(บอกก่อนว่าตอนนี้ที่มีวางขายจะมีแค่เล่ม 1-2 นะคะ ถ้าใครพรีออเดอร์ไว้จะได้รับเล่ม 3 แล้ว

ส่วนเล่ม 4 จะส่งสิ้นเดือนนี้ วางขายพร้อมกันสองเล่มช่วงต้นเดือนมิถุนาค่ะ)

          ความจริงอ่านจบพักหนึ่งแล้วล่ะ แต่ลังเลว่าจะรีวิวดีหรือเปล่า เพราะกลัวจะสปอยล์คนที่ยังไม่ได้อ่านจนอาจจะลงแดงตายเสียก่อน แต่มันอัดอั้นตันใจ มันหาคนระบายไม่ได้ เลยตัดสินใจเขียนรีวิวเสียเลยเพราะไหนๆ อีกไม่กี่วันก็จะสิ้นเดือนแล้ว

          หากใครยังจำกันได้ ท้ายเล่ม 2 จั่วเสียวเสี่ยวนางเอกของเรากำลังเดินทางไปยังบ้านสกุลเหลียนเพื่อแต่งงานกับเหลียนจิ่น อาจารย์อาของนางก็แลดูไม่อยากให้ไปเท่าไรนัก แต่จั่วเสียวเสี่ยวกล่าวว่าจะลองเสี่ยงดูสักหน ในเล่ม 3 นี้นางจึงตามไปจวนสกุลเหลียนเสียเลย

          ครอบครัวของเหลียนจิ่นได้พบหน้ากับว่าที่ลูกสะใภ้ ซึ่งนับว่าผิดจากที่เสียวเสี่ยวคาดไว้คือทุกคนดูจะใจดีกับนางอยู่บ้าง แม้ท่านพ่อของเหลียนจิ่นจะซักถามตัวลูกชายสักนิดว่าสตรีนางนี้ใช่เหมาะสมกับเจ้าจริงหรือ แต่เหลียนจิ่นก็กล่าวย้ำให้มั่นใจว่า "ลูกอยากแต่งนางเป็นภรรยา!" ป๊ะป๋าจึงไฟเขียวไม่ว่าอะไร

          แต่แหม...มันเพิ่งจะต้นเล่ม 3 ได้ไม่ถึง 30 หน้า หนทางยังดูยาวไกล คนเขียนเลยใส่ดราม่าเข้าไปนิดหน่อย นั่นคือเสียวเสี่ยวไม่อาจรับความใจดีทั้งหมดนี้ได้ นางตัดสินใจจากมาโดยกล่าวกับเหลียนจิ่นว่าแท้จริงแล้วตนเป็นศิษย์ของกุ่ยซือ ทำให้มือที่คว้าจับนางไว้พลันคลายออก จั่วเสียวเสี่ยวจึงหนีกลับไปหาอาจารย์อานับแต่นั้น

          เสียวเสี่ยวตามอาจารย์อาขึ้นเรือมาที่ทะเลตงไห่ ได้เข้าเป็นศิษย์ของเวินซู่เต็มตัวและได้รู้จักกับอาจารย์ของเวินซู่อย่างเวินจิ้ง ทั้งยังได้ทำความรู้จักกับรูมเมทนามเยี่ยหลี ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นคนของหอฉวี่ฟาง (สำนักขายข่าวในเล่ม 2 เผื่อใครจำไม่ได้) เสียวเสี่ยวคอนเน็คชั่นดีอยู่แล้ว พอบอกว่ารู้จักกับทั้งจ้าวหออย่างเฮ่อหลันฉีเฟิงแล้วก็อิ๋นเซียว เยี่ยหลีจึงยอมบอกความลับแก่นาง

          ในเวลาเดียวกัน ระหว่างที่เสียวเสี่ยวหลบมาเพื่อเลียแผลใจ ราชสำนักก็ออกคำสั่งปราบปรามโจรสลัดตงไห่ ส่งกองกำลังมาล้อมเจ็ดสิบสองเกาะอย่างแน่นหนา ซึ่งผู้คุมกองกำลังมาคือเหลียนจิ่น โอ้โห ดราม่าที่สองตามมาติดๆ เป็นดราม่ายาวนานปาไปเกือบครึ่งเล่ม ซึ่งจากตรงนี้เราจะได้เห็นโฉมหน้าที่ค่อยๆ เปลี่ยนไปของเหลียนจิ่น เราบอกไว้แล้วตอนรีวิวเล่มแรกว่าผู้ชายคนนี้อาจไม่ได้อ่อนโยนอย่างที่แสดงออกซึ่งมันก็เป็นไปตามนั้น อันที่จริงคือเป็นคนดีอ่อนโยนเหมือนเดิมแหละ เพิ่มเติมคือมีความแกร่งกล้าและส่งสายตาเยียบเย็นได้แล้ว

          เยี่ยหลีสุมหัวกับเสียวเสี่ยวเตรียมจะหนีออกจากเกาะเพราะไม่อยากโดนหางเลขด้วย แต่กลายเป็นว่าคนที่หลายฝ่ายต้องการตัวคือเสียวเสี่ยวนั่นเอง ที่เป็นแบบนั้นเพราะใครๆ ต่างคิดว่านางรู้เรื่องของเก้าราชาเทพศาสตรา (ในเล่มนี้เราจะได้รู้กันว่าไอ้อาวุธเก้าชิ้นที่ใครๆ ก็อยากได้เป็นเจ้าของนั่นมันมีอะไรบ้าง) ดราม่าที่สามตามมาอย่างรวดเร็วคือเสียวเสี่ยวพบว่าแท้จริงแล้วไม่มีใครดีต่อนางด้วยใจจริง มีเพียงอาจารย์ผู้จากไปของนางเท่านั้น

          อ่ะ ยังไม่พอ ผู้เขียนโยนดราม่าที่สี่ตามมาติดๆ เป็นดราม่าระหว่างศิษย์หลานอาจารย์อา สปอยล์เลยก็ได้ว่าคนแก่กว่ามันมีใจให้คนซื่อบื้อคนหนึ่ง แต่ก็มีอุปสรรคใหญ่ (ใหญ่มากกก) มาขัดขวางเอาไว้ เป็นดราม่าลากยาวมาถึงช่วงครึ่งเล่มหลังซึ่งอ่านแล้วปวดใจมาก (ฮือออ) นี่ยังไม่รวมเกมจับแล้วปล่อยของเหลียนจิ่นนะ คนนี้ก็ยังรักแต่ก็สองจิตสองใจ สุดท้ายจับได้ทีไรก็หาโอกาสปล่อยอีกฝ่ายทุกที ปวดใจคูณสองจริงๆ

          ใครคิดถึงอิ๋นเซียวและแม่สื่อพญายม แน่นอนว่าเล่มนี้มีบท ยิ่งอ่านยิ่งรักนายท่านอิ๋นจริงๆ เราจะได้เห็นว่าในตอนที่เสียวเสี่ยวรู้สึกโดดเดี่ยวไม่มีใคร แต่ก็ยังมีนายท่านอิ๋นคนนี้แหละที่เป็นพี่ชายแสนดีคอยเข้าใจนาง

          อีกหนึ่งเหตุผลที่ห้ามพลาดเลยคือ หากใครจำได้ ในเล่มแรกนั้นเสียวเสี่ยวเคยอ้างตัวกับสือเล่อเอ๋อร์ว่าตนเป็นศิษย์สำนักพั่วเฟิง และสือเล่อเอ๋อร์ดูจะคิดว่าเป็นคำตอบที่ไร้เหตุผลนัก เพราะสำนักที่ว่าถูกตั้งข้อสงสัยว่าจะมีอยู่แต่ในนาม เนื่องจากไม่มีที่ตั้งสำนัก ไม่มีจุดรวมพล กระบวนท่าก็ไม่ชัดเจน แต่...คุณพระคุณเจ้า เล่มนี้เราจะได้เห็นคนของสำพักพั่วเฟิงในตำนานแล้ว!!!

          ไอ้สำนักที่ว่ามัน...มันเหนือกว่าที่เราคิดกันไว้จริงๆ แต่เท่อ่ะ รู้สึกได้เลยว่าเท่ จะไม่สปอยล์ในส่วนนี้เพราะอยากให้อ่านกันเอง >_<

          เล่มนี้ให้ 8.5/10 แม้ว่าความตลกขบขันจะน้อยกว่าสองเล่มแรกเพราะฟาดดราม่ามาเต็มเล่ม แต่เป็นดราม่าที่สนุกชวนติดตาม อ่านไปก็ขนลุกไป เล่มนี้ปริศนาหลายๆ อย่างเริ่มคลี่คลาย และตัวละครที่น่าสงสารที่สุดก็คือเสียวเสี่ยวนี่แหละ เศร้า

          Best Quote: ความทรงจำซึ่งเดิมทีกลบฝังไว้ในส่วนลึก กลับฟื้นคืนมาท่ามกลางความเจ็บปวดชนิดนั้น
          อาจารย์คลี่ยิ้มน้อยๆ ยื่นมือมาลูบพวงแก้มและปาดน้ำตาให้นาง สายตาของอาจารย์ฉายแววอ่อนโยนและความสนิทสนมดังเช่นที่เป็นมาตลอด อาจารย์อยากเอ่ยปากอยู่หลายครั้งแต่สุดท้ายก็เงียบไป

          รอจนเสียงร้องไห้ของนางเบาลง อาจารย์จึงจำใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงราวกับทอดถอนใจ '...อย่าได้เป็นคนดีเด็ดขาด...'
          พอได้ยินประโยคนี้ นางก็สะอึกสะอื้นอย่างงุนงง
          ทว่าครั้งนี้ นางไม่มีทางรอได้ฟังคำอธิบายอีกแล้ว
          ไออุ่นสุดท้ายจากร่างกายของอาจารย์ที่เหลืออยู่บนพวงแก้ม จางหายไปท่ามกลางอากาศหนาวของฤดูใบไม้ผลิด
          วันที่สามเดือนสาม...เปรี้ยวฝาดเช่นลูกบ๊วยแห้งในปากของนาง...