2 สิงหาคม 2561

05:30 น. ผู้ช่วยพยาบาลมาตามนัด วัดไข้วัดความดัน (กำลังนอนเพลินๆ)

06:40 น. พยาบาลเอายาก่อนอาหารมาให้ (มาปลุกอีกรอบ) 

ไม่นอนแล้วก็ได้ เปิดทีวีดูไปเรื่อยเปื่อยแต่แอบหลับไปนิดนึง

07:04 น. หม่ามี๊ line มาถามอาการ ว่าดีขึ้นไหมเวลาหายใจ 

ก็บอกไปว่าเจ็บน้อยลงมาแล้ว กว่า 2 วันก่อน

07:30 อาหารเช้ามาส่ง ผู้ช่วยพยาบาล(พี่อิ๋วที่คอยมาดูบ่อยๆก็เข้ามาทักทาย) สักพักพยาบาลก็เอายาหลังอาหารมาให้แล้วก็แจ้งเรื่องที่เราบอกไปว่าที่ปิดแผลมันเริ่มลอกออก ให้กับคุณหมอสารเดช ก็คงจะเข้ามาดูสายๆ

08:30 น. กินข้าวกินยาเสร็จ

08:46 น. พยาบาลมาแจ้งว่าคุณหมอสารเดชเข้ามาไม่ได้เพราะติดสอนหนังสือ

08:50 น. ผู้ช่วยพยาบาลมาเช็ดตัว

09:15 น. คุณหมอนาวีมาดูอาการไข้ ก็จะเน้นเรื่องตรงปอดให้หายดีก่อนที่มีลิ่มเลือด ให้หมั่นพยายามกระดกข้อเท้าบ่อยๆ (ปั๊มเลือดให้มันสูบฉีดป้องกันการเกิดลิ่มเลือดที่จะเกิดขึ้นอีก)

10:00 น. คุณหมอด้านติดเชื้อมาดูอาการแผลถามว่าเจ็บไหม กดๆแผลดู (ก็บอกไปว่าไม่เจ็บ) หมอก็บอกว่าอาการบวมน้ำก็ปกติของแผลผ่าตัด แต่ต้องดูว่ามันอักเสบรึเปล่า ถ้าบวมน้ำทั่วไปมันก็จะหายไปเองส่วนที่ค่าเม็ดเลือดขาวสูงมีหลายสาเหตุ อาจมากจากตรงปอดที่มีลิ่มเลือดหรือตรงแผลผ่าตัด

10:10 น. พยายาลมาทำแผลให้ใหม่ แผลสวยดี ไม่มีซึม เรียบ (พยาบาลขอถ่ายรูปไปให้หมอดูด้วยก็เลยขอถ่ายรูปแผลมาดูไว้ด้วย)

แผลแอบน่ากลัวหน่อยๆ มีแม็คเย็บเป็นแนวเลย (ไม่อยากคิดตอนดึงออก)

10:55 น. คุณหมอบรรเจิดมาเช็คอาการ(หมออายุรกรรม) หมอบอกว่าสาเหตุคงมาจากลิ่มเลือดนี่แหละเลยทำให้เม็ดเลือดขาวยังสูง ก็จะให้กินยาต่อสัก 1 อาทิตย์เพื่อดูผล ให้ออกซิเจนต่อไป ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร (จริงๆนะหมอ)

12:00 น. ตุณหมอดำเกิง(หมอปอด) เข้ามาดูอาการบอกว่าจะลดยากินละลายลิ่มเลือดเหลือ 1 เม็ด และกินไปอีก 4-5 วัน และต้องคอยขยับร่างกายบ่อยๆ เพื่อให้ลิ่มเลือดมันสลายไปด้วย ก็ต้องดูคู่ไปกับการกายภาพ 

ระหว่างนั้นช่วงบ่ายๆมันก็จะน่าเบื่อหน่อยก็ไม่มีอะไรทำนอกจากกินข้าวกินขนม

ดูทีวีไปเรื่อยเปื่อยมาติดละครช่องวัน ตอนนั้นรู้สึกจะเอาเรื่อง แหวนดอกไม้(ที่พุฒกับยิปโซเล่น)มาฉายรีรีนอีกรอบ ก็สนุกดีนะดูเพลินๆฆ่าเวลาไป 

18:00 น. กินข้าวเย็นเสร็จ ระบบท้องไส้ก็ทำงานทันที(ก็เลยปล่อยมันไป โล่งสบายท้อง)

20:28 น. หนึ่งวันอันยาวนาน ที่มุมมองของห้องมีแต่ทีวี บาร์โหน ประตู หน้าต่าง มุมเดิมๆ อยากรีบๆรู้ผลเร็วๆ ว่าสะโพกมันเข้าที่ไหม อาการบวมน้ำคืออะไร อยากกลับบ้าน อยากกลับไปพักฟื้นที่บ้าน 

เหงา เหงามาก เรื่องที่ผ่าตัดนี้ก็ยังไม่อยากบอกใครทั้งเพื่อนๆพี่ๆที่เรารู้จัก (มีบางคนที่บอกคือพี่แปลก กับ นิที่เป็นเพื่อนสนิทและกำชับไปว่าอย่าเพิ่งไปบอกใครนะว่าเราผ่าตัด)

กลัว (ในตอนนั้นรู้สึกกลัว) กลัวจะไม่เป็นดังหวังแต่ก็ต้องเข้มแข็ง (เข้มแข็ง เพื่อ ป๊า มี๊ พี่โจ พี่จิม ไม่อยากเห็นพวกเขาทุกข์ใจ) 

เราต้องพยายามเข้มแข็ง (พยายามคิดบวกให้มากที่สุด)

18 วันที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลไม่ได้ขยับไปไหนเลยแต่ก็พอขยับได้นิดหน่อย 

ก็ต้องกลับมานอนบนเตียงอีกเพราะมีโรคนั่นนี่แทรกเข้ามาหมด (อาการบวมน้ำในแผล ลิ่มเลือด โน่นนี่นั่นเต็มไปหมด) 

ทั้งๆที่ 10 ปีก่อนที่ผ่าตัดไป ก็ไม่เห็นจะมีอะไร (สงสัยว่าเราจะแก่ขึ้นแล้วจริงๆนั่นแหละ ฮ่าๆ)

ตอนนี้พยายามคิดถึงอนาคตว่าตัวเองหายดีกลับไปเดินได้อีกครั้ง 

ครั้งนี้จะพยายามระวังตัวให้มากขึ้น