และฉันก็มีของฉัน

ฉันรู้ว่าผิด ถ้าคิดจะชอบกัน

แต่อยากเหลือเกินต่อการจะห้ามใจ"

........การท่องเที่ยวในประเทศไทยกับความทรงจำแสนพิเศษที่จะกลายเป็นความลับตลอดไป........

คนมักพูดกันว่า เวลามีท่องเที่ยวพักผ่อน สมองคนเราจะผ่อนคลายลงและมักทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยนึกทำ...

ภูเก็ต จังหวัดทางภาคใต้ของประเทศไทยที่เป็นจุดหมายปลายทางยอดนิยมของชาวต่างชาติ ไม่ว่าจะหันไปทางใดก็เจอแต่ความคึกคักและเสียงพูดคุยของผู้คนหลายชาติหลายภาษา

หากแต่เวลาประมาณ 1 ทุ่มกว่าในวันธรรมดาที่ไม่ใช่ช่วงเทศกาลท่องเที่ยวแบบนี้ ชายหาดที่เคยคึกคักเมื่อพระอาทิตย์ยังไม่ละขอบฟ้า กลับตกอยู่ในความเงียบสงบจนน่าแปลกใจ

ลมทะเลชื้นๆปนเค็มพัดผ่านใบหน้าของคนสองคนที่เดินอยู่ข้างกันอยู่เนือยๆ
ถึงจะเดินอยู่ข้างกัน เยว่หมิงฮุยที่คุยจ้อไม่หยุดกลับไม่ได้สังเกตเลยว่าคนที่เดินอยู่ข้างๆเขา ความคิดกลับลอยไปไกลแสนไกล

มู่จื่อหยางกำลังคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างช่วงเวลา4-5วันที่มาท่องเที่ยวประเทศไทยด้วยกันเพียงสองคนกับเยว่หมิงฮุย

...ทุกความทรงจำ ทุกความรู้สึก...

ตั้งแต่วินาทีแรกที่นั่งข้างกันบนเครื่องบินจากสนามบินนานาชาติปักกิ่ง

พวกเขาทิ้งความรู้สึกกังวล ความเครียดที่เคยสะสมตลอด 3 เดือนในแคมป์ ทิ้งไว้ที่สนามบินแห่งนั้น พร้อมรับประสบการณ์ใหม่ๆในประเทศที่ไม่เคยมาเยือน

หากลองย้อนนึกทบทวนความสัมพันธ์ของเขาและเยว่หมิงฮุย ตอนเป็นเด็กฝึกด้วยกัน แม้จะถือได้ว่าใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันเกือบทั้งวัน แต่ก็มีเวลาที่ต่างคนต่างอยู่ ซึ่งหมายถึง ต่างคนต่างอยู่กับคนรักของตัวเอง

ใช่แล้ว พวกเขาทั้งคู่ต่างมีคนรัก เด็กฝึกร่วมค่ายอีกสองคนที่ยังอยู่ในรายการเซอร์ไวเวิลนั้นแหละ 

น้องรองของทีมที่เข้ากับคนอื่นในทีมไม่เก่งเท่าไหร่ แน่นอนว่าติดพี่ชายคนโตที่เป็นคนรักของเขาแจอยู่เสมอ ส่วนน้องเล็กนะเหรอ ตั้งแต่เข้ามาปักกิ่งครั้งแรกก็มีความจำเป็นต้องมาอยู่หอพักของเขาอยู่พักใหญ่ เขาคือคนที่น้องรักและไว้ใจมากที่สุด และตัวเขาก็รักน้องมากเช่นกัน

มู่จื่อหยางคิดเสมอว่าตัวเขาและเยว่หมิงฮุยเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ถึงจะไม่ได้คุยหรือรู้เรื่องราวของอีกฝ่ายดีหมดทุกเรื่อง แต่ก็เข้ากันได้ดีเสมอมา มีพูดหยอกล้อกันบ้าง แต่ทั้งคู่ก็รู้ลิมิตของกันและกันเสมอ จะว่าไปก็เหมือน “ทอมแอนเจอรี่” เลยแหละ

แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมา เหมือนเขาได้รู้จักตัวตนของอีกฝ่ายมากขึ้น รวมถึงค้นพบความรู้สึกบางอย่างในตัวเขาที่ไม่แน่ใจว่าพึ่งเกิดขึ้นหรือถูกแอบซ้อนอยู่ข้างในมาตลอดกันแน่ 

การที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเพียงสองคนในประเทศที่ไม่คุ้นเคย 

นั่งกินข้าวตรงข้ามกันทุกมื้อ 

ปรึกษาเรื่องชีวิตที่ไม่เคยพูดถึงมาก่อน 

เข้านอนพร้อมกันทุกคืน 

ตื่นขึ้นมาพร้อมกันทุกเช้า 

แชร์ความรู้สึกแปลกใหม่ในสิ่งที่ได้พบเห็นพร้อมๆกัน 

เถียงกันว่าใครจะเป็นคนกินอาหารชิ้นสุดท้ายที่อยู่บนจาน

เขาที่ต้องโวยวายในความซนของเยว่หมิงฮุยที่พยายามหาปูมาแกล้งเขา

ทุกรอยยิ้มและทุกเสียงหัวเราะ

มันเหมือนทำให้เขาได้เข้าใจอะไรบางอย่าง

ทุกครั้งที่ได้อยู่กับ “เพื่อน” คนนี้ เขากลับรู้สึกอบอุ่นใจและสงบสุขแบบที่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกมาก่อน ความรู้สึกโลภได้เกิดขึ้นในใจเขา

ถ้า...เขาได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวันก็คงดี
ถ้า...เขาได้เป็นคนแรกที่อีกฝ่ายอยากแชร์ความรู้สึกก็คงดี
ถ้า...เขาได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายแบบนี้ก็คงได้
ถ้า...เขาได้ยินเสียงหัวเราะของอีกฝ่ายก็คงดี
ถ้า...เขาได้เป็นเจ้าของทุกความรู้สึกของอีกฝ่ายก็คงดี

คำว่า “เพื่อน” ที่เขาใช้เรียกอีกฝ่ายถึงแม้จะอายุน้อยกว่า แท้ที่จริงแล้วเขารู้สึกแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า ช่วงเวลา 5 วันที่ผ่านมานี้ การที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่หันไปข้างๆก็เจอคนคนนี้ กลายเป็นความเคยชินจนกลายเป็นความสุขหนึ่งของเขาไปแล้ว 

...การได้มีเยว่หมิงฮุยอยุ่ในสายตาของมู่จื่อหยางคือความสุขที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน...

ความคิดบางอย่างโผล่แว๊บขึ้นมาให้หัวของเขา
เขาอยากอยากเป็นคนที่ได้อยู่ข้างเยว่หมิงฮุยแทนผู้ชายคนนั้น

......................

เยว่หมิงฮุยรู้สึกถึงความเงียบหลังจากที่พูดอะไรออกไปก็ไม่ได้เสียงตอบรับอื้อเบาๆจากคนที่เดินข้างเขา
เขาหันไปมองผู้ชายที่อายุน้อยกว่าตัวเขาหากแต่สูงกว่าเล็กน้อย คิ้วที่ขมวดเข้าหากันจนเกือบกลายเป็นปมบนใบหน้าของอีกฝ่ายทำให้เขาพอเดาได้ว่ามู่จื่อหยางคงกำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเองอย่างหนักแน่ๆ

เห็นแบบนั้นแล้วเยว่หมิงฮุยจึงไม่อยากขัด ถึงแม้จะอยากแกล้งมากแค่ไหน เห็นแก่อากาศดีๆวิวสวยๆตอนนี้หรอกนะ

เพราะไม่มีคนข้างๆคอยคุยด้วย เยว่หมิงฮุยจึงใช้เวลานี้สำรวจคนข้างกายแทน 

พวกเขารู้จักกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ

ปีกว่าเกือบสองปีได้มั้ยนะ 

ทุกเวลาที่ยากลำบากนั่น พวกเราก็ผ่านพ้นมันมาด้วยกันเสมอ

มู่จื่อหยางที่ภายนอกดูเย็นชา ตัวสูงโปร่งยิ่งทำให้ดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ ไหนจะนิสัยที่มีเอกลักษณ์ตามสไตล์คนกรุ๊ปเลือด AB หากแต่ถ้าได้รู้จักกันแล้ว ผู้ชายคนนี้กลับมีนิสัยที่อ่อนไหวและอ่อนโยนกว่าที่มองจากภายนอกหลายขุม เอาง่ายๆก็ปากร้ายแต่ใจดี จึงไม่แปลกที่จะมีคนรู้จักและชื่นชอบในตัวผู้ชายคนนี้เยอะแยะมากมาย

สำหรับเยว่หมิงฮุยแล้ว ถึงจะตีกันบ่อย แกล้งกันเป็นประจำ แต่ในช่วงเวลาที่เขารู้สึกเศร้าและกดดันแต่กลับต้องแสดงว่าสบายดี จะคอยมีมือจากผู้ชายคนนี้มาแตะเขาเบาๆ ตอนที่อยู่ในรายการและรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไปต่อแล้ว มือคู่นี้ไม่ปล่อยจากเขาเลย ทั้งกอดปลอบและกระชับมือให้กำลังใจซึ่งกันและกัน 

หลายต่อหลายครั้งที่มู่จื่อหยางมักชอบทำแต่เรื่องไร้สาระ และเขาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เมหือนกันว่าทำไมถึงยอมคล้อยตามทุกครั้ง

...มู่จื่อหยางช่างเป็นเพื่อนที่ดีของเขาจริงๆ...

"เหล่าเยว่"

สองเสียงพูดขึ้นมาพร้อมกัน

"นายพูดก่อนเลย"

เยว่หมิงฮุยเปิดทางให้มู่จื่อหยางพูดก่อน

"ไม่ๆ นายก่อนเลย"

มู่จื่อหยางเมื่อโดนขัดจังหวะแบบนี้ ความกล้าที่สะสมมาใจในเมื่อครู่ก็หายหมด

"โอเค งั้น...ฉันคิดว่าตอนนี้ฝานจื่อกับเสี่ยวตี้น่าจะเลิกซ้อมแล้ว พวกเราโทรหาพวกเขาดีมั้ย"

หลังจากได้ยินคำพูดของเยว่หมิงฮุย มู่จื่อหยางเหมือนโดนทุบหนักๆกลางอก ชาแปล๊บๆ และทำได้แค่พยักหน้ารับ

"อื้อ เอาซิ"

เท่านั้นเองที่เขาสามารถพูดออกไปได้

ระหว่างวิดีโอคอลกับคนที่อยู่อีกประเทศหนึ่ง ถึงแม้จะยังคงพูดเล่นหยอกล้อเหมือนปกติ หากแต่ข้างในใจของมู่จื่อหยางไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย และแล้วเขาก็พูดสิ่งที่ไม่รู้ว่ามันมาจากไหนออกไป

"พวกเราไปว่ายน้ำเล่นกันมั้ย หลังจากนี้"

เขาพูดออกไปแล้ว

หากแต่เยว่หมิงฮุยเหมือนไม่ได้ยินประโยคนั้นเพราะสายจากของอีกฝั่งที่ตัดไปเสียก่อนได้ดึงความสนใจไปเสียแล้ว

จากระเบียงหน้าห้องพวกเขาเดินกลับเข้ามาในตัวห้องพัก ความเงียบปกคลุมภายในห้องอีกครั้ง 

คนตัวสูงน้อยกว่าเดินไปหยิบกางเกงขาสั้นมาตัวนึง แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป มู่จื่อหยางได้แต่มองตามอย่างไม่เข้าใจ เมื่ออีกคนเดินออกมาจากห้องน้ำในกางเกงตัวนั้น

"เอ้า จะไปเล่นน้ำไม่ใช่เหรอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดิ"

มู่จื่อหยางแปลกใจที่คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของเขา แต่อีกฝ่ายกลับได้ยินและปฏิบัติอย่างรวดเร็ว

"เฮ่ย โอเค รอแปป"

ช่วงสามสี่ทุ่มแบบนี้ ท้องฟ้ามืดสนิท มีเพียงดาวไม่กี่ดวงและพระจันทร์เสี้ยวที่ลอยลิบๆของขอบฟ้า ลมเย็นๆที่พัดมาทำให้การแช่ตัวอยู่ในน้ำเหมือนจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด แต่ทำไมเขาถึงเป็นคนที่อยู่ในน้ำแค่คนเดียวละ

"เหล่าเยว่! จะนั่งอยู่ที่ขอบสระอีกนานมั้ย ทำไมไม่ลงมาในสระห๊าาา"

"ก็ฉันว่ายน้ำไม่เป็น นายก็รู้"

"นายจะบ้าหรือ สระนี่ลึก 1.60 เมตรเอง นายสูงแค่ 160 เซนติเมตรหรอ"

"คนเราสามารถจมน้ำได้แม้ความลึกจะน้อยกว่าความสูงของคนคนนั้นก็ตาม นายเข้าใจมั้ย"

"นี่นายจะบ้าหรอ ฉันก็อยู่นี่ไง"

มู่จื่อหยางพูดจบก็เข้าใกล้เยว่หมิงฮุยเข้าไปเรื่อยๆ  ก่อนจะรีบขว้าขาข้างนึงเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะลุกหนี

"เฮ้ย อย่าดึง"

"ลงมาซิ"

ทั้งสองเถียงกันอยู่พักนึงก่อนทั้งคู่จะรู้สึกว่ามันไร้สาระเกินไปและเลิกฉุดกระชากกันไปมา

"เฮ้อ แย่เลยนะที่นายไม่ได้เอากระบีไม้ของนายมาด้วย"

อยู่ดีๆเยว่หมิงฮุยก็กล่าวลอยๆ

"ทำไมอะ"

มู่จื่อหยางถามขึ้นด้วยความสงสัยพร้อมรู้สึกตะงิดๆ

"นี่หยางหยาง นายจำได้มั้ยว่าเมื่อ 10 กว่าปีก่อนแถวนี้เคยเกิดสึนามิ"

เยว่หมิงฮุยพยายามคิดเรื่องแก้แค้นที่ตัวเองเกือบโดนลากลงน้ำ

"ไม่เห็นรู้เลย ตอนนั้นฉันก็10ขวบเองมั๊ง จำไม่ได้หรอก"

มู่จื่อหยางพยายามบอกปัด

"งั้นเดี๋ยวเล่าให้ฟัง"

ก่อนที่เยว่หมิงฮุยจะได้พูดอะไรต่อจากนั้น มู่จื่อหยางก็ทำการพุ่งตัวแล้วลากอีกฝ่ายลงมาในสระว่ายน้ำได้สำเร็จ นั่นทำให้เกิดความชุลมุนเล็กๆขึ้นระหว่างคนตัวเล็กกว่าที่ว่ายน้ำไม่เป็นและพยายามตะกุยตะกายสุดชีวิตกับอีกคนตัวสูงกว่าที่พยายามจับอีกฝ่ายให้อยู่เฉยๆ

"เฮ้ยๆ ตั้งสติ ยืนถึงพื้นแล้ว"

มู่จื่อหยางรู้สึกเจ็บตามแขนและตัวเล็กน้อย คาดว่าจะเป็นเล็บของอีกฝ่าย

'เฮ้อ นี่มันคนหรือแมวเนี้ย'

หลังจากตั้งสติได้และพยายามปรับสายตาท่ามกลางความมืดและหยดน้ำที่เกาะอยู่ทั่วใบหน้า คนทั้งคู่ก็พึ่งรับรู้ถึงท่าทางที่เหมือนไม่ค่อยถูกที่ถูกทางเท่าไหร่ของเขาทั้งสอง

...เยว่หมิงฮุยตกอยู่ในอ้อมแขนของมู่จื่อหยางเต็มๆ...

แรงโน้มถ่วงหรือแรงดึงดูดใดบนโลกนี้ก็ไม่รู้ได้ 

ดึงใบหน้าของสองคนให้เข้าหากัน 

หากแต่เสี้ยววินาทีก่อนที่บางอย่างจะเกิดขึ้น 

"ปั๊ง" เสียงดังคล้ายประทัดจากที่ใดก็ไม่รู้ดังขึ้น

เมื่อรู้สึกตัวแล้วทั้งสองก็เด้งออกจากกันอัตโนมัติ หากแต่มือข้างนึงของมู่จื่อหยางกลับยังคงค้างไว้บนแขนของเยว่หมิงฮุย

"ฉันถามอะไรหน่อยสิ นายยเคยคิดมั๊ยว่าพวกเราอาจจะคบกันได้"

มู่จื่อหยางถามออกไปด้วยเสียงที่แผ่วเบาด้วยความไม่มั่นใจ หวาดกลัว แต่ความสงสัยใคร่รู้กลับมีมากกว่า

"เคยสิ"

เยว่หมิงฮุยตอบกลับไปในทันที ก่อนชะงักเพราะแรงกอดมหาศาลของคนตรงข้าม

มู่จื่อหยางดึงอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมแขนและกอดรัดไว้อย่างแรงเหมือนเป็นที่หยึดเหนี่ยวจิตใจที่สั่นไหวและหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่ง 

"ฉันรู้ว่ามันผิด แต่ฉันขอเป็นคนที่เดินข้างนายแทนคนนั้นได้มั้ย"

มู่จื่อหยางพูดออกไปแล้ว พูดในส่ิ่งที่เฝ้าคิดมาตลอดหลายชั่วโมง 

"พอเถอะ หยางหยาง"

หากแต่สิ่งที่เยว่หมิงฮุยทำ ไม่ใช่การผละออกจากอ้อมแขนของเขาและต่อยหน้าเขาอย่างเต็มแรง หากแต่เป็นการยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาลูบหลังเขาเบาๆคล้ายการปลอบใจ ซึ่งไม่น่าเชื่อเลยว่านั่นกลับทำให้ใจเขาสงบลงจริงๆ 

"ฉันรู้ว่าพวกเราเข้ากันได้ดี เข้าใจซึ่งกันและกันเสมอ แต่สถานะที่พวกเราเป็นอยู่ตอนนี้ มันดีที่สุดแล้วจริงๆ"

ใช่ว่าเยว่หมิงฮุยจะไม่รู้สึกอะไรกับอีกฝ่าย หากแต่บางครั้งสิ่งที่อยากทำอาจไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง และเขาเชื่อสมองมากกว่าเชื่อหัวใจ

มู่จื่อหยางสงบลงแล้ว บอกแล้วไงว่า การอยู่ใกล้เยว่หมิงฮุยทำให้เขาเป็นสุขและสงบใจได้ 

"ขอโทษนะ"

เสียงสั่นเครือหลุดออกมาจากริมฝีปากของคนตัวสูงกว่า

"ฉันเข้าใจ"

ความรู้สึกผิดต่อคนรัก คือสิ่งที่ถูกวางทิ้งไว้ก่อนทั้งคู่จะเดินขึ้นเครื่องบินเพื่อกลับประเทศบ้านเกิด

และกลับไปเผชิญกับความเป็นจริง

หากแต่สิ่งที่เก็บไว้ คือความสุขของการได้อยู่ด้วยกันเพียงสองคน และความทรงจำในสระน้ำคืนนั้น จะคงอยู่ในลิ้นชักในสุดของหัวใจ 

สวัสดีค่ะทุกคน

TT ในที่สุดก็แต่งจบแล้ว เป็นโปรเจคที่ลากยาวมาข้ามวันข้ามอาทิตย์ข้ามเดือนข้ามเทอมเลยทีเดียว

รื้อพล๊อตด้วยซ้ำ 5555555555555

แต่ในที่สุดก็จบลงได้ (อันที่จริงต้องขอบคุณน้องๆรอบตัวที่แต่งจบจนเหมือนเป็นแรงผลักดันให้ตัวเองด้วย)

สารภาพว่าจริงๆเป็นคนชอบอ่านอะไรแบบเบาสมองค่ะ ชอบความฮา แต่ไม่รู้ทำไมแต่งฟิคแล้วกลายเป็นหน่วงแบบนี้ได้ เป็นคนโลกสวยสดใสจริงๆนะคะ (เชื่อเถอะ)

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองในชีวิต คิดว่ายังมีอะไรติดขัดเยอะอยู่ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ แต่ว่าต้องแต่งค่ะ โมเม้นต์ช่วงนี้น้อยมาก ปวดใจ และคือความ secret affair ของสองคนนี้มันรุนแรงมากๆจริงๆค่ะ โฮฮฮ

ยังไงก็ตาม ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้แล้วเจอกันใหม่เรื่องหน้า (ถ้ามีโอกาส) นะคะ