แสงของดวงตะวันที่กำลังจะลาลับขอบฟ้าของวันนี้ ค่อยๆไล่เลียผิวขาวเนียนของโทรุและทากะ โดยมีทากะที่นอนเอนกายพิงอกแกร่งของอีกฝ่ายอยู่ ทั้งคู่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนชายหาดทรายขาวละเอียด เพื่อชมความงามของพระอาทิตย์ตกตามที่คนเขาล่ำลือกัน

ไม่บ่อยนักที่คนทั้งคู่จะมีเวลาว่างมานั่งทำตัวสบายใจกันเช่นนี้ แต่เพราะทากะฮิโระป่วยกะทันหันและงานที่วางไว้มีอันต้องยกเลิกไป พอเจ้าตัวดีขึ้นบ้างก็มาอ้อนให้คนแข็งแรงกว่าพามาดูพระอาทิตย์ตก ก่อนจะกลับไปทำงานในวันรุ่งขึ้น และใช่...ทากะฮิโระผู้ไม่ค่อยอ้อนวอนขอร้องใครมากนัก มาขอร้องโทรุซามะ(?)คนนี้ มีหรือจะปฏิเสธลง

แขนแกร่งขยับเล็กน้อยเมื่อความปวดเมื่อยเล่นงาน ทากะรู้ตัวว่ากำลังเอาเปรียบคนตัวโต แต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นหรือขยับตัวให้ ในเมื่ออีกฝ่ายไม่บ่นและเจ้าตัวชอบที่จะนอนพิงโทรุแบบนี้จะฝืนความรู้สึกตัวเองไปเพื่ออะไรกัน

โทรุยิ้มให้กับความเอาแต่ใจของทากะฮิโระ นานๆทีจะเจอโหมดออดอ้อนของทากะ การรับมือกับเรื่องนี้เป็นปัญหาสำหรับเขาเสมอ

ดวงตะวันค่อยๆลอยต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงเส้นขอบฟ้า ทากะฮิโระทำเสียง 'อู้หู อ้าหา' ไปมาไม่ต่ำกว่าสิบรอบ รีแอคชั่นไม่ผิดกับเด็กสิบขวบเลยสักนิด แต่จะว่างั้นก็ไม่ได้ เพราะหน้าเจ้าตัวก็ไม่ต่างอะไรจากคนอายุไม่ถึง20ปี ทั้งๆที่ความเป็นจริง...เจ้านี่น่ะปาไป30กว่าแล้วเถอะ หันมาพิจารณาหน้าตัวเองอย่างกับตาลุงไม่มีผิด นี่ถ้าทากะฮิโระเป็นผู้หญิง คนอื่นคงไม่คิดว่าเขาพรากผู้เยาว์ไปแล้วรึไง

จู่ๆทากะก็เอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบรอบตัว ผู้คนที่มากมายก่อนหน้านี้ก็เริ่มทยอยกลับกันเกือบหมดแล้ว

เมื่อถามกลับ ทากะที่กำลังนั่งๆนอนๆอิงอกแกร่งก็ผุดลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าของโทรุ

"นายเรียกฉันคุณหนูอีกแล้ว บอกให้เรียกชื่อก็พอ" ทากะฮิโระบ่นกระปอดกระแปด หน้าเล็กสวยบูดเบี้ยวเพราะคำสรรพนามที่โทรุใช้เรียกตน

"อยากเรียกอย่างอื่นได้ไหม?" โทรุเอ่ยถาม ดวงตาเป็นประกายออกนอกหน้าจนทากะฮิโระนึกหมั่นไส้ อยากจะจิ้มเสียให้เข็ด

"เงียบเลย" โทรุเข้าไปหยอกเย้าทากะฮิโระอย่างนึกสนุก แต่ที่พูดออกไปก็ความจริงทั้งนั้น ทำเนียนๆเผื่อโดนปฏิเสธจะได้ไม่หน้าแตก

"โทรุ...ที่พูดน่ะ เรื่องจริงหรอ" อยู่ๆทากะก็จริงจังขึ้นมา ดวงตาที่โทรุหลงนักหลงหนากำลังมองตรงเข้ามาในดวงตาเขา เพื่อหาความจริง

"อืม เรื่องจริง" โทรุตอบกลับไปตามตรง ตามที่ความรู้สึกข้างในมันตีขึ้นมา

ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีที่ตอนนี้โทรุไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแสงจากท้องฟ้าหรือความรู้สึกของทากะฮิโระเป็นแน่ แต่ที่แน่ๆใจของเขายังเต้นแรงเหมือนกลัวว่าจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกแล้ว

"อือ" คำตอบรับที่เบาและฟังดูเขินอายนั่น ไม่ได้ช่วยให้โทรุเข้าใจอะไรได้มากขึ้น ทากะฮิโระเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาของอีกคน จนโทรุอยากจะจับหน้านั่นให้มองตรงมาที่เขาและตอบคำถามที่คาใจที่มีอยู่ให้หมด

ใบหน้าทั้งสองเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ ไม่แน่ใจนักว่าเป็นผลมาจากคำพูดของคนตรงหน้า หรือแสงจากพระอาทิตย์