ราชันในม่านอัสดง
ผู้เขียน : เว่ยเหลียง
ผู้แปล : ทื่อจื่อ
Minerva
2 เล่มจบ


          ในที่สุดก็ได้อ่านสักที สำหรับ "ราชันในม่านอัสดง" ที่เลื่อนแล้วเลื่อนอีก เลทเป็นเดือนจนคนตามจิกกันไม่หวาดไม่ไหวเรื่องนี้

          ก่อนหน้าที่จะได้ LC เราเคยอ่านสปอยล์ที่มีคนมาเขียนแนะนำไว้ก็เลยรู้สึกสนใจค่ะ ตอนแรกว่าจะไปอ่านอิ้งเอา แต่สำนักพิมพ์ประกาศ LC พอดีก็เลยรออ่านแบบแปลไทยซะเลย

          ราชันในม่านอัสดง เป็นเรื่องราวของนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาๆ ที่ตายในยุคปัจจุบัน ลืมตาตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ในราชวงศ์ที่เต็มไปด้วยการแก่งแย่งชิงดี เนื้อหาไม่ได้พูดถึงการใช้ชีวิตช่วงนี้ เพียงแค่พูดให้เรารู้กันว่าในชาตินี้เขามีน้องชายร่วมสายเลือดคนหนึ่ง ตัวเองปกป้องน้อง คอยใช้สมองประชันแผนการแย่งบัลลังก์มาให้น้องชายตัวเอง และเขาเองก็ขึ้นเป็นอ๋องในราชวงศ์

          แต่ทั้งๆ ที่น้องชายในโลกใหม่นี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้เขามีชีวิตอยู่ได้ เจ้าน้องชายไม่รักดีคนนี้จู่ๆ ก็ตลบหลังเขา จับเขาไปทรมานในคุกน้ำนาน 3 ปีเพราะความหวาดระแวง ชีวิตในช่วงนั้นเรียกว่าไม่มีดีเลยเพราะถูกทรมานต่างๆ นานา สภาพร่างกายย่ำแย่จนไม่รู้จะแย่ยังไง หน้าตาถูกกรีดจนไม่เหลือชิ้นดี เรียกได้ว่าอัปลักษณ์ (ผู้เขียนใช้คำนี้จริงๆ ค่ะ แต่เราก็นึกไม่ค่อยออกว่าอัปลักษณ์ถึงขั้นไหนนะเพราะในหน้าปกก็สวยดี 5555)

          ยามที่ลมหายใจโรยรินก็ถูกโยนทิ้งลงน้ำ ไหลไปไหลมาดันไหลไปถึงแม่น้ำของอำเภอแห่งหนึ่งที่ชื่อว่า อำเภอกว่างเถียน เขาถูกนำตัวไปรักษาและเมื่อถูกถามชื่อก็มองไปยังฟักทองที่อยู่ไม่ไกลและบอกออกไปว่าตัวเองชื่อ หนานกวา (ฟักทอง)

          ต่อมาหนานกวาก็กลายมาเป็น หนานเกอ ของคนในหมู่บ้าน หลังรักษาตัวเสร็จเขาไม่รู้จะไปที่ไหนจึงได้แต่รั้งอยู่ช่วยงานในที่ว่าการอำเภอ คอยดูแลทุกเรื่องในที่ว่าการฯ ที่แสนจะอัตคัดแห่งนี้

          นั่นเพราะนายอำเภออย่าง มั่วซู่ เป็นนายอำเภอที่สุดแสนจะยากจน จนแบบจนมากๆ มีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนอยู่สองชุด ของกินก็ไม่ค่อยจะมี โต๊ะเก้าอี้ในที่ทำงานก็เก่าพัง แต่ตัวเองดันชอบแจกจ่ายเงินให้ขอทานและคนยากจน ทั้งที่หน้าตาดีแต่เหมือนสมองจะมีปัญหา แถมยังชอบกินของหวานเอามากๆ อีกต่างหาก

          เรื่องราวจะเป็นแนวสโลว์ไลฟ์ในช่วงเล่มแรก และไทม์ไลน์ผ่านไปค่อนข้างเร็ว เน้นไปที่เรื่องชีวิตประจำวันของหนานเกอที่ต้องหาทางเลี้ยงปากท้องของตัวเองกับมั่วซู่ เป็นเด็กยากจนสองคนที่อาศัยอยู่ด้วยกัน ทั้งเลี้ยงไก่ เปิดแผงชา กว่าจะได้เงินมาก็ต้องแอบไม่ให้มั่วซู่เอาไปแจกคนอื่นอีก รุงรังมาก 555

          ชีวิตในกว่างเถียนของหนานเกอเป็นไปด้วยดี เพราะพื้นฐานร่างกายพังหมดจึงทำงานหนักไม่ค่อยได้ ร่างกายไวต่อความหนาว ชาวบ้านเห็นก็มักจะสงสาร ชอบให้ข้าวให้น้ำกิน แบบว่าเป็นเอ็นดูนั่นแหละ คือเราชอบที่ทุกคนดูเป็นห่วงหนานเกอมากๆ เหมือนดูแลเด็กน้อยคนหนึ่ง แล้วแบบความหวังดีบางครั้งมันก็วายป่วงหน่อยๆ วงวารแทนหนานเกอ

          และหลังจากอยู่ไปไม่นานหนานเกอก็พอจะได้กลิ่นความไม่ชอบมาพากลของอำเภอกว่างเถียน เพราะที่นี่ดูเหมือนไม่ขึ้นตรงกับที่ไหนเลย คล้ายเป็นอำเภอลึกลับให้ความรู้สึกแปลกประหลาดอีกทั้งยังมีนัยซ่อนเร้นบางอย่างที่ชวนให้ขนลุก ชาวบ้านในอำเภอก็ดูเหมือนจะไม่มีใครธรรมดาสักคน มีแต่หนานเกอที่แหละที่เป็นคนปกติที่สุด เหมือนลูกแกะในหมู่ฝูงหมาป่ายังไงยังงั้น

          แต่เพราะหนานเกอหมดหวังในการใช้ชีวิตไปนานแล้ว เรียกว่าอยู่ไปวันๆ ดีกว่า เขาเลยไม่ได้ใส่ใจอยากรู้ความลับอะไรของที่นี่ ถึงคนที่นี่ไม่ได้ปกปิดแต่เขาก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรให้มากความ ก็อยู่ของตัวเองไปเรื่อยๆ แบบนี้

          เรื่องซีนรักๆ มันจะไปอยู่ในช่วงครึ่งหลังเล่มแรกซะมากกว่า เพราะมั่วซู่แรกๆ ก็หยอกๆ แหย่ๆ แต่ก็อาจจะไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก ส่วนหนานเกอนี่บอกเลยว่าชายแท้ 100% ตรงเผงจนไม่รู้จะตรงยังไง เรื่องความหลงใหลในตัวฝ่ายตรงข้ามเลยไม่ค่อยมีให้เห็น ออกจะสับสนด้วยซ้ำ แต่เหมือนอยู่กันไปนานๆ หนานเกอก็เริ่มเปิดใจให้มั่วซู่ ค่อยๆ เรียนรู้กันไปแล้วก็กลายเป็นว่าขาดกันไม่ได้นั่นแหละ

          พอมาในเล่มสองจากที่นิยายสโลว์ไลฟ์จะเริ่มเปลี่ยนไปละเพราะส่วนตัวเราว่ามันเข้มข้นขึ้นเพราะเราจะได้รู้ว่าจริงแล้ว กว่างเถียนคือสถานที่แบบไหนกันแน่ ความลับของมันคืออะไร มีอยู่เพื่ออะไร แล้วมั่วซู่สำคัญยังไงกับที่นี่

          บอกเลยว่าเราค่อนข้างตะลึงในตัวมั่วซู่ อ่านสปอยล์มาแล้วก็เรื่องหนึ่งนะ แต่พอได้มาอ่านรายละเอียดและเข้าใจความเป็นมาของตัวละครด้วยตัวเองแล้วมันก็อีกเรื่องหนึ่งเลย