"ผมดื่มเลือดใครไม่ได้นอกจากสายเลือดตนเอง" เขาอธิบาย "นอกจากโจแอน หรือเจนีน เธอเป็นน้องสาว หรือความจริงแล้วเป็นหลานสาว ผมกลายเป็นอย่างนี้ไปเมื่อหลายสิบปีก่อนและมีความผิดปกติร้ายแรง ครอบครัวแวมไพร์ไม่มีใครต้อนรับ เพราะผมไม่อาจดื่มเลือดมนุษย์คนอื่นได้ ไม่แม้แต่คนเดียว"

"ไม่แม้แต่คนเดียว?" ผมกะพริบตา เอียงคออยู่บนเตียงสีเทาไร้ชีวิตชีวาในห้องของตนเอง มีเขาที่ยังยิ้มบางอยู่ข้างเคียง "แล้วผมเล่า"

"คุณเล็กพิเศษ" เขาเน้นย้ำ "นั่นทำให้ผมอยากรู้ว่าทำไมเลือดของคุณเล็กไม่เป็นพิษต่อร่างกายของผม"

ผมไร้คำพูดตอบกลับ ปล่อยให้มือเย็นเยียบผิดวิสัยของเขาลูบเส้นผมช้าๆ อย่างอ่อนโยน ละมุนละไมเสียจนผมไม่อาจสู้หน้าต่อคนที่ดีอย่างนี้ เจสซีเป็นคนดีโดยไม่มีเนื้อแท้เมื่อเขาไม่เคยรู้ว่ามีมนุษย์คนหนึ่งคิดไม่ซื่อต่อตนเองตั้งแต่สบตา ทุกนาทีที่เราอยู่ใกล้กันมากกว่าที่ผมเฝ้าฝันและกักเก็บมันไว้ส่วนลึกสุดในใจ ฝังกลบไว้ด้วยตู้เซฟที่มีเขาเพียงคนเดียวที่ถือกุญแจเอาไว้

"คุณเล็กรู้ความลับของผมแล้ว ทั้งเรื่องนี้หรือเรื่องไหน"

"ผมไม่ได้อยากจะรู้"

"...คุณเม้มปากเสมอเมื่อต้องการโกหกหรือหลีกเลี่ยงเรื่องบางเรื่อง อย่างตอนนี้" เขาตอกกลับ "ผมพูดถูกหรือเปล่า"

ผมนั่งบื้อใบ้ด้วยความงงงัน และเผลอเม้มปากจริงอย่างที่เขาว่า เขาจึงยกยิ้มจนตาหยี ดวงตาสีอ่อนเปล่งประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว เป็นดวงดาวที่โดดเด่นที่สุดในเอกภพของผม

และเป็นคนที่ผมกล้าพอที่จะเปิดเปลือยความรู้สึกและความลับลึกสุดที่ไม่เคยเอ่ยให้ใครได้ยิน เรื่องแม่แสนวิกลจริตที่มักจะทุบตีลูกชายทุกเย็นของทุกวัน หรือเมื่อเธออารมณ์ดี ละเมอเพ้อพกว่าชายในฝันกลับคืนมาและกระทำบางอย่างกับเด็กชายแสนซื่อ หรือเมื่อผมกรีดร้องอย่างเจ็บปวด หล่อนจะทุบดีด้วยสิ่งแหลม ของแข็งมีคมที่พอจะหาได้ในบ้านเช่าโกโรโกโสและกล่าวซ้ำอย่างคนวิกลจริต จรดบุหรี่ราคาถูกในมือลงกับหน้าขา แผ่นหลัง ในทุกตารางพื้นผิวที่เพื่อนบ้านจอมจุ้นไม่อาจมองเห็น กระทั่งทุกความลับถูกเปิดเปลือย หล่อนจึงไม่มีสิทธิ์มาให้ผมเจอหน้าอีกนอกจากในมโนสำนึกส่วนลึก ตามหลอกหลอนในทุกครั้งที่ผมเพ่งพินิจใบหน้าตนเองบนบานกระจก ภาพหญิงสาวแสนสวยที่หัวใจแตกสลายจนไม่อาจประกอบเป็นชิ้นใดได้อีกเมื่อชายคนรักจากไปอย่างกะทันหัน

ต่อเมื่อนิทานของเด็กชายคนนั้นจบลง เจสซีเพียงนิ่งฟัง ไม่เอ่ยแทรกกับเรื่องเล่าแสนหดหู่ที่ทุกผู้คนที่ได้ยินมักจะตีหน้าเศร้า แต่เขาไม่ใช่อย่างนั้น "พวกเขาคาดหวังให้เราไม่เป็นไร เมื่อเขาอยากให้เราเป็นอย่างนั้น ทันทีที่ปลดแอกลงกับใครสักคน แต่ไม่ใช่ มันไม่เคยลดลงเมื่อผลลัพธ์ของผู้หญิงคนนั้นกลายเป็นตราบาปติดตัวผมในทุกลมหายใจ ผม ผมไม่ได้ต้องการ—"

"คุณเล็ก"

เจสซีเอ่ยยั้ง เอื้อมมือประคองใบหน้าของผม บีบบังคับให้เงยหน้าสบตา ประหลาดที่ความรู้สึกร้อนผ่าวปรากฏตรงหัวตาเมื่อเห็นใบหน้าของเขาที่ไร้ความเห็นใจอย่างที่ผมเจอะเจอมาตลอดชีวิต

"คุณไม่ได้ไร้อารมณ์ คุณเล็ก" เขาเอ่ย ขยับเขยื้อนเคลื่อนใบหน้าเข้ามาชิด ใกล้เสียจนผมเห็นไฝเม็ดเล็กบนจมูกได้ชัดเจน "คุณแค่ต้องหัดยิ้มเอาไว้บ้าง แค่ต้องการโค้ชที่ดีอย่างผม"