ไม่เคยได้ยินชื่อนักเขียนคนนี้มาก่อน แต่ชื่อยาวมาก "ห่าวต้าอีเจวี่ยนเว่ยเซิงจื่อ" ยิ้มแห้ง...

          จั่วหัวก่อนเลย นิยายเรื่องนี้ใช้ภาษาค่อนข้างยากและเป็นศัพท์เฉพาะ นิยายบำเพ็ญเพียรเป็นเซียนทั้งหลายทุกคนอาจจะเคยอ่านๆ กันมาบ้างแล้วล่ะ แต่เรื่องนี้มันต่างออกไปหน่อยคือใช้ศัพท์หนักและยากอยู่นิด เลยมีความแตกต่างจากนิยายชายหญิงหรือวายสายบำเพ็ญเพียรอยู่เล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการอ่านเอาอรรถรสแต่อย่างใด

          ถ้าให้เปรียบเทียบคือเป็นศัพท์แสงแบบสยบฟ้าพิชิตปฐพีนั่นเลย แบบอ่านๆ ไปก็เอ...ปรมัตถ์คืออะไรกันน้อออ // แต่ส่วนตัวเรารู้สึกว่าการใช้ศัพท์แบบนี้หรือการเขียนทำนองนี้มันให้ภาษาที่สวยและวิจิตรมาก และเรื่องนี้ผู้แปลแปลออกมาได้ดี เหมาะจะนั่งอ่านไปช้าๆ เราก็เลยชอบมากเลย แหะๆ

          เข้าเรื่อง... เปิดมาพระเอกอย่าง จี้เซียว ก็ตายเลย จี้เซียวเจินเหรินผู้นี้นับได้ว่าเป็นยอดฝีมือในโลกผู้บำเพ็ญ ผู้คนต่างขนานนามให้ว่า "ยอดกระบี่แห่งเขาหานซาน" ระดับการบำเพ็ญสูงลิ่ว พูดชื่อไปใครๆ ก็อิจฉาในความสามารถอันสูงส่งของเขา

          แต่นั่นแหละ อยู่ดีๆ วันหนึ่งก็ตายซะงั้น

          จี้เซียวเจินเหรินมีคู่บำเพ็ญชื่อ เมิ่งเสวี่ยหลี่ คนผู้นี้แม้ได้ชื่อว่าเป็นผู้บำเพ็ญของจี้เซียวเจินเหรินผู้โด่งดังแต่กลับมีฝีมือระดับสามัญธรรมดา มีดีแค่รูปร่างหน้าตางดงามเท่านั้น คนทั่วไปเลยค่อนข้างดูแคลนแล้วก็แบบว่า โธ่เอ๊ย จี้เซียวเจินเหรินนั้นต่อให้ฝึกฝนทางเต๋ามามากมายก็ไม่ได้ช่วยให้ละความชมชอบในเรื่องรูปร่างหน้าตาได้ล่ะเนอะ

          แต่เพราะจี้เซียวตายอย่างกะทันหัน ทำให้เมิ่งเสวี่ยหลี่ต้องเป็นหม้าย แค่กๆ ต้องอยู่อย่างเดียวดายตั้งแต่อายุยังน้อยบนยอดเขาฉางชุน ที่สำคัญคนจากสำนักอื่นเริ่มหมายตา "อุษาไร้เขตขัณฑ์" อาวุธวิเศษอันลือเลื่องในแดนมนุษย์ของจี้เซียวตั้งแต่ศพยังไม่ทันจะเย็น

          หลังจากเมิ่งเสวี่ยหลี่แบกร่างบอบบางของตัวเองไปทำตาแดงๆ เคารพศพก็ถูกหาเรื่องทันที สุดท้ายจึงเกิดการนัดประลองแดนสนธยาฮั่นไห่เพื่อหาคนที่คู่ควรสืบทอดกระบี่เล่มนี้ต่อ ซึ่งแน่นอนว่าพี่เมิ่งทำให้ทุกคนตกอกตกใจด้วยการประกาศว่าตนเองก็จะเข้าร่วมการประลองหนนี้ด้วย!

          ความจริงที่ทุกคนไม่รู้คือ ถึงจะได้ชื่อว่าเป็นคู่ร่วมบำเพ็ญ แต่นับตั้งแต่ขึ้นเขามาเมิ่งเสวี่ยหลี่ได้เจอหน้าจี้เซียวแทบนับนิ้วได้ เขาเลยต้องไปทำน้ำตาคลอเบ้าตะโกนเรียกท่านพี่อยู่หน้าป้ายวิญญาญจี้เซียวเพื่อสร้างภาพสักหน่อย

          ยิ่งกว่านั้นอย่างที่รู้ว่าในสายตาคนอื่น เมิ่งเสวี่ยหลี่ไม่คู่ควรกับจี้เซียว แถมคนยังเข้าใจว่าเขาอ่อนแอ วันๆ เอาแต่นั่งปลูกต้นไม้ดอกไม้ไม่ก็ให้อาหารปลา ไม่ได้ฝึกฝนอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน คนเลยคิดว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่อ่อนแอ ยิ่งตอนนี้ไร้ที่พึ่งพิงชวนให้คนอยากรังแกเอาง่ายๆ ต่อให้ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นอาวุโสเมิ่ง แต่พวกที่ทระนงตนทั้งหลายในสำนักก็ยังอยากหาเรื่องเขาอยู่ดี

          แต่แน่ล่ะ เมิ่งเสวี่ยหลี่ไม่ได้อ่อนแออย่างที่ทุกคนคิด

          เรื่องนี้สปอยล์ไปก็ไม่เป็นไร เพราะเฉลยตั้งแต่ต้นเรื่องเลยว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่เป็นอสูรเพียงพอนแห่งเขาเสวี่ยซานที่กำลังควบรวมแดนอสูรเพื่อตั้งตนเป็นเจ้าแห่งอสูรทั้งปวง สุดท้ายไม่รู้ไปทำอีท่าไหนกลับโดนผู้อื่นเล่นงานจนตัวหดเหลือแค่ก้อนเล็กๆ จะตายแหล่มิตายแหล่ระหว่างนั้นจี้เซียวผ่านทางมาพอดี อสูรตนนี้ก็เอ่ยปากขอให้อีกฝ่ายช่วยรักษาชีวิตอย่างไม่กลัวขายหน้า บอกว่าหากรอดไปได้ยินดีรับใช้ อยู่เป็นเพื่อนคลายเหงาช่วยทำสงครามสามภพ บลาๆๆ ชักแม่น้ำทั้งห้ามากองไว้ตรงนี้ พูดง่ายๆ คือน้องยังไม่อยากตายนั่นแหละ

          จี้เซียวก็โอเค ยอมช่วย แถมยังช่วยให้ถึงที่สุดด้วยการไปขอยาจาก หูซื่อ ประมุขแดนสรวงหรือก็คือศิษย์พี่ของเขา ทำการเปลี่ยนเอ็นกระดูกเปลี่ยนอสูรเป็นมนุษย์ ซึ่งจี้เซียวก็โดนทักมาว่าระวังนะ ไปเปลี่ยนชะตาอสูรใกล้ตาย ไม่เคารพลิขิตสวรรค์ สักวันผลกรรมของเขาจะตกอยู่กับเจ้า

          จี้เซียวไม่ฟัง เอ่ยปากอย่างยโสโอหัง "เขาพบข้า นั่นก็แปลว่าสวรรค์ไม่ปรารถนาชีวิตเขา"

          สุดท้ายก็เปรี้ยง สามปีต่อมาจี้เซียวตายไม่รู้เนื้อรู้ตัว ตายแบบงงๆ กายธรรมถูกทำลายต้องเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ไม่ต่างหากเมิ่งเสวี่ยหลี่

          แน่ะ ถูกต้อง อีพระเอกไม่ได้ตายจริง แค่กายธรรมถูกทำลาย คนเข้าใจว่าตายไปแล้ว แต่ความจริงคือจิตยังอยู่ สุดท้ายไปเข้าร่างของเด็กหนุ่มใกล้ตายที่มีราศีบนตัวเหมาะกับเขาอย่าง เซียวถิงอวิ๋น แต่เพราะจิตของเขาแข็งแกร่งเกินไปทำให้ร่างเด็กหนุ่มที่อ่อนแออยู่แล้วยากจะรับไหว ตอนนี้จึงอ่อนแอกระเสาะกระแสะ

          เพราะเป็นจิตของจี้เซียวประจวบเหมาะกับทุกสำนักกำลังเฟ้าหาศิษย์เพื่อเข้าร่วมการประลองฮั่นไห่ จี้เซียวในร่างเซียวถิงอวิ๋นจึงเข้าร่วมกับสำนักกระบี่หานซาน ศิษย์ในสำนักแทบจะปกป้องเขาไว้ด้วยกลัวโดนสำนักอื่นแย่งไปครอง เพราะร่างนี้เป็นร่างสถิตวิญญาณกระบี่แต่กำเนิด เหมือนกันกับอริยกระบี่จี้เซียว ร้อยพันปียากพบพาน! (ซึ่งก็แน่ล่ะเพราะนี่คือจี้เซียว 5555)

          ตัวจี้เซียวเองพอได้ยินว่าคู่ร่วมบำเพ็ญของตัวเองจะประลองชิงกระบี่ด้วยก็รู้สึกซับซ้อน มีคนบีบบังคับรังแกเขาหรือเปล่าน้ออะไรทำนองนี้ แต่เพราะรู้ว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่แท้จริงอดีตอสูรก็เริ่มจินตนาการไปเรื่อยว่าถ้าถูกบีบคั้นมากๆ ต้องออกจากหานซาน คู่ร่วมบำเพ็ญของตัวเองจะออกสังหารผู้คนในแดนมนุษย์หรือเปล่า ก็คือทั้งกลัวคนอื่นรังแกคนของตัวเอง แต่พร้อมกันนั้นก็กลัวคนของตัวเองไปรังแกคนอื่นด้วยนั่นแหละ 55555

          ฝ่ายเมิ่งเสวี่ยหลี่ระดับการบำเพ็ญไม่สูงเลยถูกเจ้าสำนักส่งไปเข้าเรียน ได้พบกับ อวี๋ฉี่ซู ผู้เลื่อมใสในตัวจี้เซียวเจินเหริน ทั้งคู่คบหากันเป็นสหาย เป็นตัวตั้งตัวตีเตรียมเขม่นศิษย์น้องเซียวที่เป็นร่างสถิตกระบี่ เมิ่งเสวี่ยหลี่เองก็รู้สึกว่าศิษย์น้องเซียวคนนี้มีบางอย่างที่ไม่ปกติ แต่ก็บอกไม่ได้อยู่ดีว่าตรงไหนกันแน่ที่ไม่ปกติ

          เนื้อเรื่องเดินไปข้างหน้าค่อนข้างเร็ว หลังจากนี้ยังจะมีเรื่องการรับศิษย์ของเมิ่งเสวี่ยหลี่ การทำการค้าแรกของอาวุโสเมิ่ง และการเดินทางไปเข้าร่วมกันประลองฮั่นไห่

          ตอนแรกๆ ที่อ่านเรานึกว่าเรื่องนี้จะเครียดๆ เสียอีก ความจริงแล้วไม่ใช่เลย มุกตลกแทรกเข้ามาเรื่อยๆ และตัวเมิ่งเสวี่ยหลี่ก็เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มาก คือมีด้านบื้อๆ งงๆ เยอะ แต่ไม่ได้ทำให้คนอ่านรู้สึกรำคาญใจ ยิ่งช่วงที่เข้าประลองฮั่นไห่พร้อมศิษย์จากเขาจ้งปี้อีกสามคนก็คือฮามาก เป็นเหมือนกลุ่มที่คนดูถูกว่าอ่อนแอแน่ๆ แต่ความจริงแล้วดันวางแผนให้เมิ่งเสวี่ยหลี่รับบทหมูอ้วนตกเหยื่อให้ตายใจแล้วค่อยตบทรัพย์ชาวบ้าน ทำกันเป็นกระบวนการสุด

          ตัวพระเอกอย่างจี้เซียวความจริงก็เอ็นดูเพียงพอนน้อยอยู่นะ ทั้งสร้างที่อยู่ให้ยิ่งใหญ่อลังการไม่สนใจชาวบ้าน เอ็นดูว่าอีกฝ่ายเลี้ยงง่าย ไม่ต้องการอะไรแค่เตาอุ่นมือกับลานโล่งเล็กๆ ไว้ดูท้องฟ้า แต่จี้เซียวบำเพ็ฐเพียรมานาน ไม่เข้าใจความรัก หลายครั้งยังช่วยคำนวณในใจว่าถ้าเมิ่งเสวี่ยหลี่แต่งงานใหม่กับคนนั้นคนนี้จะดีหรือเปล่า

          อ๊ะๆ อย่าเพิ่งขัดใจ เพราะในเล่มเดียวกันพระเอกก็รู้ตัวได้อย่างรวดเร็วว่า อ้อ ความรักมันเป็นอย่างนี้เอง แต่เพราะเข้าใจว่าที่เมิ่งเสวี่ยออกตัวแทนจี้เซียวทุกครั้งเป็นเพราะตอบแทนคุณก็ อ้อ นี่คือรักข้างเดียวที่เค้าว่าสินะ สุดท้ายก็พูดออกไปประโยคหนึ่งว่า "ข้าดีกว่าเขา เจ้าเลือกข้าเถอะ"

          ...จี้เซียวช่วงครึ่งหลังของเล่มก็คือแสดงออร่าความเป็นทาสภรรยาออกมาอย่างเต็มที่แล้ว ดังนั้นไม่ต้องห่วงเลย

          อีกตัวละครหนึ่งที่น่าสนใจคืออวี๋ฉี่ซู เป็นคนที่ร่าเริงดีไม่น้อย ตอนแรกออกจะไม่ชอบคู่บำเพ็ญของจี้เซียวเจินเหรินที่เคารพ แต่พอรู้ว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่คือคู่บำเพ็ญคนนั้นก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว สุดท้ายกลายเป็นตัวติดกันเพราะพลังลูกสนแห่งมิตรภาพ 5555 และอีกอย่างคือไม่รู้เรื่องนี้จะมีคู่รองมั้ย แต่เราแอบจิ้นอวี๋ฉี่ซูกับ เฉียนอวี้จือ เจ้าของโรงรับจำนำเหิงทงจวี้หยวน อดีตศิษย์ของสำนัก ผู้ดูแลทรัพย์สินทั้งหมดของจี้เซียว คือมีซีนหนึ่งพูดถึงเรื่องตะเกียงที่สัมพันธ์กับชีวิต ถ้าไฟดับแปลว่าชีวิตหาไม่ เขาก็เสนอให้อวี๋ฉี่ซูลองสิ จุดเอาไว้สักสามดวง ดวงหนึ่งตั้งในห้องทำงานข้า อีกดวงตั้งไว้ในห้องหนังสือข้า ดวงสุดท้ายตั้งในห้องนอนข้า แบบเอ๊ะ คุณพี่ คุณพี่คะ สต็อปค่ะสต็อป // ใดๆ คือเราแค่จิ้น ยังไม่ออฟฟิเชียล 5555

          จี้เซียวมีคู่แข่งแล้วหนึ่งคนคือ จิงตี๋ คนดังจากพรรคที่เป็นอริกัน นี่ก็เป็นอีกคาแรคเตอร์ที่ตลก ตามไล่จีบเมิ่งเสวี่หลี่แบบไม่อายฟ้าอายดิน คนก็บอกระวังนะจี้เซียวจะส่งสายฟ้ามาผ่าแก ตานี่ก็ไม่กลัว สักพักผ่าจริง อันนี้ต้องไปอ่านเอง ตลกมาก

          และตัวละครที่คิดว่าน่าจะมีบทบาทเพิ่มขึ้นเยอะในเล่มสองคืออสูรนกยูง เชวี่ยเซียนหมิง สหายรักสมัยเมิ่งเสวี่ยหลี่เป็นอสูร ตาคนนี้โผล่มาตอนต้นเรื่องแวบหนึ่ง แล้วก็โผล่มาทำเท่ตอนท้ายเรื่องด้วย เล่มหน้าบทเพิ่มแน่ๆ

          ถามว่าตัวละครเยอะมั้ยก็ค่อนข้างเยอะอยู่ แต่ก็ไม่ยากอะไรนักในเรื่องการจำตัวละครหลักที่สำคัญกับแกนเรื่องจริงๆ แต่พล็อตโดยรวมดูเครียดๆ ความจริงมีซีนขำโผล่มาเรื่อยๆ นะ นายเอกไม่น่ารำคาญ พระเอกก็ไม่ได้เก๊กท่า ตัวประกอบดีงาม ทุกอย่างลงตัวเป๊ะๆ

          แล้วก็เราชอบที่ว่าถึงตอนแรกจี้เซียวจะตกลงใจช่วยอสูรร้ายใกล้ตายเพียงเพราะเวทนา แทบไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก แต่พอช่วยแล้วก็ช่วยอย่างถึงที่สุด ยิ่งไปกว่านั้นคือถึงเขาต้องรับผลกรรมแทน กายธรรมถูกทำลาย ต้องเริ่มหนึ่งใหม่อีกหน แต่พอจี้เซียวย้อนคิดกลับไปเขากลับไม่ได้นึกเสียใจเลยแม้แต่น้อยที่เลือกหนทางนี้ แถมต่อมายังยิ่งทำดีกับเมิ่งเสวี่ยหลี่เพื่อชดเชยอีกด้วย

          สรุปคือสนุกมากกกกกกก ทุกอย่างดีงามไปหมด ติดขัดนิดตรงชื่ออาวุธของเมิ่งเสวี่ยหลี่ที่แปลออกมาว่า "กาลมิสิ้นผ่านผัน" แต่ถ้าจะให้มันคล้องกับอาวุธของจี้เซียวอย่าง "อุษาไร้เขตขันธ์" จริง ถ้าสลับคำเป็น "กาลมิสิ้นผันผ่าน" น่าจะเหมาะกับหรือเปล่า

          แต่นั่นแหละ ชอบมาก เป็นเรื่องที่ตื่นเต้นมากระหว่างรอหนังสือออก นึกๆ ไปก็รู้สึกว่าสามเล่มนี่มันน้อยเกินไปหรือเปล่านะ และคุณ "ห่าวต้าอีเจวี่ยนเว่ยเซิงจื่อ" แกเขียนเก่งจริงๆ

Best quote:

          ผู้บำเพ็ญพรตคนอื่นๆ อาจเห็นการร่วมบำเพ็ญเป็นเรื่องใหญ่ ทว่าท่ามกลางชีวิตบำเพ็ญเพียรยาวนานของจี้เซียว เมิ่งเสวี่ยหลี่ยึดพื้นที่ในใจเขาไปเพียงหนึ่งในพันส่วนเท่านั้น บังเอิญพบพานอสูรร้ายใกล้ตาย ในใจนึกเวทนาสงสารจึงยื่นมือช่วยเหลือ เรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ หนึ่งในพันมีหรือจะไม่พอ

          บนโลกยังมีเรื่องราวที่ซับซ้อนกว่านี้อีกมากนัก จวบจนกายธรรมถูกทำลายหมดสิ้น เขาถึงยอมรับว่าตนทำเพื่อสำนักอย่างสุดความสามารถแล้ว ก้มหน้าเงยหน้ามิมีอันใดให้ต้องละอาย ทว่าเมิ่งเสวี่ยหลี่เล่า ก่อนหน้าเขาสาบานว่าจะปกป้องคุ้มครองอีกฝ่ายให้ปลอดภัยไปชั่วนิรันดร์ กินอยู่อันใดไม่ต้องวิตกกังวล แต่สุดท้ายกลับมิอาจปฏิบัติตามคำมั่น แน่นอนว่าเขาย่อมนึกละอายแก่ใจ