"ดรักส์เป็นจอมเวทย์ เขาช่วยคุณได้ด้วยการให้เห็นว่าคุณยิ้มได้ แม้จะท่ามากไปหน่อย" เขาแนะนำ จรดปลายนิ้วกับริมฝีปากบางสวย "แต่อย่าบอกใครเชียวล่ะ"

"ไม่มีใครเชื่อผมอยู่แล้ว"

"คิดถูกแล้วมนุษย์"

"คุณเล็กมีชื่อ"

"ครับ คุณเล็ก"

ดรักส์ ผู้เป็นหุ้นส่วนของเขาตัวสูงมากโข สูสีพอๆ กับเจสซี นอกจากใบหน้าที่ติดเฉื่อยชาแล้วยังมีทรงผมไถข้างสีเทาฟ้าหม่น มัดครึ่งหัวที่ดูดีเสียจนใครบางคนเทียบไม่ติด ถ้าเพียงแต่ ผมจะมองคนที่หน้าตาแต่แรก ทั้งดวงตาของเขาก็ยังเป็นสีอำพัน ขีดครึ่งเสี้ยวด้วยสีเข้มราวกับกับเพชรตาแมวเมื่อร่ายมนต์ด้วยทวงท่ามากสิ่ง อย่างที่เจสซีเคยเอ่ย มุมปากของผมขยับขึ้นละเล็กน้อย แม้ปวดตึง กระทั่งทุกอย่างแล้วเสร็จ ดรักส์จึงลากปลายนิ้วผ่านแก้วนมสดคาราเมลให้กลายเป็นกระจกบานใสเพื่อเพ่งมอง

ริมฝีปากของผมกำลังยกยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ และกว้างมากกว่านั้นพอๆ กับความหวังของผมเมื่อหันไปหาเจสซีที่นั่งเท้าคางมองอยู่ เขาสะดุ้ง ในทันทีที่เสียงหัวเราะของดรักส์ดังขึ้น ใบหน้าของเจสซีถูกแต้มด้วยสีชมพูเพราะอะไรบางอย่าง

"เหมือนจะมีใครบางคนตั้งรับไม่ทันกับการเปลี่ยนแปลงของคุณนะ"

"เปล่าเสียหน่อย" แวมไพร์หนุ่มส่ายหัวพัลวัน ยกมือปิดมุมปากถึงจมูกโด่ง พูดด้วยเสียงอู้อี้ "นี่ไม่ใช่คุณเล็กหรอกน่า"

"แต่ก็เป็นรอยยิ้มคุณเล็ก เมื่อเขายิ้มได้ในสักวัน หรือแกจะเถียงก็ตามใจ" ดรักส์เอ่ย แสยะยิ้มมุมปากตอนที่ประสานมือใต้คาง จ้องหน้าเจสซีด้วยดวงตาของแมว "แต่ช่วยซ่อนแก้มแดงๆ นั่นทีเถอะ อย่างกับลูกลิง น่าอายเป็นบ้าไอ้ตัวเหลือบไร"

ราวกับโทสะของเจสซีถูกยั๊วด้วยคำว่าตัวเหลือบไร เจสซีกัดฟันกรอดจนได้ยินเสียงครึ่ก เริ่มต้นสงครามที่มีผมอยู่หว่างกลางโดยไม่สนสิ่งใด ไม่แม้แต่ละอองสีฟ้าที่อยู่บนมือของหุ้นส่วนเหนือธรรมชาติ ผมนึกกลัวว่ามันจะเป็นเวทย์มนต์อันตรายเหมือนหนังแฟนซีที่เคยดู เมื่อประกอบกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของดรักส์

"ด้วยปากอย่างนี้ ฉันล่ะสงสัยจริงว่าแกอยู่รอดมาเป็นศตวรรษได้ยังไง ไอ้เฒ่าหัวจุก"

"อยากพิสูจน์ด้วยคาถาใหม่ของฉันหรือเปล่าล่ะ ไอ้แวมไพร์เขี้ยวกุด"

"กุดยังไงก็ทำคอแกเหวอะได้เหมือนกัน จอมเวทย์ปัญญาอ่อน"

"เพื่อให้แกดิ้นชักแหง็กอยู่บนพื้นเพราะแพ้เลือดฉัน มาสิ เข้ามา แวมไพร์สมองนิ่ม"

ต่อเมื่อมีพนักงานสาวเรียกดรักส์ เขาจึงยุติสงครามกับแวมไพร์หนุ่มไว้ หันมาจดจ้องผมนิ่งๆ พึมพำภาษาละตินบางอย่าง ดีดนิ้วเพียงครั้ง ใบหน้าของผมจึงกลับมาเป็นปกติดังเดิมก่อนจอมเวทย์จะผละจากไปจัดการกับสินค้าของร้านต่อ ผมเมื่อยแก้มเสียจนบีบนวดย้ำซ้ำ เจสซีสังเกตเห็นถึงอาสานวดให้ ใบหูของเขายังคงแดงก่ำ เมื่อผมเอื้อมมือไปหาเพื่อต้องการวัดอุณหภูมิ เอ่ยถามว่าเขาอาจเป็นไข้ อีกฝ่ายถึงกับดีดกายถอยหนี เบือนหน้าและพึมพำคำบางคำ โดยที่ใบหูยังเป็นสีแดง 

ดรักส์อาจจะรู้ก็ได้ว่าคุณเป็นอะไร ผมงึมงำ ตั้งใจจะลุกไปตามจอมเวทย์ที่หายไปหลังร้านกว่าสองชั่วยาม ถ้าท่อนแขนจะไม่ถูกฉุดกลับมาที่เดิมด้วยฝีมือของแวมไพร์หนุ่มเสียก่อน

"เขามักจะพูดว่าตัวเองมีสเน่ห์กว่า เพราะประสบการณ์หลายร้อยปี ติ๊ต่างว่าตัวเองรุ่นใหญ่ สุดเก๋าจนสาวหนุ่มเหลียวหน้ามองหลังจนหมอนรองกระดูกเคล็ด"

"ดรักส์มีเสน่ห์" ผมผงกหัวอย่างเห็นด้วย แต่กลับได้ยินเสียงจิ๊ปากอย่างขัดใจ นึกสงสัยว่าเขาเป็นอะไรไปพอๆ กับท่อนแขนที่เขาไม่ยอมปล่อยออก กระทั่งผมจ้องมองจึงสะบัดหนีพร้อมกับบางอย่างที่บีบรัดหัวใจเท่ากำปั้นของผม

"คุณเล็กชอบอย่างนั้นหรือเปล่า"

"...ไลฟ์สไตล์ของดรักส์ฉูดฉาดเกินไปสำหรับผม"

"ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ" เขาพึมพำ อีกครั้งที่ใบหูแต้มสีแดงอย่างประหลาด "ไม่ว่าคุณเล็กจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม"

ผมโคลงหัว จรดแก้วนมสดคาราเมลลงสู่ลำคอ จรดคำพูดที่ต่อให้ตายไปร้อยปีก็ไม่มีวันเอ่ยให้เขาหรือใครได้ยินนอกจากตัวเอง

ไม่ว่าจะรุ่นไหนก็น่ารักได้ไม่เท่ารุ่นเขา