แค่ไหน....แค่นั้น - My First Story

แค่ไหน...แค่นั้น

บางทีชีวิตเราก็เหมือนการทำข้อสอบ เมื่อหมดเวลาก็ต้องส่งข้อสอบ
ไม่สามารถที่จะต่อเวลาทำมันเพิ่มได้

ชีวิตเราก็เป็นเช่นนั้น...
เมื่อบางสิ่งบางอย่างถึงเวลาของมัน
เราก็ไม่สามารถจะยื้อหรือต่อเวลามันได้

ก็เหมือนกับข้อสอบที่เวลาทำจำกัด
ไม่มีอะไรที่ตลอดไป ทุกอย่างมีเวลาของมัน
เราไม่มีทางที่จะรู้ว่ามันจะเริ่ม....และจบตอนไหน

เมื่อเวลานั้นมาถึงเราก็ควรที่จะปล่อยมัน
เหมือนกับการส่งข้อสอบคืนครู
มันเป็นเงื่อนไขของเวลา
ถ้ามันหมดลงเราก็ควรที่จะปล่อยมันไป

มันก็เป็นเหมือนดั่งเพลง
แค่ไหน...แค่ไหน ของ Boy imagine

บางทีบางครั้งต้องหยุด บางทีบางครั้งต้องหยุด
บางทีบางคราวเราต้องเข้าใจในเงื่อนไขของเวลา

ถ้าเรายิ่งพยายามจะรั้งมันไว้
มันก็จะยิ่งสะท้อนกลับมาหาเรา
ถึงแม้เราอยากจะยื้อ อยากรั้งมันไว้แค่ไหน
แต่เราก็ต้องหยุด ไม่มีใครมีเวลามากพอ
ที่จะหยุดมันไว้ สุดท้ายก็ต้องเราก็ต้องปล่อยมันไป...

หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ
หมดเวลา วางปากกา หมดเวลา เดินออกมา โว้ โอ

เมื่อเวลามันหมดเราก็ทำได้แค่เดินออกมาจากจุดนั้น
ถึงแม้มันอยากจะอยู่ต่อแค่นั้น
แต่เราไม่สามารถทำมันได้
เพราะเวลามันได้หมดลงไปแล้ว
ถึงมันจะเป็นทางที่เจ็บแต่ก็ทำ

ไม่มีใครสามารถหยุดเวลา
ไม่มีใครสามารถย้อนเวลาได้
ไม่มีอะไรที่มันจะถาวร
ไม่มีอะไรที่มันจะตลอดไป

ถึงมันจะยากที่จะต้องยอมรับแต่ก็ต้องยอมรับมัน....

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น