มั่นใจว่า “ที่สุด” เพราะเปิดอ่านมาจนถึงบทสุดท้ายนี้แหละค่ะ •͈ᴗ•͈

ในบทส่งท้ายนี้ หลังจากวิชาร้านหนังสือ ในห้องเรียนแห่งชีวิต 

หรือการฝึกงานในฝันที่ร้านหนังสือจบลงไป 

ลี่ก็อยากจะมาบันทึกข้อความส่งท้ายเพื่อเตือนใจตัวเองใน “ห้องเรียนแห่งชีวิต” ของลี่ต่อจากนี้ค่ะ

ปีหน้าจะเป็นปีสุดท้ายของการเรียนคณะและสาขาวิชาที่ลี่ชื่นชมและชื่นชอบแล้ว

ลี่เองก็เป็นเด็ก (สาว) คนหนึ่งที่ยังไม่รู้ว่าชีวิตจะพาเราเดินไปสู่เส้นทางไหน

และคิดว่าหลาย ๆ คนก็คงเคยเป็นหรือกำลังเป็นอยู่เหมือนกัน

ลี่เลยอยากจะมาบันทึกความรู้สึกนึกคิดในวันสุดท้ายของการฝึกงานนี้เพื่อเก็บไว้เตือนใจตัวเองยามต้องเผชิญหน้ากับวิชาที่ยากลำบากอื่น ๆ ในห้องเรียนแห่งชีวิตที่กว้างใหญ่นี้และให้กำลังใจผู้ที่กำลังประสบกับความรู้สึกเช่นเดียวกันในตอนนี้ค่ะ

อย่างที่เคยได้เล่าไปในคาบสุดท้ายของวิชาร้านหนังสือว่า ลี่เคยมีความกลัวว่า จะไม่สามารถทำสิ่งที่ต้องการได้ดี ตลอดเวลาของชีวิตที่เราเติบโตมีหลายครั้งหลายคราที่เราต้องปีนภูเขาแห่งความสำเร็จซึ่งต้องผ่านป่าแห่งความสับสน หน้าผาแห่งความยากลำบาก และหุบเหวแห่งความไม่มั่นใจ ที่หากพลัดตกลงไปหรือหลงอยู่ในนั้น มันช่างเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะกลับเข้าสู่เส้นทางเดิม

แต่ถ้าหากใครเคยเดินทางไกลสมัยเด็ก ๆ ครั้งที่เราเป็นลูกเสือเนตรนารี หรือเคยไปพิชิตยอดดอยกับแก๊งเพื่อนและครอบครัว ทุกคนคงเข้าใจถึงความรู้สึกที่ได้มองเห็นวิวอันสวยงามและอากาศแสนบริสุทธิ์บนนั้น หรือรับรู้ความชุ่มฉ่ำของน้ำเพียงอึกเดียวที่ปลายทาง นั่นแหละค่ะ ความรู้สึกของการก้าวผ่านเส้นทางที่หฤโหด ความหวาดกลัวที่จะเริ่มลองในสิ่งที่ไม่เคยทำแล้วสุดท้ายได้พบกับสิ่งที่เราสุขใจที่จะทำมันในทุก ๆ วัน 

ภูเขาแห่งความสำเร็จที่ว่า อาจจะไม่ใช่ภูเขาลูกใหญ่ที่ใคร ๆ จะชื่นชมเมื่อเราอยู่บนยอด 

แต่อาจเป็นเพียงภูเขาลูกเล็ก ๆ ที่เราชอบ ดอกไม้ระหว่างทางหรือวิวทิวทัศน์บนนั้นจนอยากขึ้นไปให้สำเร็จ  ชีวิตของมนุษย์ทุกคนสมควรได้รับความสุขตลอดการเดินทาง ได้ดื่มด่ำกับสิ่งที่หลงใหล ได้ล้มลุกคลุกคลานบนเส้นทางที่เราภูมิใจ เรียนรู้ทุกรายละเอียดของต้นไม้ทุกต้นที่เราสัมผัส เคารพก้อนหินทุกก้อนที่รองรับเรา และเป็นบันไดให้เราขึ้นไปในที่ที่สูงกว่า

ดังนั้น “อย่ากลัวที่จะลองปีนภูเขาลูกใหม่ที่เราสนใจเลยนะคะ” อะไรก็ตามที่เราอาจจะชอบและหลงใหล มันคุ้มค่าที่จะฝ่าฟันเพื่อให้ได้อยู่กับสิ่งนั้นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเสมอ

ลี่ก็ไม่รู้ว่าชีวิตต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป แต่หลังจากที่ลงจากภูเขาแห่งวิชาร้านหนังสือได้แล้ว

ลี่ก็คงบอกได้เพียงว่า “มันช่างคุ้มค่าเหลือเกิน”

หลังจากนี้ คงต้องขอตัวลาทุกคนไปเติมเสบียงเพื่อเดินทางต่อ

บนเส้นทางของภูเขาแห่งวิชาชีพวรรณกรรมสำหรับเด็กที่คุ้นเคยอย่างเป็นทางการแล้ว