอนอ่านหนังสือ'ถ่ายภาพบุคคลเบื้องต้น'ของเขาอยู่บนพื้นห้อง

"ไม่ใช่ว่าอาย่าเดทกับร็อบอยู่เหรอ" จอห์นนี่ถามหยั่งเชิง

ทั้งที่รู้ทุกอย่างของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี

"ไม่รู้สิ หวยลงที่เจย์ล่ะมั้งคราวนี้"

"เธอชอบนักกีฬา" จอห์นนี่เปรยถึงอาย่า 

ส่วนเจย์นั้นเป็นนักกีฬา เขาเล่นในทีมเบสบอลของโรงเรียน 

, ซึ่งอันที่จริงก็เล่นได้แทบทุกอย่าง

ตัวแทนแข่งขันกีฬาเทนนิสฤดูร้อน ตัวแทนกล่าวสุนทรพจน์เปิดงาน

ตัวแทนแข่งสะกดคำตอนประถม ตัวแทนดีเบตและแข่งขันวิทยาศาสตร์ระหว่างโรงเรียนในเวสเวอร์จิเนีย

เจ้าของฉายาเซนต์วาเลนไทน์ , เจ้าชายแห่งความรัก ทั้งมีเสน่ห์และฉลาด

และทั้งๆที่เขาฮอตออกปานนั้น กลับไม่มีใครรู้สึกเกลียดชังหรือพากันหมันไส้เลย

ดูท่าแล้วปีนี้ก็คงจะได้เป็นพรอมคิงด้วย 

เจย์ จอง คือ High-School Sweetheart ตัวจริงเสียงจริง

"เจย์ใส่สูท สาวๆคงหลงหัวปักหัวปำ" ไทเลอร์กล่าวออกมาอย่างน้อยใจในโชคชะตา 

ถึงแม้ไทเลอร์เองก็เป็นอีกหนึ่งที่รักและเทิดทูนของนักเรียนในเมคลีนไฮ แต่ถ้าแข่งล่ะก็ คงจะแพ้เจย์อยู่ดี เพราะเขากระจายฐานแฟนคลับได้อย่างทั่วถึง แม้แต่กลุ่มครูก็รักเขา

จอห์นนี่พยักหน้าเห็นด้วยเมื่อได้ยิน

สูทสีขาวก็คงจะดูดี

แต่เขาผิวขาวนี่ ใส่สีเข้มอาจจะดูขึ้นกว่า

จะเซ็ทผมขึ้นไหม? เหมือนโฮมคัมมิ่งตอนนั้นที่ไปกับเชอร์รีล

ตอนนั้นใส่เสื้อสีอ่อน ผมก็ยังเป็นสีอ่อน 

ช่วงนั้นเดินผ่านเจย์ทีไรก็เหมือนเห็นแสงออร่ากระจายออกมาทุกที

พวกสาวๆชอบเปรียบเทียบเจย์เป็นแมว ชมว่าน่ารัก น่ากอดบ้าง

แอบเห็นด้วยว่าน่ารักจริงๆนั่นแหละ ถึงจะเป็นผู้ชายตัวไม่น้อยไปจากเขาเลยก็ตาม

จอห์นนี่ถอนใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆให้เพื่อนได้ฟัง

"ถ้าเป็นเจย์ , ฉันยอมเป็นพรอมควีนให้เขาเลย"

"ฮะ?"

"แกเนี่ยนะ"

ไทเลอร์อึ้งไปสักครู่ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาดังพรืด แถมยังส่งเสียงขำแรงเสียจนเขาเองก็เผลอหัวเราะตามไปด้วย

เราสองคนหัวเราะจนปวดท้อง และยิ่งสติแตกมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อไทเลอร์เอ่ยปากถามออกมาว่า 

เดรสของเขาจะเป็นสีอะไร

"สีน้ำเงินไหม ฉันว่าน่าจะเข้ากับสีผมฉันนะ"

จอห์นนี่ตอบอย่างยากลำบาก

เขานึกภาพตัวเองใส่เดรสตัวโปรดของแม่ ตัวเขาเองในชุดของคนสูง160กว่า

ก็ไม่เลวนี่

"สาวๆทั้งโรงเรียนจะต้องอกหักเพราะพวกนายแน่ๆ"

ไทเลอร์เอาหมอนเขาไปอีกแล้ว คราวนี้จุดประสงค์ในการมุดหมอนคงเป็นการซ่อนใบหน้าของเขาออกจากการมองเห็นของตัวเอง

เราสนใจเรื่องสีชุดเดรสของเจนขึ้นมาเฉยๆเหมือนเป็นการเปลี่ยนประเด็น เพื่อลบภาพจอห์นนี่พรอมควีนออกจากหัว , ซึ่งไทเลอร์เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ที่จะลองค้นหาชุดแสนสวยเพื่อจินตนาการถึงเธอในงานวันนั้น

แม้จะดูโรคจิตไปนิด แต่ก็พอช่วยเยียยาได้

จากนั้นเขาก็ลืมเลือนคำพูดของตัวเองเรื่องเจย์ไปเสียหมดสิ้น

จนกระทั่ง






"จอห์นนี่"สถานการ์ณตรงหน้าค่อนข้างกระอักกระอ่วน




เจย์ จอง ยืนส่งยืมหวานมาให้เขาจากอีกฝั่งของคอร์ทเทนนิส

อีกฝ่ายใส่กางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อโปโลคอปกสีฟ้าอ่อนและหมวกใบเล็กเพื่อบดบังแสงแดดจ้า

ทุกอย่างบนตัว ดูรับเข้ากับผมที่เปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลเข้มของเจ้าตัวเหลือเกิน

เหงื่อเล็กๆผุดพรายขึ้นที่ข้างขมับ

โอเค ความเครียดเริ่มครอบงำเขาแล้ว



จอห์นนี่ ส่งยิ้มแหยๆกลับไปให้คู่ซ้อมเทนนิสของเขาในวันนี้

เราบังเอิญมาเจอกันที่คอร์ทในละแวกบ้าน สถานที่ที่จอห์นนี่ทำพาร์ทไทม์เสิร์ฟน้ำอยู่บนอัพกราวน์คาเฟ่เป็นครั้งคราว และวันนี้เขาแค่ผ่านมา จึงแวะเวียนเข้ามาทักทายเอเดรียนที่เป็นเพื่อนของเขา แต่ดันจับพลัดจับพลู ถูกหยิบยื่นหน้าที่เด็กเสิร์ฟอีกครั้ง


ที่น่าแปลกใจคือพ่อของเจย์ดันรู้จักเขาเป็นอย่างดี 

ภรรยาของผม , เจนของเรารู้จักกับคริส เขาว่า

ซึ่งคริสที่ว่านั่น ก็คือแม่ของเขานั่นเอง

ชายหนุ่มพอมีอายุเอ่ยทักทายเขาที่กำลังวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะของทั้งสองก่อนจะเอ่ยชวนให้เราเล่นเทนนิสด้วยกัน 

ปฎิเสธก็ไม่ได้ เนื่องจากนโยบายของร้านคือลูกค้าที่มาคนเดียวก็สามารถรีเควสให้พนักงานที่ทำการเสิร์ฟอยู่เล่นเป็นเพื่อนได้ แถมยังให้ใส่ชุดกีฬาเตรียมพร้อมอยู่เสมอ







ไม่เห็นจะจำได้ว่าเราเคยคุยกันมาก่อน

และนั่นหมายถึงเจย์กับเขาด้วย


"เริ่มเลยไหม?" เจย์ตะโกนถามมาด้วยน้ำเสียงแสนสดใสจนเขารู้สึกผิดที่เหม่อมองอีกฝ่ายนาน 

เพราะเหมือนปล่อยให้แสงแดดทำร้ายผิวแสนสวยๆของคนตรงหน้าในทุกๆวินาที

เจย์เป็นนักกีฬาก็จริง แต่ผิวของเขาก็ขาวอยู่ดี ไม่แน่ใจว่าเน้นเล่นกีฬาในร่ม

หรือเตรียมตัวมาอย่างดีก็ไม่ทราบ


ช่วงที่ลงแข่งหนักๆก็มีแทนขึ้นบ้าง ดูดีไปอีกแบบ

เราเริ่มจากการรับส่งลูกเทนนิสสีขาวแดงให้กันเรื่อยๆ 

สีประจำคาเฟ่ของเรา ที่พยายามแต่งแต้มลงบนทุกสิ่ง แม้แต่สีลูกเทนนิสที่เคยเป็นสีเขียวนีออน

เจย์เป็นถึงตัวแทนลงแข่งขันกีฬาของโรงเรียน 

แน่นอนว่าฝีมือเกินกว่าของเขาไปมาก

"ออมมือให้กันหน่อย" จอห์นนี่โอดครวญเมื่ออีกฝ่ายไม่ปล่อยให้เขาได้รื้อฟื้นความสามารถในการเล่นเทนนิสแม้แต่น้อย

"พยายามอยู่" เจย์หัวเราะแและลดระดับความดุเดือดลง

เพิ่งสังเกตว่าเขามีรอยแต้มของนางฟ้าบนแก้มทั้งสองข้าง

เพราะเคยเจอกันแค่ผ่านๆ ก็นึกว่ามีแค่ด้านเดียวเสียอีก





ภาพของเจย์ที่ยิ้มและหัวเราะเวลาเขาลนลานจนเสิร์ฟพลาด

หรือท่าทางเจ้าเล่ห์ยามคิดแผนการเล่นในหัวนั่น

จอห์นนี่ไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นมันอย่างใกล้ชิดเท่านนี้มาก่อน

เมื่อเล่นกันไปสักพัก พ่อของเจย์ก็ตะโกนลงมายังฝั่งคอร์ทข้างล่างคาเฟ่ว่าขอตัวไปทำธุระด่วน

กำชับให้ลูกชายคนเก่งซ้อมต่อกับเขาอีกสักหน่อย ซึ่งเจย์ก็พยักหน้ารับคำลา ก่อนจะมองมาที่เขาเชิงให้สัญญาณ

เราหยุดตีเมื่อมิสเตอร์จองเดินพ้นคอร์ทไป

"ปล่อยมันกลิ้งไปก่อน" เจย์ว่า เมื่อเขาพลาดรับลูกโต้สุดท้าย 

ซึ่งเขาก็เชื่อฟังเป็นอย่างดี

จอห์นนี่หอบนิดหน่อย เพราะแดดร้อน และไม่ได้เล่นนาน

"นายอยากเล่นต่อไหม?" เจย์เอ่ยถามด้วยท่าทีสบายๆ 

และเพราะเราไม่เคยคุยกันจริงๆจังๆมาก่อน จอห์นนี่จึงเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่

อย่างกับท่าทีเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

เดาใจไม่ถูกเลย

"เจย์ล่ะ? อยากเล่นต่อหรือเปล่า" เขาถามออกไปบ้าง

ดูท่าเจย์จองจะไม่ค่อยชอบการถามคำถามในตอบคำตอบของเขาสักเท่าไหร่

"ไปนั่งเล่นข้างบนก่อนไหมล่ะ" เขาถามอีกครั้ง
"เอาสิ" 

เขาจะเป็นไทแล้ว

"แต่ว่า , ช่วยนั่งเป็นเพื่อนหน่อยได้หรือเปล่า?" เจย์เอ่ยถามในขณะที่เดินเก็บลูกเทนนิสที่กระจายอยู่บนพื้น เพื่อไม่ให้รบกวนบอลบอยที่วุ่นวายกับคอร์ทข้างๆ 

แก้มของเจย์ขึ้นสีแดงจากความร้อน มือเรียวก็ดึงเอาหมวกใบเล็กออกจากหัว 

เขาสะบัดกลุ่มผมให้ลมเข้าเพื่อคลายร้อน และการกระทำทุกอย่างตรงหน้า ทำให้จอห์นนี่รู้สึกเหมือนกำลังดูหนังสักเรื่อง

อาจเป็นหนังรักที่ตัวละครตัวหนึ่งกำลังหลงรักตัวเอกแบบหัวปักหัวปำจนสามารถบรรยายทุกการกระทำของอีกฝ่ายได้อย่างละเอียดยิบ เขาทำอะไร ก้าวไปด้านไหนบ้าง ก็สามารถเก็บรายละเอียดได้หมด

โอ้ะ เดินเข้ามาหาแล้ว

บ้าน่า ไม่ใช่เขา




"ฉันลืมว่ามีธุระต้องไปต่อ" จอห์นนี่ปฎิเสธ
"งั้นเหรอ" เจยเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ


ตาสวย

"ใช่ , ไปมาร์ท แม่ฝากซื้อของเข้าบ้านน่ะ"เขาพูดความจริง 

และถ้าเขาถึงบ้านเมื่อไหร่คงได้โดนบ่น
ใช้ให้ไปซื้อนม แต่ออกจากบ้านนานกว่าสองชั่วโมงแล้ว แถมตอนนี้ก็ยังมือเปล่า



"ไปด้วยสิ"

"จริงๆฉันต้องอยู่ซ้อมเทนนิสเพราะพ่อสั่ง แต่ว่านะ,"
เจย์ยิ้มเจ้าเล่ห์


"ไปกับนายดูน่าสนุกกว่าอีกนี่"

โอเค จอนห์นนี่ใจเต้น
ใจเต้นแรงมาก









"นะจอห์นนี่"
ตอนนี้ดูเหมือนจะหัวใจล้มเหลวไปแล้ว











วาระสุดท้ายของจอห์นซอ

ทุกคนได้โปรดทราบว่าเจย์จองคือผู้ลงมือ