( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี : ♡ )
น่ารัก
ปกติเวลามองอยู่ไกลๆฮยองซอบก็น่ารักอยู่แล้วแต่พอมานั่งตรงหน้าเขาแบบนี้ไหนจะแก้มแดงๆด้วยความเขินอายนั้นอีก มันก็ยิ่งจะน่ารักเข้าไปใหญ่
“คะ—คือ”
“มันมีอะไรติดหน้าเราอยู่รึเปล่าอ่ะ”
“ทำไมอูจินถึงเอาแต่มองแบบนั้น”
ถ้าบอกว่ามีความน่ารักติดอยู่จะเป็นไรไหมนะ?
“เปล่าหรอกๆ ขอโทษทีนะ”
“อือ ไม่เป็นไร”
ฮยองซอบหยิบโกโก้เย็นขึ้นมาดูดแก้เขิน ส่วนอูจินก็หยิบลาเต้เย็นของตัวเองขึ้นมาดูดเช่นกัน
หลังจากที่อูจินเดินตามฮยองซอบออกไปเขาก็ลากอีกคนเข้ามานั่งด้วยกันที่ร้านกาแฟร้านเดิมอีกครั้งและสั่งเพิ่มอีกคนละเมนู
จริงๆที่เขาตัดสินใจมานั่งกินกาแฟที่ร้านนี้ทั้งๆที่มันไกลบ้านมากก็เพราะอยากลองเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆเท่านั้นแหละ
อูจินติดกาแฟมากพอที่จะตะลอนเข้าร้านคาเฟ่แถวบ้านจนครบทุกร้านแล้วน่ะนะ...
แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะแจ็กพ็อตแตกเจอคนที่ตัวเองแอบชอบออกมากินกาแฟที่ร้านเดียวกัน แบบนี้เขาคงต้องจำวันที่นี้ไว้ดีๆแล้วแหละ
08/10/XX – ได้อยู่ใกล้ๆฮยองซอบครั้งแรก ♡
“นี่”
“เอ่อ”
“อูจินพูดก่อนเลยๆ”
“ไม่”
“ฮยองซอบนั่นแหละพูดก่อน”
ทั้งสองมองหน้ากันสักพักก่อนฮยองซอบจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนเพราะทนความเงียบไม่ไหว
“อ่า”
“งั้นเราพูดก่อนเลยนะ”
“อืม”
“คือที่อูจินพูดก่อนหน้านี้น่ะ”
“ที่บอกว่ารู้จักเรา เอ่อ— คนที่ชอบ”
พูดแค่นั้นก่อนฮยองซอบจะก้มหน้างุดลงไป อูจินเผยรอยยิ้มกว้างที่ถ้าหากฮยองซอบเงยหน้าขึ้นมาเจอก็คงก้มหน้าลงไปเขินแทบไม่ทัน
ให้ตายสิฮยองซอบ จะน่ารักไปไหนเนี่ย
“ก็ตามนั้นแหละ”
“เรารู้จักเพราะเรามองฮยองซอบมาตั้งนานแล้วไง”
“เราชอบฮยองซอบนะ”
“ฮึก..”
หลังจบบทสนทนาก็เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้งก่อนจะมีเสียงสะอื้นดังขึ้นมาแทน
ฮยองซอบเงยหน้าขึ้นมาพร้อมดวงตาแดงก่ำที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตา อูจินที่เห็นแบบนั้นก็รีบหยิบทิชชู่บนโต๊ะส่งให้ทันทีด้วยความตกใจ
“เห้ย!? ฮยองซอบร้องไห้ทำไม”
“ฮยองซอบไม่ชอบเราก็ไม่เห็นต้องร้องไห้เลยนี่”
“เราขอโทษนะๆๆ”
อูจินหน้าเสียจึงรีบขอโทษออกไปเสียยกใหญ่ แต่ฮยองซอบกลับสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับสายหัวไปมาอยู่อย่างนั้นจนตัวอูจินกลัวอีกคนจะปวดคอ
เพราะทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้จะปลอบอีกคนอย่างไรเนื่องจากตัวเขาก็เศร้าใจเหมือนกันจึงทำได้แค่นั่งดูดกาแฟรอให้อีกคนหยุดสะอื้นไปเสียเอง
08/10/XX – ฮยองซอบร้องไห้เพราะว่าถูกอูจินบอกชอบ
“อึก... ฮึบ”
ฮยองซอบกลืนก้อนสะอึกก้อนสุดท้ายลงไปก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติให้กลับมาอีกครั้ง
“ฮยองซอบจะกลับเลยก็ได้นะ”
“เดี๋ยวค่าน้ำเราเลี้ยงเอง”
อูจินเอ่ยออกมาด้วยเสียงหงอยๆพร้อมรอยยิ้มที่พยายามปั้นให้ดูปกติแต่มันกลับดูเจื่อนเหลือเกินในสายตาของอีกคน
เมื่อกี๊เขาทั้งดีใจและตกใจจนทำอะไรไม่ถูกเลยเผลอร้องไห้ออกมาจนทำให้อูจินเข้าใจผิดจนได้ แง ;____;
“ไม่ๆๆ เรายังกลับไม่ได้”
“เราจะกลับทั้งๆที่เราทำเธอเข้าใจผิดไม่ได้อ่ะอูจิน”
“หือ??”
“คือเมื่อกี๊อ่ะ เมื่อกี๊ที่เราร้องไห้”
“ระ—เรา เราร้องไห้เพราะเราทำตัวไม่ถูกเฉยๆ”
พูดจบก็เบะปากทำหน้างอแงใส่อูจินเสียอย่างงั้น
“ทำตัวไม่ถูกเพราะไม่รู้จะปฏิเสธเรายังไง?”
“ทำตัวไม่ถูกเพราะเขินต่างหากเล่า!”
“ก็เราน่ะ...”
“???”
“เราก็ชอบอูจินเหมือนกัน”
ฮยองซอบไม่พูดอะไรต่อหลังจากนั้นทำเพียงแค่หยิบโกโก้ที่เหลืออยู่ก้นแก้วขึ้นมาดูดแล้วหันไปมองทางอื่น แต่พวงแก้มที่ขึ้นสีแล้วไหนจะหูที่แดงพอๆกับแก้มนั้นมันก็พอจะเดาออกได้ว่าตอนนี้ฮยองซอบกำลังเขินมากแค่ไหน
โอเค... อูจินอาจจะต้องจำใหม่และคงจะจำวันนี้ได้แม่นแบบไม่มีทางลืมแน่นอน
08/10/XX – เขากับฮยองซอบใจตรงกันเฟ่ยยย!!!
— — — — — — — — —
จบแล้วค่าาาา กี้ดดดดดด!! ฉลองให้เราเร็วๆๆๆๆ จริงๆอยากจะลงให้เร็วกว่านี้แต่วันนี้ทั้งวันเราไม่มีเวลาเลยค่ะ เรียนด้วยทำงานด้วย ;_____;
ตอนนี้มันก็จะยาวกว่าปกตินิดหน่อยถือซะว่าเป็นคำขอโทษที่ลงช้าจากเรานะคะ .__. เอ็นจอยรีดดิ้งกันทุกคนเลยเน่อออ ♡
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in