เรื่องนี้เห็นผ่านตาในทวิตแวบๆ เป็นช่วงที่กำลังมองหาลิสต์ช่วงงานหนังสือพอดีก็เลยลองอ่านเรื่องย่อสักหน่อย อ่านแล้วก็ยังงงๆ ก็เลยลองอ่านตัวอย่างสักนิด อ่านไปอ่านมา เอ้า ติดงอมแงม เหลือบไปดูวันที่เห็นว่าอีกสองสามวันจะปิดพรีแล้วก็เลยกดพรีไปแบบงงๆ ตามกัน

          สรุปคือได้นิยายเรื่องนี้มาแบบงงๆ มึนๆ อ่านจบปุ๊บกดพรีปั๊บ ทำตัวเหมือนรวยทั้งๆ ที่เงินก็ไม่ค่อยจะมีแล้ว 55555

          แต่เนื้อเรื่องมันสนุกจริง คือพูดตามตรงแบบใช่ค่ะตั้งใจจะอวยเลยก็คือมันจับใจเราตั้งแต่วรรคแรกของเรื่องอ่ะ พูดจริง!

          นิยายเรื่องนี้เริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า "เซียวอวี่อันเป็นประธานบริษัท อาจเพราะคุณพ่อและคุณปู่ของเขาล้วนเป็นประธานบริษัทจอมเผด็จการกันหมด ครอบครัวเขาเลยเอาแต่คิดจะเลี้ยงดูเขาให้เป็นประธานจอมเผด็จการด้วย" เนี่ยยย มันแอบขำนะแกกก

          เนื้อเรื่องคือ เซียวอวี่อัน โตมาในครอบครัวนักธุรกิจ แต่ที่บ้านเป็นพวกนิสัยแบบท่านประธานเผด็จการในนิยายหวานแหววอ่ะ เซียวอวี่อันเลยพยายามดำเนินตามรอยท่านประธานเผด็จการในนิยายไปด้วย

          ต้องรวย ต้องหล่อ ต้องชั่วร้ายเจ้าเล่ห์ รักแรงแค้นแรง ต้องจำประโยคเด็ดสามร้อยประโยคของท่านประธานให้ได้ขึ้นใน จะเลือกผู้หญิงก็ต้องเลือกผู้หญิงตระกูลไม่ใหญ่โต เป็นพวกพนักงานระดับล่างในบริษัท มีหัวใจแม่พระ ใจอ่อนกับพวกตัวประกอบ ต้องมีฉากแบบในนิยายท่านประธานเผด็จการทั้งหลาย แบบโฮ่ยยยย เดี๋ยวก่อนพี่ 55555

          แต่เซียวอวี่อันไม่ได้มีบุคลิกแบบนั้น ที่บ้านเล็งผู้หญิงแบบต้นฉบับในนิยายให้ประธานเซียวก็ไม่สนใจ ลองเปลี่ยนเป็นหญิงตระกูลผู้ดีก็ยังไม่สนใจ เอ๊ะ หรือว่าท่านเซียวจะชอบผู้ชาย ก็มานั่งคิดอีกว่าเป็นเคะหรือเมะ แต่อันที่จริงท่านเซียวของเราไม่ได้ชอบทั้งหญิงทั้งชาย เขาแค่ไม่ชอบอะไรยุ่งยากวุ่นวายเท่านั้นเอง

          แต่แล้วเซียวอวี่อันพบว่าตัวเองเป็นโรคร้ายทั้งที่อายุยังน้อย ช่วงที่ต้องรักษาตัวก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากนอนแบ็บอ่านนิยายในอินเทอร์เน็ต สุดท้ายก็ตัดสินใจตายดีกว่า (ตรงนี้ช็อกมาก แบบพี่เล่นงี้เลยเหรอ 5555)

          ลืมตามาอีกทีก็พบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในโลกเดิม แต่ดันอยู่ในโลกใหม่ที่เป็นนิยายเรื่องสุดท้ายที่เขาอ่านก่อนตาย

          นิยายเรื่องนี้มีชื่อว่า "บันทึกประวัติศาสตร์สี่แคว้น" พูดถึงองค์ชายที่ถูกจับไปเป็นเชลยต่างแคว้น ต้องถูกทรมานทรกรรมมากมาย สุดท้ายหลบหนีออกมาแล้วพยายามกอบกู้ชาติบ้านเกิดตัวเองพร้อมกับแก้แค้นแคว้นศัตรู มองดูแล้วเหมือนเป็นนิยายดุเดือดเลือดพล่าน รักชาติพิทักษ์แผ่นดิน แต่อันที่จริงดันโดนคนอ่านด่าเพียบเพราะพระเอกของเรื่องรบไปพลางสะสมสนมไปพลาง เปิดฮาเร็มของตัวเองตลอดทั้งเรื่องซะงั้น

          เล่าถึงตรงนี้ ความจริงมันมีรายละเอียดเยอะกว่า แต่คร่าวๆ คือเป็นนิยายที่ได้อันดับหนึ่งแต่คนก็ด่ากันขรมเหมือนกัน แล้วเซียวอวี่อันทะลุมิติเข้ามาในเรื่องนี้ แต่คนที่เขาเป็นดันเป็นฮ่องเต้แคว้นศัตรูของพระเอก แถมยังเป็นตัวร้ายที่ต้องตายอย่างอนาถอีกต่างหาก

          ก็ตามพล็อตแนวทะลุมิติมาเป็นตัวร้ายทั่วไปคือหลังจากนี้พระเอกต้องรักษาชีวิตน้อยๆ ของตัวเอง แต่ที่แตกต่างคือเขาสนใจติดตามชีวิตรักของ เยี่ยนเหอชิง พระเอกผู้ที่จะครอบครองฮาเร็มสาวพันนางมากๆ

          เซียวอวี่อันมีความหวังจะได้นั่งแทะเมล็ดแตงดูละครรักกับฉากสะสมสนมของพระเอก พร้อมกันนั้นก็พยายามจะหยิบยื่นไมตรีเอาไว้ ซึ่งแน่นอนว่าเรื่องราวมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาคิดเสียทีเดียวเพราะพระเอกดันเล่นไม่ตรงบท

          เรื่องนี้คือขำแทบทั้งเรื่อง เพราะพระเอกมีนิสัยที่ติดมาจากชาติก่อนคือชอบพูดอะไรที่คนในโลกนี้ไม่เข้าใจกัน และนิยายพล็อตทำนองนี้ส่วนใหญ่จะไม่บอกฝ่ายตรงข้ามว่าตัวเองไม่ใช่ตัวละครนี้จริงๆ แต่เซียวอวี่อันก็คือหลังจากเกือบตายเพราะอีพระเอกจะฆ่าเขาก็เลยรีบเอาตัวรอดด้วยการบอกว่าข้าไม่ใช่อีฮ่องเต้นี่นะ ข้าเป็นฮ่องเต้ปลอม!

          จับมือกันอยู่อย่างปรองดองได้พักหนึ่ง เซียวอวี่อันก็มาโดนความจริงสาดน้ำเย็นใส่หน้าว่าจริงๆ แล้วเรื่องบางอย่างหลบเลี่ยงไปยังไงก็ไร้ผล ในนิยายที่เขาอ่านเยี่ยนเหอชิงจะกลับมาถล่มแคว้นของเขา เซียวอวี่อันพยายามป้องกันอยู่ในที แต่ต่อให้ทำดีแทบตายสุดท้ายเรื่องนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

          นั่นแหละ จากนิยายขายขำเลยกลายเป็นนิยายโศกในช่วงครึ่งเล่มหลังเสียแทน แต่พอผ่านบทโศกมาได้ก็กลายเป็นนิยายขายขำต่อ แหะๆ

          ส่วนตัวค่อนข้างชอบนายเอกเรื่องนี้ทีเดียวเพราะเอะอะก็เอาบรรทัดฐานความเป็นท่านประธานจอมเผด็จการมาใช้เสมอ แถมชอบร้องเพลงด้วย เปิดปากพูดประโยคหนึ่งก็ร้องเป็นเพลงได้ละ พวกองครักษ์และพระเอกของเราเลยจะประสาทแดกบ่อยๆ

          ส่วนพระเอกเป็นพวกออกซึนๆ หน้าตาย สำหรับเราบทไม่ได้ว้าวอะไรนัก แต่ชอบความที่นายเอกพยายามหาผู้หญิงให้เขาตามบท พยายามจะเป็นคิวปิดเซียวจัดฉากรัก แต่ไม่รู้เลยว่าอีพระเอกนี่ชอบตัวเองไปนานแล้ว การกระทำหลายๆ อย่างในเรื่องเลยมักจะสวนทางกัน เข้าใจกันไปคนละทางบ่อยๆ เหมือนละครรักช่องเจ็ดบ้านเราอยู่นิดๆ

          เรื่องที่เราค่อนข้างช็อคคือบทจะโศกก็โศกเสียจนอีคนอ่านร้องไห้ฟึดฟัดเลยนะ โดยเฉพาะเรื่องราวของ หงซิ่ว หลี่อู๋ติ้ง และ เซี่ยฉุนกุย คือแบบเหม่อเลย เอางี้เลยเหรอคุณพี่นักเขียน?

          แต่นั่นแหละ ในส่วนของตอนพิเศษแม้จะดูยำๆ ไปหน่อยแต่ก็ทำให้เราได้อิ่มเอมกับเรื่องของตัวประกอบเล็กๆ น้อยๆ ทั้งหลายในเรื่องพอให้ใจชื้นขึ้นมาได้บ้าง

          แล้วก็เรื่องน้องชายประธานเซียวในชาติที่แล้ว เราแอบหวังว่าปูพื้นมาค่อนข้างน่าสนใจ เสียดายที่ไม่ขยายต่ออีกหน่อย คือตัวนายเอกอ่านแรกๆ อาจจะขำกับตัวเขา แต่พื้นฐานครอบครัวจริงๆ แล้วย่ำแย่มากเลย อันนี้ถือว่าเป็นประเด็นที่น่าสนใจดี

          สรุปเป็นนิยายที่ชอบนะ แม้จะมีบางช่วงดร็อปไปบ้างแต่ก็ถือว่าภาพรวมชวนให้อ่านอ่ะ นายเอกชอบพูดจาชวนให้คนโบราณไม่เข้าใจ อ่านแล้วขำดี บทโศกนี่ชอบมาก เข้าใจเขียนจริง นับถือๆ

          Best Quote:
          "พี่เยี่ยน ชอบคนผู้หนึ่งนี้เป็นความรู้สึกแบบไหนหรือ"
          เยี่ยนเหอชิงหยุดฝีเท้า ได้ยินเซียวอวี่อันที่หมอบราบอยู่บนหลังเอ่ยแผ่วเบา "ข้าได้ยินผู้อื่นบอกว่า ชมชอบก็คือต่อให้คนผู้นั้นงามล้ำไม่เท่าเหมยเหมันต์อันโดดเดี่ยวท่ามกลางหิมะตกหนัก หอมเข้มไม่เท่ากลิ่นสุราที่พัดโชยระเรื่อยมาจากแดนใต้ แต่ถึงโลกใบนี้มีสิ่งของสวยสดงดงามมากมาย กระนั้นเจ้ากลับคิดถึงเพียงแต่เขาผู้เดียว พี่ว่าประโยคนี้ถูกต้องหรือไม่"
          เยี่ยนเหอชิงตอบ "ถูกต้อง"
          "พี่เยี่ยน พี่ไม่เคยผ่านประสบการณ์ความรักมาก่อนมิใช่หรือ แล้วพี่รู้ได้อย่างไรกัน" เซียวอวี่อันหอบหายใจหนักพลางถาม
          เยี่ยนเหอชิงเอ่ย "ข้ารู้"
          เซียวอวี่อันร้องอ้อ เกาะหลังของเยี่ยนเหอชิงผล็อยหลับไป