ใครจะเชื่อในรักแรกพบก็เชื่อไปเถอะ ผมไม่เคยเชื่อ

ผมเชื่อในกาลเวลา เชื่อว่าสิ่งต่างๆต้องใช้การพัฒนาจึงเกิดเป็นความรู้สึก

การที่จะรู้สึกรักหรือผูกผันกับใครคนนึงในชั่ววินาทีมันเป็นไปไม่ได้

รักแรกพบคือเรื่องไร้สาระ

แต่แล้ววันหนึ่งความคิดของผมก็ต้องเปลี่ยนไป เพราะคนคนนั้น

ถ้าว่ากันตามตรง ผมและเขาไม่มีอะไรใกล้เคียงกันเลย

พวกเราเกิดกันคนละเมือง คนละปี

เรียนคนละสาขา คนละสถาบัน

เขาจบปริญญาโท ส่วนผมยังไม่จบตรีด้วยซ้ำ

เขาชอบเล่นบาส ผมไม่ชอบเอาซะเลย

หลายๆอย่างเหมือนไม่มีอะไรน่าดึงดูดให้พวกเราเข้ากันได้

แต่หนึ่งสิ่งที่นำพาพวกเรามาเจอกัน คือความฝันในการเป็นศิลปิน

ผมคิดว่าแค่สิ่งนี้สิ่งเดียวก็เพียงพอแล้ว

วันนั้นที่ผมเดินเข้ามาในค่ายเพลงเล็กๆแห่งนี้

ผู้ชายในสเวตเตอร์สีดำและกางเกงยีนส์เข่าขาดรองเท้าผ้าใบขาวมอมนั่งอยู่บนโซฟาคือสิ่งปรากฏสู่สายตาของผม

และรอยยิ้มที่ส่งมานั่น ก็ทำให้ผมเหมือนเป็นโรคหัวใจ

หัวใจเต้นผิดจังหวะมันเป็นแบบนี้เองหรอ

หายใจติดขัดคืออาการแบบนี้หรอ

หน้าร้อนๆแบบที่ไม่ใช่โดนแดดเผามันคือแบบนี้จริงๆหรอ

รอยยยิ้มนั่นที่เจ้าตัวยิ้มจนเห็นฟันเขี้ยวที่เกเล็กน้อย

แก้มที่ยกขึ้นมาจนเป็นก้อนน่ารัก

และดวงตาเป็นมิตรที่มองตรงมาที่นัยน์ตาเขาโดยตรง

สายตาคู่นั้นส่งผลกระทบต่อสมอง ความคิด ความรู้สึก ทุกประสาทบนร่างกายของผม

เหมือนไฟช๊อตนะหรอ ก็คงประมาณนั้น

แต่ไฟช๊อตคงทำให้ผมยิ้มตอบคนตรงหน้าไม่ได้แน่ๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อเยว่หมิงฮุย”

“อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ฉันปู่ฝานฝาน”