ปกติปีละครั้งเอง

ปีนี้ล่อมา 3 ครั้งแล้วนะ ฮ่า ๆ

Topic วันนี้ ว่าด้วยเรื่องของ

‘Medicine’

สาขาวิชา major สุดหินโหดที่หลายคนได้ยินชื่อแล้วต้องขยาด

รวมถึงฉันด้วย..

จริง ๆ medicine เป็นแค่ส่วนเล็ก ๆ ของ topic หลักจริง ๆ

แน่นอนว่า topic หลักของคืนนี้ (แน่นอนอีกครั้ง ว่าฉันเขียนตอนกลางคืนตลอด) คือเรื่อง ‘burn out หรือ หมดไฟ’

หลายเดือนมานี้ หรือไม่แน่ อาจจะหลายปีมานี้

ถ้าจะ bias หน่อยก็.. 2 ปีมานี้

ชีวิต ฉันเปลี่ยนไปมา

อารมณ์เปลี่ยนไปในทางที่ดี

แต่พฤติกรรมการใช้ชีวิตเปลี่ยนไปในทางที่เลว

ปี 4 เป็นปีแห่งการเปลี่ยนแปลง ร่างกายและจิตใจของฉันช็อคเหมือนโดนราดน้ำเย็นใส่ อะไร ๆ ก็ไม่เข้าที่เข้าทางไปซะหมด

ฉันเป็นคนไม่ตื่นเช้า การราวน์จึงเป็นปัญหาใหญ่ของชีวิต

ฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือตอนดึก เลยติดนิสัยนอนดึกสุด ๆ

และแน่นอน การราวน์จึงเป็นปัญหาใหญ่ของชีวิต

ลืมว่าตัวเองเป็นใคร และมีความตั้งใจอะไรถึงมาอยู่ที่นี่

ตอนนั้น วันที่นั่งอยู่ในห้องสัมภาษณ์

ความรู้สึกตอนฉันพูดว่า มาเรียนเพราะ’อยากช่วยคน’ มันจริงที่สุดเท่าที่ฉันจะรู้สึกว่ามันจริงได้

ฉัน คนที่กระตือรือร้นจะไปราวน์ทุกวัน คนที่คุณป้ากุมมือและบอกว่าเป็นกำลังใจเดียวของป้า 

เมื่อเวลา 1 ปีผ่านไป กลับพยายามจะยื้อยุดเวลาอยู่บนเตียงทุกวินาทีเพราะไม่อยากไปราวน์

โคตรแย่เลย

โคตรแย่เลย

แกไม่อยากไปราวน์ แค่เพราะสอบตกเหรอ ?

แกหมดกำัลงใจเรียน แค่เพราะสอบตกเหรอ ?

แกยอมทิ้งความดีทุกอย่าง ทิ้งความตั้งใจในการดูแลคนไข้ทุกอย่าง แค่เพราะแกสอบตกเหรอ ??

ไม่ได้นะ

แกไม่ได้ทุ่มเทมาตลอดเพื่อทุ่มทุกอย่างทิ้งแบบนี้

แกตั้งใจอีกนิดได้มั้ย

พอถึงคราวที่แกจะต้องรับผิดชอบชีวิตคนไข้ จะได้ไม่มีใครต้องมาตายในมือแก

และที่สำคัญ

แกอย่าตายด้วยน้ำมือตัวเองได้มั้ย

ไม่ว่าจะยังไง รักตัวเองหน่อยนะ

อย่าตึงมาก อย่าหย่อนมาก

ใช้ชีวิตแบบมีสติกว่านี้ได้มั้ย

นิสัยไม่ดี เลิกได้มั้ย

นิสัยไม่ตรงต่อเวลา เลิกได้มั้ย

ตรรกะแปลก ๆ เลิกได้มั้ย

ติกมือถือ ติดโซเชียล เลิกได้มั้ย

เริ่มอ่านหนังสือ ทำได้มั้ย

เริ่มนอนเร็ว ทำได้มั้ย

มีความรับผิดชอบในส่วนของตัวเอง ทำได้มั้ย

ทำงานให้เสร็จก่อนเดดไลน์ ทำได้มั้ย

วางแผนอ่านหนังสือก่อนสอบให้ดีกว่านี้ ทำได้มั้ย

ไม่จำแค่สิ่งที่ไม่ดี แต่คิดถึงเรื่องราวดี ๆ ด้วย ทำได้มั้ย

ย้อนกลับมาที่ topic ของเรา

Long story short 

Medicine มีอาจารย์ที่น่ารักอยู่เยอะมาก ๆ

อาจารย์ที่เราเจอ ถึงจะมีคนที่ทำให้เราต้องกลับมาร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึง

แต่ก็ยังมีคนที่ทำให้ยิ้มได้ทุกครั้งที่คิดถึงนะ

ถึงจะมีเรื่องราวไม่ดี

แต่วันนี้ อยู่ ๆ ก็คิดถึงเรื่องราวที่ดีได้ขึ้นมา

ดีใจ ที่ได้เจออาจารย์ที่น่ารัก

และก็ขอบคุณ อาจารย์ที่พูดจากระแทกใจดำ ทำให้จำอะไรบางอย่างได้ไม่ลืมเลย

อะ แค่คิดถึงก็หมดอารมณ์แล้วแม่ง จากอารมณ์ซึ้งกลายเป็นอารมณ์โกรธเลย

โอ้ย แย่ชิบหาย

แ ย่ ชิ บ ห า ย

ช่างแม่งเหอะ

เรียนจบก็คงไม่เจอกันแล้ว

แต่ขอเก็บอาจารย์ที่น่ารักไว้ในใจนาน ๆ เลยนะคะ

และ

Medicine

เนื้อหาวิชาที่เราชอบแท้ ๆ

(ถึงจะไม่ชอบยาก็เถอะ)

มาลองสู้กันใหม่อีกสักตั้งนะ

อาจจะทำได้ก็ได้

: )

———————————————————————

เขียนเสร็จแล้วย้อนกลับมาอ่านอีกรอบ

ไอ้บ้าเอ๊ย พิมพ์ผิดเยอะมาก

แถมมู้ดตอนจบก็แย่ 5555555

บ้าจริง

มาเขียนเพราะนึกถึงเรื่องดี ๆ ที่เกิดขึ้นใน medicine แท้ ๆ

สงสัยต้องไปทำบุญละ จะได้ไม่ต้องเจอคนแย่ ๆ อีก

เฮ้อ

แต่ตอนนี้

02.16 น. วันอังคารที่ 7 ธันวาคม 2564

สอบวันที่ 9 ธันวาคม และยังไม่อ่านหนังสือสักตัว

ตายแน่มึง

อย่า repeat ความผิดเดิมซ้ำได้ป่ะ สมเพช

————————————————————————

Update

ไปส่อง Facebook ของคุนคูมา แล้วยิ้มไม่หุบเลย

ขอบคุณที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นค่ะ

รักคุนคู