เกรียง ลูกชายคนที่สอง บวชหน้าไฟให้พี่แก้วยังไม่ยอมสึก ไม่ใช่ไม่คิดอยากสึก แต่แม่ขอไว้ เพราะกลัวจะเดินซ้ำรอยเดิมของแก้ว อย่างน้อยก็ให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนสักระยะ นี่มันเวรกรรมอะไรของผู้บังเกิดเกล้านี่ เด็กสมัยนี้เลี้ยงได้แค่ตัวจริงๆ สิ่งแวดล้อมและสื่อต่างๆรอบตัว ช่างง่ายต่อการชักนำคนดีๆ ให้ออกนอกลู่นอกทางยิ่งนัก

เจ็ดวันหลังการจากไปของพี่ชาย เสร็จจากทำวัตรเย็น แต่ก็ยังเร็วไปที่จะจำวัด สามเณรเกรียงออกอาการเบื่อ เริ่มจะอยู่ไม่ได้ รู้สึกผ้าเหลืองร้อน กระสับกระส่ายอยากสึกซะเต็มประดา จะโทรหาโยมแม่

ก็ดึกเกินไป แล้วมองไปที่มือถือ เห็นพอจะมีสัญญาณอยู่บ้าง จึงอุตริคิดทำบางอย่าง ซึ่งหาได้สมควรแก่

สมณเพศไม่

ขณะที่สามเณรเกรียงแก้เซ็งด้วยการ LIVE สดผ่านแอปยอดนิยม มีผู้ชมร่วมสองร้อย ภาพที่ทุกคนเห็น นอกจากใบหน้าใสๆของสามเณรเกรียงแล้ว ยังได้ยินเสียงแก๊กๆๆๆ ดังมาจากข้างตัว เมื่อสามเณรหันหน้าไป พร้อมหันกล้องตามยังวัตถุต้นเสียง จึงเห็นภาพที่ต้องขยี้ตาซ้ำสามที คือกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ ซึ่งสามเณรคิดเอาไว้ในใจว่า ถ้าพรุ่งนี้สึกได้ จะบิดไปในเมืองให้หนำใจ จากที่แขวนนิ่งกับตะปูที่ตอกตรึงไว้ตรงขอบหน้าต่าง ค่อยๆสั่นระริก แล้วก็เลื่อน หลุด นึกว่าจะร่วง แต่กลับลอยพ้นหน้าต่างออกไป ลอยสูงขึ้นเรื่อยๆ ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ท่ามกลางต้นไผ่ที่สูงระฟ้าแกว่งกวัดตามแรงลมอื้ออึง มีดวงจันทร์

เสียบรออยู่ปลายยอด ให้บรรยากาศหลอนๆบอกไม่ถูก จะมีมนุษย์ต่างดาวยืนจังก้า หัวโต ตาปูดโปน

ผอมเกร็ง สูงโย่ง นับจากพื้นกุฏิขึ้นไปจนเลยยอดไผ่ ตัวดำมะเมื่อม มันวับ แต่ที่สร้างความฉงนฉงายอย่างมากมาย คือแขนซ้ายเหมือนพี่แก้วไม่มีผิด เพราะมีรอยสักสีแดงคำว่าแม่ หรือนี่คือพี่แก้วกลับชาติมาเกิด ปากของเณรอ้าค้างโดยที่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา ต่างจากปากของพี่แก้วที่มีแต่เสียงกรีดหวีดหวิวตลอดเวลา คล้ายพร่ำบ่นอะไร จนลูกกุญแจลอยเข้าไปในปากนั่นแล้ว เสียงจึงเงียบสนิท ก่อนหายว๊าบเข้าสู่ม่านฟ้า เร็วกว่ากระพริบตา จากที่คิดจะสึก จากที่คิดจะกินเหล้า จากที่คิดจะไปซิ่งมอเตอร์ไซค์ ตอนนี้ความคิดเหล่านั้น หายลับไปจากสมองในทันที