(แม้จะไม่รู้ว่ามีคนอ่านข้อความนี้อยู่มั้ยนอกจากตัวฉันเอง)

แต่

ฉันเป็นหมอแล้ว

ฉั น เ ป็ น ห ม อ แ ล้ ว

•

จากนศพ.ขี้บ่นคนนั้น ในที่สุด ก็มาถึงวันนี้

วันที่ได้ชื่อนำหน้าว่า “แพทย์หญิง” เสียที

ซึ่งจริงๆก็ไม่ใช่ว่าเพิ่งได้หรอกนะ

ตอนนี้ก็ผ่านมา 1 ปีแล้ว

มีอะไรเกิดขึ้นมากมายเลย

รอยยิ้ม

น้ำตา

ทั้งของฉัน ของคนรอบตัว หรือแม้กระทั่งของคนไข้

พอโตขึ้น ก็ได้เห็นโลกเยอะขึ้นตามกาลเวลา

ได้ทำอะไรเพื่อคนที่เราไม่แม้แต่จะรู้จักมาก่อนอย่างถึงที่สุด

อดหลับอดนอน ฝังตัวอยู่ในวอร์ด เพื่อประโยชน์สูงสุดของคนไข้

คนไข้ทุกคนที่ผ่านเข้ามา เหมือนเป็นครู เป็นบทเรียน ที่สอนให้เราเติบโต เข้มแข็ง และมีสติมากขึ้น

•

โลกแห่งการทำงานมันโคตรวุ่นวาย

แต่มาจนถึงวันนี้ ก็ตระหนักรู้แล้ว

ว่าเราทำให้ทุกคนมารักเราไม่ได้หรอก

ทำสิ่งที่ถูกต้อง ทำให้เต็มที่ที่สุดเท่าที่จะทำได้

อะไรที่อยู่เหนือการควบคุม ก็ let it go บ้าง

จะได้ไม่หมดแรงโดยเปล่าประโยชน์ไปเสียก่อน

•

ได้โปรดจดจำทุกคำชมของคนไข้เอาไว้

ได้โปรดตระหนักเอาไว้เสมอ ว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับมา

เธอเก่งมากแล้ว

ได้โปรดรักษาความดีนี้ไว้

ได้โปรด รักษาพวกเขาด้วยใจแบบนี้ตลอดไป

ฉันไม่ได้อยากให้เธอเป็นแค่หมอ

แต่ฉันอยากให้เธอเป็นมนุษย์ด้วย

เธอเก่งมากแล้ว 

พัฒนาต่อไปนะ